Ανεβαίνουμε σιγά-σιγά γιά τά Χριστούγεννα, αγα­πητοί. Σήμερα, δεκάτη Κυριακή του Λουκά, τό Ευαγγέλιο αναφέρεται σ’ ένα θαύμα συγκινητικό, πού έκαμε ό Χριστός μας ένα Σάββατο σέ κάποια Συναγω­γή των ’Ιουδαίων, όπου είχε πάει γιά νά διδάξει. Δέν έχανε ευκαιρία ό Χριστός μας  ήθελε νά βοηθή­σει τούς ανθρώπους, πρώτα τούς ’Ιουδαίους καί ύστερα τούς άλλους. Καί νά, έκεί άνάμεσα στούς ανθρώπους, πού ’χαν πάει στή Συναγωγή, ήταν καί μιά γυναίκα άρρωστη, ραχιτική, καμπουριασμένη. Τήν είχε δέσει μέ αρρώστια ό Σατανάς δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Καί παραταύτα εκείνη συνέχιζε νά πηγαίνει στόν οίκο του Θεού, καί νά προσεύχεται καί νά ακούει τόν Νόμο καί τή διδασκαλία. Οταν αγαπάμε κάτι —κι εδώ τόν Θεό μας— δέν μάς εμποδίζει τίποτα. Κι άν δέν άγαπάμε, όλα είναι έμπόδια. Κι ό Χριστός καθώς τήν είδε καταχάρηκε. Μπορεί νά ειχε πάει καί γι’ αυτήν. Καί τήν έφώναξε καί τής ειπε: «Γυναίκα, είσαι έλεύθερη άπ’τήν αρρώστια σου». Κι ακούμπησε τά χέρια Του επάνω της. Κι αμέσως εκείνη ανορθώθηκε, κι έγινε κανονικός άν­θρωπος. Αυτή είναι ή δύναμη καί ή αγάπη του Ίησού Χριστού. Ο,τι άκουμπούσε Εκείνος τό θεράπευε^- τόν πε­θαμένο τόν ανάσταινε, τόν άρρωστο καί παραλυτικό τόν εσήκωνε... Κι έκαμε τόσα καλά, καί συνεχίζει νά κάμει.

     Έφυγε τό κακό άπ’ τή γυναίκα καί πήγε στόν Αρχισυνάγωγο, στόν αρχηγό τής Συναγωγής. ’Εκείνος, φθονερός καί εγωιστής καθώς ήταν, στενοχωρήθηκε πολύ μέ τό θαύμα του Χριστού. Έτσι είναι οί φθονεροί καί οί εγωισταί. Δέν θέλουν τό καλό κανενός, καί μι­σούν τό καλό, γιατί είναι καλό. Καί μάλωσε τόν κο­σμάκη. Ποιόν άλλον; Ολοι τόν αδύνατο μαλώνουμε^- στόν δυνατό βαράμε προσοχές. Καί τούς είπε: «Έξι μέ­ρες είναι ελεύθερες, καί πρέπει νά εργαζόμεθα. Τότε νά έρχεσθε νά θεραπεύεσθε, κι οχι την  ήμερα του Σαββά­του». Κι ό Χριστός υπερασπίστηκε τόν λαό Του καί τή γυναίκα τή θεραπευμένη. Έχουμε υπερασπιστή τόν Κύριο καί Αφέντη καί Δεσπότη καί Βασιλιά. Νά μή φοβούμεθα.

    Τόν άποκάλεσε ό Χριστός στή συνέχεια «υποκριτή», καί τού είπε: «Καί σεις τό ίδιο δέν κάνετε, καί τηρούμε­νων των αναλογιών; Δέν λύνετε τό βόδι σας καί τό γαϊ­δούρι σας την ημέρα του Σαββάτου, καί δέν τό πηγαίνε­τε νά τό ποτίσετε; Καί καλά κάνετε. Εγώ, λοιπόν, κατακρίνομαι γιατί εθεράπευσα αυτή τή γυναίκα, πού ’ναι θυγατέρα του Αβραάμ κατά την πίστη καί αδελφή σας, διότι καί σεις λέτε πώς κατάγεστε από τόν Αβραάμ; Δέν έπρεπε νά τή λύσω, πού την έδεσε δεκαοκτώ χρό­νια ό Σατανάς; Δηλαδή τά ζώα είναι παραπάνω απ’ τή γυναίκα;». Κι εκείνος τό ’κλείσε τό στόμα του.Η αλή­θεια πάντα φιμώνει καί πάντα κλείνει τά στόματα των κακών καί των πλάνων. 'Ο λαός όμως εχάρηκε. Εχάρηκε πού εκλεισε τά στόματα ό Χριστός των αντιπάλων του. Θά ’ρθει μιά μέρα, κατά τήν Δευτέρα Παρου­σία, πού θά κλείσει ό Κύριος όλα τά απύλωτα στόματα. Καί θά γονατίσουν μπροστά Του καί τά έπίγεια και τά επουράνια καί τά καταχθόνια, καί θά Του πούνε: «Εις άγιος, εις Κύριος, ’Ιησούς Χριστός».

     Καί στή συνέχεια ο λαός δόξαζε τόν Θεό καί τόν Θε­άνθρωπο Ιησού γιά ολα εκείνα τά θαυμαστά πού εκανε καί γιά τό θαύμα της θεραπείας της συγκυπτούσης. Καί μείς Τόν εχουμε, αδελφοί, τόν Ίησου Χριστό  μονάκριβο. Είμεθα δικοί Του, ονομαζόμεθα Χριστιανοί. Άς Τον έκμεταλλευθούμε. Άς Του εχουμε εμπιστοσύνη. Κι άς κουβαλάμε καί τό σώμα μας καί τήν ψυχή μας καί στήν εκκλησία καί παντού οπού Εκείνος ευρίσκεται. Νά ’χουμε τήν ευχή Του.

π.Ανανίας Κουστένης