Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Εορτή των Αγίων Πάντων αναφέρεται στο κάλεσμα των πρώτων μαθητών του Κυρίου. Διαδοχικά ο Χριστός κάλεσε τον Πέτρο με τον αδερφό του, Ανδρέα και τον Ιωάννη με τον αδερφό του, Ιάκωβο. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, ήταν άνθρωποι απλοί και ταπεινοί. Άνθρωποι καθημερινοί με απλές δουλειές  - ήταν ψαράδες - και απλές συνήθειες, ακριβώς όπως είμαστε και εμείς σήμερα.

    Γιατί όμως ο Κύριος διάλεξε εκείνους ως μαθητές και όχι κάποιους άλλους; Φαίνεται σαν ο Κύριος να τους εξέλεξε από το πλήθος, αλλά κατ’ ουσίαν αυτοί ήταν που επέλεξαν τον Κύριο! Ας θυμηθούμε τον πλούσιο νέο και το Φαρισαίο που πλησίασαν και ρώτησαν τον Κύριο τι έπρεπε να κάνουν για να μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν ο Κύριος τους είπε να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους και να τον ακολουθήσουν, εκείνοι αποχώρησαν απογοητευμένοι γιατί δεν μπορούσαν να αφεθούν  στο θέλημα του Θεού.

   Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο Κύριος έκανε προσκλήσεις σε όλους. Άλλωστε ποτέ δεν έδιωξε ή απομάκρυνε  κανέναν από κοντά Του, ούτε καν εκείνον που θα Τον πρόδιδε. Απλώς οι μαθητές ήταν εκείνοι που αποδέχτηκαν την πρόσκληση και πραγματικά άφησαν τα πάντα και τους πάντες πίσω τους για να ακολουθήσουν τον Χριστό. Δεν είχαν καμία βεβαίωση, κανέναν έλεγχο, καμία δικλείδα ασφαλείας για αυτό τους το «βήμα». Ο Θεός όμως τους δικαίωσε και εξύψωσε για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό Του.

   Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε «γιατί αυτούς και όχι κάποιους άλλους;», ας αναρωτηθούμε: εμείς τι θα κάναμε αν μας καλούσε; Η απάντηση εκ των υστέρων είναι εύκολη. Αν όμως ρωτήσουμε πραγματικά βαθιά την ύπαρξή μας, ίσως η απάντηση που θα δώσει η καρδιά μας να μας απογοητεύσει. Ίσως επειδή δεν είναι τόσο αγνή και καθαρή όσο των μαθητών. Ίσως γιατί τελικά δεν τον ακολουθούμε στο κάλεσμα που επιμένει να μας κάνει… Μήπως κάθε φορά που με πρόσχημα βιοτικές ανάγκες και υποχρεώσεις δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν απορρίπτουμε το κάλεσμά Του;