Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» γράφει ότι ο άνθρωπος είναι «όν πολιτικόν και κοινωνικόν». Με τον όρο κοινωνικόν θέλει να τονίσει ότι ο άνθρωπος από την ώρα που δημιουργήθηκε θέλει να ζεί μέσα σε ένα σύνολο. Αυτό το σύνολο δεν είναι άλλο από την κοινωνία. Όπως βλέπουμε ο άνθρωπος αναζητεί συνεχώς την ένταξή του σε μια ομάδα. Η ένταξή του αυτή είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη κάθε ανθρώπου μα ιδιαίτερα για το νέο.Από την φύση του ο νέος αναζητεί παρέες. Δυστυχώς όμως για αυτές τις παρέες κάνει πολλές θυσίες για να γίνει αρεστός και δεκτός σε μία από αυτές. Πολλές φορές μια θυσία είναι να απομακρυνθεί από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Και αυτό γιατί πολύ συχνά νέοι που βρίσκονται κοντά στην Εκκλησία τους ασκείται ψυχολογική πίεση από το φιλικό τους περιβάλλον και αποκλεισμός από τις παρέες. Όλα αυτά γίνονται γιατί όπως πιστεύουν οι άλλοι ασχολούνται με κάτι οπισθοδρομικό, με κάτι που δεν έχει πλάκα, με κάτι που δεν είναι της εποχής. Αυτά βέβαια είναι η κορυφή του παγόβουνου αν σκεφτούμε ότι προκειμένου να τους επιβάλλουν τις ιδέες τους φτάνουν σε χλευασμούς, βλασφημίες και βωμολοχίες . Όλοι ξέρουμε ότι όταν φτάνει ένα άτομο στην υβριολογία σημαίνει ότι δεν έχει επιχειρήματα για να στηρίξει αυτό που πιστεύει.

Είναι σύνηθες το άκουσμα ότι κάποιος νέος ήρθε στην Εκκλησία λόγω κάποιου άλλου. Μα και εκείνος ήρθε λόγω κάποιου τρίτου. Με αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι υπάρχει μια αλυσίδα, μια παρέα. Μια παρέα φίλων που σκοπό έχει να έρθει πιο κοντά στην Εκκλησία ,πιο κοντά στο Θεό. Η νεανική παρέα στο χώρο της Εκκλησίας είναι υποσύνολο μιας μεγαλύτερης παρέας που είναι η ενορία και εκείνη υποσύνολο μιας ακόμα μεγαλύτερης που είναι η Εκκλησία .Έτσι γίνεται κατανοητό πως άμα βρούμε τη σωστή παρέα ερχόμαστε κοντά στην Εκκλησία αν πάλι όχι τότε απομακρυνόμαστε. Συμβαίνει αυτό που περιγράφει σε ένα άρθρο του ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Γράφει : «Γιατί όταν οι φίλοι είναι διαλεγμένοι, τότε η φιλία γίνεται γέφυρα που οδηγεί στην πρόοδο . Όταν όμως οι φίλοι είναι σκάρτοι η φιλία εκφυλίζεται σε ένα συναγελασμό πολύ επικίνδυνο για την ψυχική υγεία αυτών που τον απαρτίζουν .»

Η παρέα ταιριάζει με την Εκκλησία. Αν δούμε τη λέξη παρέα ετυμολογικά θα ανακαλύψουμε ότι προέρχεται από την ισπανική λέξη pareja που σημαίνει « ίσος, όμοιος ». Στην Εκκλησία μας όλοι είμαστε ίσοι, όμοιοι.Ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι μεταλαμβάνοντας των Αχράντων Μυστηρίων γινόμαστε ομόσωμοι και ομόαιμοι. Συνεχίζοντας μας λέει ότι όλοι είμαστε ίσοι και κεφαλή μας ο Χριστός. Μα και τα χαρακτηριστικά μιας παρέας μοιάζουν με εκείνα της Εκκλησίας. Σε μια παρέα πρέπει να υπάρχει ενότητα και ομοψυχία ώστε να αποφεύγονται οι εγωισμοί και η θέληση για αυτονομία που σαν απότοκο θα έχουν κάποιος να ηγηθεί στην παρέα και να επιβάλλει τις ιδέες του. Στη παρέα πρέπει να κυριαρχεί η αγάπη όπως και στην Εκκλησία μας .Για την αγάπη μέσα στην παρέα είχε πει ο Αριστοτέλης : «Η φιλία βρίσκεται περισσότερο στο ν'αγαπά κάποιος τους άλλους, παρά στο να τον αγαπούν οι άλλοι».

Σε μια εποχή , «που είναι πατητήρι λαών και πολιτισμών», η αξία της παρέας στην Εκκλησία είναι σημαντικότατη γιατί και η Εκκλησία είναι σαν μια παρέα, σαν μια συντροφιά. Οι νέοι σήμερα γίνονται δέκτες πολλών προκλήσεων και δυστυχώς τις πιο πολλές φορές κακών όπως αιρετικές προπαγάνδες, παραθρησκευτικές οργανώσεις, ναρκωτικά και βία. Ο μόνος τρόπος για να βγουν οι νέοι από αυτό το αδιέξοδο είναι να έρθουν κοντά στην Εκκλησία, να φτιάξουμε όλοι μαζί μια παρέα η οποία θα έχει «έν μέσω αυτής» το Χριστό. Ερχόμενοι κοντά Του θα κερδίσουμε το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας. Τη σωτηρία της ψυχής μας και μία θέση στη Βασιλεία των Ουρανών. Μακάρι να ξημερώσει μία μέρα που οι ναοί μας θα γεμίσουν από νεανικές παρέες .

Tου Κωνσταντίνου Ν. Φιλιππακόπουλου
Φοιτητού Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών