«Τετέλεσται»! Όλα έχουν πια τελειώσει. Το χρέος καταβλήθηκε. Η τυραννία καταλύθηκε. Ο θάνατος καταργήθηκε. Όπου να ‘ναι τα χείλη του εσταυρωμένου ενανθρωπήσαντος Θεού θα προφέρουν αυτή την τελική λέξη, τη λέξη που θα επιβεβαιώνει την εκπλήρωση της αποστολής του.

Πραγματικά όλα έχουν πια τελειώσει. Όλα; Όχι όλα ακόμη! Κάτι λείπει από το ασύλληπτο αυτό θαύμα της νέας δημιουργίας. Η νέα, η μεγάλη οικογένειά του μοιάζει να είναι ορφανή. Τα έχει όλα, αλλά δεν έχει μητέρα! Οι πιστοί του έχουν πλέον Πατέρα, έχουν και τον Ίδιο πρωτότοκο αδελφό τους, έχουν γίνει και μεταξύ τους αδέλφια, αλλά μητέρα…

Δεν έχουν μητέρα! Γι’ αυτό και την ιερώτατη αυτή ώρα της υπέρτατης θυσίας του ο Λυτρωτής του κόσμου προσφέρει στον κόσμο των λυτρωμένων, σ’ αυτούς τους οποίους δεν ντρέπεται να ονομάζει αδελφούς του, «ουκ επαισχύνεται αδελφούς καλείν» (Εβρ. β΄ 11), ως μητέρα στοργική τη δική του μητέρα! Δεν είναι μακριά Του, εκεί δίπλα Του είναι. Εκεί στη βάση του Σταυρού του, μαζί με τον αγαπημένο μαθητή του, τον Ιωάννη. Βρίσκεται εκεί, όπως πάντα κοντά Του, με τη ρομφαία του πόνου να διαπερνά οδυνηρή την παναγία της ψυχή. Την βλέπει να πάσχει μαζί Του, συλλαμβάνοντας μόνη αυτή τις παγκόσμιες διαστάσεις της μεγάλης του θυσίας. Γι’ αυτό και πριν προφέρει το «τετέλεσται», στρέφεται προς εκείνη και της αναθέτει το νέο της υπέρτατο έργο: Να γίνει μητέρα όλου του κόσμου, όλων των πιστών του, της Εκκλησίας του.

«Γύναι, ίδε ο υιός σου». Και στο μαθητή του, εκπρόσωπο εκείνη την ώρα όλων των πιστών του: «Ιδού η μήτηρ σου. και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια» (Ιω. ιθ΄ 27). Και από εκείνη την ώρα κάθε μαθητής, κάθε πιστός τη λαμβάνει στα ίδια, την έχει μητέρα του στοργική και μυριαγαπημένη. Και ο Υιός της ο μονογενής μπορεί πια να παραδώσει το πνεύμα. «Τετέλεσται»! Τώρα πράγματι όλα έχουν πια τελειώσει.

Και από εκείνη την ώρα ποιος μπορεί να περιγράψει το θαύμα των θαυμάτων; Στον πόνο, στον κίνδυνο, στη δυσκολία, στον πειρασμό… τρέχουμε αμέσως οι πιστοί κοντά της. Τρέχουμε! Όπως κλαμένα τρέχουν κάθε μανούλας τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά της. Κι εκείνη, η αληθινή και γνήσια Μητέρα όλου του κόσμου, μας προφθάνει. Πώς μας προφθάνει! Πώς μεγάλωσε τόσο πολύ κι άπλωσε την αγκάλη της σ’ όλη τη γη και πέρα ακόμη απ’ αυτή, σ’ όλο το σύμπαν!

Μεγάλωσε, άπλωσε, έφτασε στα σύνορα του κόσμου, «μεθόριον κτιστής και ακτίστου φύσεως» (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς). Μεθόριον, σύνορο, γέφυρα γης και ουρανού, Μητέρα όλων, Μητέρα του πόνου, του σταυρού, των πονεμένων και φρικτά βασανισμένων της παιδιών, παρηγοριά των θλιβομένων και σωτηρία όλων των απελπισμένων ναυαγών της πολυτάραχης ζωής μας. Η Παναγία μας!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ