Ο Χριστός του πνιγμού,  του ηθικισμού,  της καταπίεσης. Ο Χριστός των ενοχών, των τιμωριών  και της κόλασης. Ο τιμωρός,  ο αυστηρός,  ο απόμακρος. Με τα άπειρα ψυχολογικά Του:  που θυμώνει,  ενοχλείται,  κακιώνει, μουτρώνει,  παρεξηγείται,  ζηλεύει.

Που ψάχνει παντού  να βρει αμαρτίες,  αστοχίες,  παραλείψεις  και λάθη. Κι υπάρχει κι ο Χριστός  της καρδιάς!
Της καλοσύνης  και της ζεστασιάς.

Ο φίλος των αμαρτωλών  και των πορνών. Που ήξερε τα κατατόπια
και τις γειτονιές αναρχικών,  κακών  και αλητών.
Εκεί σύχναζε,  αυτούς ονόμαζε φίλους  και παιδιά  κι αγαπημένους του.

Αυτόν αγαπώ. Αυτόν προσκυνώ.
Αυτού παιδί είμαι - ο αλήτης - κι εγώ.  Του Αληθινού Χριστού.  Αυτού που περπάταγε  κάπου το ’30,  στην Ιερουσαλήμ.

Α K.