Στὴν ἄκρη  μιᾶς  λίμνης εἶχαν  κατεβεῖ  μερικὰ  περιστέρια. Λίγο  πιὸ  πέρα,  ἀναπηδοῦσαν ἔξω  ἀπὸ  τὸ  νερό,  παίζοντας,  ἕνα – δυὸ βατράχια…

Κάποιο παιδάκι  ἔρριξε  πρὸς  τὰ  ἐκεῖ μιὰ  πέτρα ποὺ ἀμέσως βυθίσθηκε σχηματίζοντας ὁμόκεντρους κύκλους στὰ ἤρεμα νερά.

Τότε τὰ  περιστέρια  πέταξαν  καὶ  ὑψώθηκαν  τρομαγμένα στὸν  οὐρανό, ἐνῶ  τὰ  βατράχια  βούτηξαν  βαθιὰ  μέσα  στὸ  νερὸ  καὶ  δὲν  ξαναφάνηκαν.

Ἡ  συκοφαντία μοιάζει σὰν  μιὰ  πέτρα  ποὺ  πέφτει καὶ μπορεῖ ἡ πτώση της νὰ ἔχει δύο ἀποτελέσματα.

Ὁ συκοφαντούμενος, ἂν ἡ συκοφαντία ἀποδειχθεῖ πραγματικὴ κατηγορία, ἐξ αἰτίας της νὰ βουλιάξει στὰ νερά, στὸ τέλμα τῶν πράξεών του, ὅπως τὰ βατράχια.

Ἄν, ὅμως, εἶναι ἀθῶος καὶ καθαρός, νὰ γίνει ἡ πέτρα ἀφορμὴ νὰ πετάξει πιὸ ψηλά, ὅπως πέταξαν πρὸς τὸν οὐρανὸ τὰ περιστέρια.

Δ.