Τις πρώτες δεκατέσσερις ημέρες του Αυγούστου συναζόμαστε οι πιστοί στις εκκλησίες κάθε απόγευμα για να τιμήσουμε τη Μητέρα του Θεού με τις δύο πολύ γνωστές και αγαπητές σε όλους μας Ακολουθίες του Μικρού και Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος· Ακολουθίες που περιέχουν πλήθος ευχαριστήριων και ικετήριων ύμνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, τους οποίους καλό θα ήταν όχι μόνο να απευθύνουμε στην Παναγία, αλλά και να τους μελετούμε.

Σ᾿ έναν από αυτούς της λέμε: «Χαράς μου την καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα» (Μικρά Παράκλησις, ωδή θ´). Γέμισε με χαρά την καρδιά μου, Παρθένε, Εσύ που δέχθηκες μέσα Σου τον Χριστό, ο Οποίος είναι η χαρά σε τέλειο βαθμό, κι έτσι εξαφάνισες τη λύπη που προκαλούσε η αμαρτία.Με τον ύμνο αυτό της ζητούμε να μας χαρίσει την αληθινή χαρά, αυτό το μεγάλο δώρο, αυτή τη βαθιά ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Και όχι απλώς να μας δώσει λίγη χαρά, αλλά πολλή, άφθονη· να γεμίσει την καρδιά μας με χαρά, να πλημμυρίσει το εσωτερικό μας, την ύπαρξή μας, όπως όταν γεμίζουμε ένα δοχείο μέχρι πάνω και δεν χωράει τίποτε άλλο. Τι πλούσιο αίτημα! Και πόσο μεγάλη ευλάβεια και πίστη προς το πάνσεπτο πρόσωπο της Θεομήτορος φανερώνει!

Είναι πάντοτε καιρός να ζητάμε τη χαρά, ιδιαιτέρως όμως όταν μας απογοητεύει ο εαυτός μας, όταν μας κουράζει ο καθημερινός μας αγώνας, όταν μας καταβάλλουν οι θλίψεις και τα προβλήματά μας, όταν μας πικραίνουν οι άνθρωποι, όταν μας τρομάζει η πορεία του κόσμου, όταν όλα γύρω και μέσα μας είναι σκοτεινά και κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στην απόγνωση και την αθεράπευτη θλίψη. Τότε έχουμε ανάγκη από χαρά· διότι η χαρά είναι δύναμη, είναι αχώριστη από την πίστη στο έλεος και τη βοήθεια του Θεού· διότι η χαρά δίνει φτερά στον αγώνα.Αλλά γιατί ζητάμε την τέλεια χαρά ειδικά από τη Θεοτόκο; Η απάντηση περιέχεται στον ύμνο: διότι εκείνη έζησε την πιο μεγάλη χαρά. Από την ημέρα του Ευαγγελισμού της για εννέα μήνες κυοφορούσε ως άνθρωπο τον Υιό και Λόγο του Θεού, ο Οποίος είναι «το πλήρωμα της χαράς», η χαρά σε τέλειο βα­θμο· είναι η αυτοχαρά, η «αυτομακαριότης» (Χρυσόστομος, PG 62, 597)· δηλαδή είναι από τον Εαυτό Του η χαρά και η ευτυχία, είναι σε απόλυτο βαθμό η χαρά· δεν είναι δυνατόν να εκπέσει από τη χαρά· και δεν υπάρχει χαρά έξω και μακριά από Αυτόν· αληθινά χαρούμενος και ευτυχισμένος είναι μόνο όποιος είναι ενωμένος μαζί Του, όποιος βρίσκεται σε κοινωνία μαζί Του.

Αυτόν δέχθηκε μέσα της η αειπάρθενος Θεοτόκος. Ο Υιός του Θεού έγινε Υιός της, έγινε σπλάχνο της. Και κατά τη διάρκεια της υπερφυούς κυοφορίας της, κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα μηνών, ήταν σε διαρκή κοινωνία μαζί Του! Τι πέλαγος, τι ωκεανός χαράς έγινε τότε η καρδιά της! Ποιος μπορεί να καταλάβει τον πλούτο αυτής της μοναδικής εμπειρίας της; Αλλά το αίτημα του υμνωδού σημαίνει και κάτι άλλο: ότι συνετέλεσε εκείνη στο να εξαλείψει ο Θεός από το ανθρώπινο γένος τη λύπη, που προκαλούσε η αμαρτία, και να μας χαρίσει πάλι τη χαρά. Εξ αυτής ενηνθρώπησε ο Υιός του Θεού, ο Οποίος με το απολυτρωτικό Του έργο εξασφάλισε την άφεση των αμαρτιών μας, μας απήλλαξε από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου. Η αμαρτία ήταν η αιτία για την οποία χάσαμε τη μακαριότητα του Παραδείσου. Διά της αμαρτίας εισήλθε ο θάνατος στη ζωή μας και όλες οι θλίψεις. Η αμαρτία είναι η μόνη αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου. «Θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν» (Ρωμ. β´ 9).

Ζητούμε από την Υπεραγία Θεοτόκο την τέλεια χαρά με δυνατή ελπίδα ότι θα μας ακούσει, όχι μόνο διότι εκείνη ξέρει από χαρά· αλλά και διότι συνέβαλε στο να μας ξαναχαρισθεί αυτή από τον Θεό· και για έναν ακόμη λόγο: διότι είναι Μητέρα του Λυτρωτή μας, και επομένως οι πρεσβείες της έχουν πολλή δύναμη. Την ακούει ο Κύριος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.Γιατί όμως την επέλεξε ο Θεός για να γίνει Μητέρα Του κατά το ανθρώπινον; Για την υπερβάλλουσα καθαρότητα και τη βαθύτατη ταπείνωσή της. Η Κυρία Θεοτόκος λοιπόν δεν είναι μόνο η Μητέρα του Θεού μας, η ισχυρή πρέσβειρά μας στο θρόνο του Παμβασιλέως· είναι και το πρότυπό μας, το απλησίαστο μεν, αλλά πάντως πρότυπό μας. Με τη ζωή της μας καλεί και μας εμπνέει την καθαρότητα. Η δε αληθινή, η βαθιά και αναφαίρετη χαρά είναι δώρο του Θεού σε όσους καθαρίστηκαν από την αμαρτία. Η χαρά είναι ο αχώριστος σύντροφος της αγιότητας.

Η θέα της σεπτής μορφής της Θεομήτορος στις άγιες εικόνες και το άκουσμα του ιερού ονόματός της ας ανανεώνουν πάντοτε μέσα μας τον πόθο και την αγωνιστική διάθεση για τη ζωή της μετανοίας και του αγιασμού· για να «πληρώσει», να γεμίσει ο Κύριος και τη δική μας καρδιά με τη χαρά Του, διά των πρεσβειών της αγίας Μητρός Του.

Πηγή: agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr