Σχημάτισε με το νου σου, αγαπητέ, πως είσαι κι εσύ παρών, και βλέπεις τον Ιησού σαν ένα αρνί άκακο που το έχουν περικυκλωμένο στο μέσο τους οι αιμοβόροι εκείνοι λύκοι και πως τον έχουν δεμένο σφιχτά σε μία κολόνα και τον μαστιγώνουν άσπλαχνα και πως κροτούν και αντηχούν οι μάστιγες από κάθε μέρος. Και στην αρχή μεν πληγώνουν εκείνο το πανάγιο σώμα, έπειτα το τραυματίζουν και τελευταία το καταξεσχίζουν με τέτοιο τρόπο, που χτυπώντας οι θηριώδεις εκείνοι πάλι επάνω στις προηγούμενες πληγές και ανοίγοντας τα τραύματα, και κατακόβοντας σε κάθε πληγή μέρος από την παρθενική εκείνη και ευγενέστατη σάρκα του Κυρίου, έκαναν να μείνουν σχεδόν ξεσκεπασμένες και γυμνές οι πλευρές και τα κόκκαλά του, με τρόπο ώστε ήταν δυνατόν από έξω να μετρηθούν, «εξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου» (Ψαλ. κα΄ 18). Το δε αίμα τρέχοντας σαν ποτάμι από όλες τις φλέβες έγινε σαν λίμνη κάτω στην κολόνα όπου τον είχαν δεμένο.

Ιδού λοιπόν, ιδού με πόση πλουσιοπάροχη τιμή εξαγόρασε ο Ιησούς Χριστός τη σωτηρία σου, αγαπητέ· γιατί μια μονάχα πληγή του Ιησού Χριστού ήταν αρκετή να εξαγοράσει όλο το γένος των ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά ο Κύριος θέλησε να λάβει τόσες πληγές στη μαστίγωσή του και με τέτοιους άσπλαγχνους τρόπους για να δείξει πόσο υπερβολικά αγαπά τη σωτηρία των ανθρώπων. Οπότε αν ίσως κι εσύ κολασθείς αφού αυτός έπαθε τόσα για να σε σώσει, σου πρέπει η κόλαση και δεν έχεις κανένα δίκιο να παραπονεθείς στον Κύριο και να οδύρεσαι. Ιδού βλέπεις φανερά πόσα έπαθε ο λυτρωτής σου με τη φοβερή αυτή μαστίγωση για εκείνες τις ηδονές που εσύ θέλησες να απολαύσεις ενάντια στο θείο του θέλημα. Οπότε σε βαστάει πλέον η καρδιά σου να προσθέσεις ακόμα πληγές επάνω στις πληγές του Ιησού, με το να γυρίσεις πάλι να τον βλάψεις με τις αμαρτίες σου;

Σε βαστά πλέον η καρδιά σου, μπροστά σε τόσες πληγές, μπροστά σε τόσο αίμα, μπροστά σε τόσους πόνους του Κυρίου σου να γυρέψεις πάλι από δω και στο εξής τις εμποδισμένες ηδονές και απολαύσεις της σάρκας και των αισθήσεών σου, όπως τις γύρευες έως τώρα; Μη, παρακαλώ αδελφέ, μη, για αγάπη αυτού του τόσο πολύ μαστιγωθέντος γλυκύτατου Ιησού, μην έλθεις σε τόση αναισθησία και καταφρόνηση της σωτηρίας σου· γιατί ο Κύριος γι’ αυτό καταδέχτηκε να λάβει τόσους πόνους και οδύνες στο αναμάρτητο σώμα του με το μέσο της μαστίγωσης, για να γιατρέψει τις ηδονές της σάρκας που απόλαυσε ο Αδάμ και οι απόγονοί του.

Χ.Φ.Δ