O σταυρός είναι πάντοτε τό σύμβολο της οδύνης, τής λύπης καί του θανάτου. Σηκώνω τόν σταυρό μου σημαίνει, για μας τούς ανθρώπους, ότι είμαι φορτωμένος τίς δυσκολίες τής ζωής, τήν αρρώστια καί τελικά τήν βαρειά θλίψη του θανάτου. Στήν αρχαιότητα ό σταυρός ήταν τό επονείδιστο μέσο του ατιμωτικού θανάτου, «επικατάρατος πας ό κρεμάμενος επί ξύλου». Γιά τόν Χριστό ήταν τό μέσον, τό όργανο γιά τήν κατάργηση του θανάτου καί τής έξουσίας του διαβόλου. «Πάτερ, δόξασόν σου τόν υιόν...».Η δόξα του Υιού είναι ό Σταυρός. Ή εξουσία πού έδωσε ό Πατήρ στόν Υίό ήταν νά σαρκωθή, νά σταυρωθή καί νά ανυψώσει τήν ανθρώπινη φύση στόν ούρανό, νά θεωθή ό άνθρωπος. Παραδό­θηκε μέ τήν θέλησή Του στήν έξουσία του Εβραϊκού Συνεδρίου καί του Ρωμαίου Διοικητού της Παλαιστίνης Ποντίου Πιλάτου νά καταδικασθή στόν διά σταυρού θάνατο, χωρίς νά υπερασπισθή τόν έαυτό Του ή νά διακηρύξει τήν αθωότητά Του. Έλαβε επάνω Του όλη τήν ανθρώπινη αθλιότητα, όλη τήν κακία του κόσμου, όλη τήν έχθρα, γιά νά τήν καταργήσει καί νά φανερώσει τήν άπειρη αγάπη Του για τόν κόσμο επάνω από τόν σταυρό, συγχω­ρώντας τούς εχθρούς Του^- «Πάτερ, άφες αύτοίς· ού γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23, 34).

Ο Ιησούς πάσχει ως άνθρωπος, καταργεί ως Θεός τήν έχθρα καί τήν κακία καί θριαμβεύει ως νικητής του θανάτου, «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ τής κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γαλ.3,13). Παραδίδει τό πνεύμα Του μέ ένα «τετέλεσται», πού σημαίνει ότι έχει τελειωθή τό έργο Του, έχει όλοκληρωθή, έφθασε στόν τελικό του σκοπό, «Πάτερ... τό εργον ετελείωσα ό δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω» (Ίωάν.17,4). Πεθαίνει ώς άνθρωπος, ή ανθρώπινη φύση Του, παρ’ ό,τι είναι αναμάρτητη. Μέ την θεωμένη ψυχή Του, ενωμένη πάντοτε μέ τήν θεότητα Του αχώριστα καί ασύγχυτα, κατέρχεται στον Άδη ώς νικητής καί ελευθερώνει τούς κεκοιμημένους. Ό Αδάμ ακούει τήν φωνή Του καί αναγνωρίζει τόν Δημιουργό Του, όπως άρχικά στόν Παράδεισο καί ανασύρεται εκ των πυλών του Άδου μαζί μέ τήν Ευα καί ανασταίνεται. Έτσι καταργείται οριστικά ό θάνατος, «θανάτου έορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν... καί σκιρτώντες ύμνούμεν τόν αίτιον...» (Κανών τού Πάσχα, τροπ. ζ' ωδής). ’Ίδετε πώς ό Σταυρός του Κυρίου γίνεται πηγή χαράς, γιατί οδηγεί στήν Ανάσταση. «’Ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού χαρά έν όλω τώ κόσμω». Σταυρός καί Ανάσταση πάνε μαζί. Δεν θα υπήρχε χωρίς τόν Σταυρό ή Ανάσταση. Αποκαλύπτει τό μέγεθος της αγάπης τού Θεού, «ούτω γάρ ηγάπησεν ό Θεός τόν κόσμον, ώστε τόν υιόν αυτού τόν μονογενή έδωκεν... ίνα σωθή ό κόσμος δι’ αυτού» (Ίωάν. 3, 16, 17). «Χριστός Ανέστη έκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας καί τοις έν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Ό Χριστός μέ τόν θάνατο καί τήν Ανάστασή Του μάς έδωσε τήν δυνατότητα νά ζήσουμε αιώνια. Στήν ελευθερία μας έγκειται νά επιλέξουμε τόν αιώνιο θάνατο ή τήν αιώνια ζωή.

Ό Σταυρός γίνεται τό όπλο κάθε χριστιανού κατά τού διαβό­λου. «Κύριε, όπλον κατά τού διαβόλου τόν σταυρόν σου ήμίν δέδωκας» καί διά τού Σταυρού τού Χριστού αγιάζονται τά πάντα. Γίνεται δύναμη καί χαρά. Γίνεται ασφάλεια ό Σταυρός, έρχεται ώς φωτεινό σημείο τής άγάπης τού Θεού σέ όλες τίς θλίψεις μας, στόν πόνο μας καί στά προβλήματά μας. Ό καθένας μας σηκώνει καί διαφορετικό σταυρό. Ό σταυρός μας όμως έχει ώς προοπτική τήν ’Ανάσταση καί ή Ανάσταση τού Χριστού νοηματοδοτεί τόν σταυρό μας. Ό πιστός σηκώνει τόν σταυρό του ατενίζοντας τόν Σταυρό τού Χριστού, διά τού όποιου νικά μέσα του τήν αμαρτία καί τούς πειρασμούς τού κόσμου καί μαζί μέ τόν Απόστολο Παύλο διακηρύσσει: «Χριστώ συνεσταύρωμαι^- ζώ δέ ούκέτι εγώ, ζη δέ έν έμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Καί αυτό είναι ή χαρά καί τό καύ­χημά του. «Έμοί δέ μή γένοιτο καυχάσθαι εί μή εν τώ σταυρώ τού Κυρίου ημών ’Ιησού Χριστού, δι’ού έμοί κόσμος εσταύρωται κάγώ τώ κόσμω» (Γαλ. 6, 14).

Xριστιανική Στέγη Καλαμάτας