Ζοῦμε σ’ ἕνα κόσμο καί μιά κοινωνία δέσμια τῶν πέντε αἰσθήσεων καί τῆς ψυχρῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Φαίνεται ὅτι ἡ μοναδική πραγματικότητα πού ἀπασχολεῖ καί ἐνδιαφέρει τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ οἰκονομία καί γενικά οἱ ὑλικοί παράγοντες τῆς ζωῆς. Στό κέντρο ὅλων τῶν ἄλυτων προβλημάτων, τῶν βασανιστικῶν θλίψεων καί τυραννικῶν ἐλλείψεων, σαν τραγικό πεπρωμένο ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ὀρθώνεται ἀπειλητικός ὁ «ἔσχατος ἐχθρός» τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἄφευκτη συγκεφαλαίωση ὅλων τῶν ἐπί μέρους πόνων καί θλίψεων: ὁ θάνατος.

Κάθε ἀνθρώπινη ἁμαρτία, κάθε πάθος καί κακία συνιστᾶ μιά ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου παραχώρηση καί συμμετοχή στό κράτος τοῦ θανάτου. Μέσα σέ μιά τέτοια κατάσταση ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀναλαμβάνει σέ πεῖσμα τῶν δῆθεν ἀντικειμενικῶν δεδομένων νά κηρύξει μέ παρρησία τό χαροποιό μήνυμα, τόν ἐλπιδοφόρο λόγο τῆς πραγματικῆς, καί ὄχι ἁπλά συμβολικῆς, ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό μέγιστο θαῦμα πού εἶχαν προαναγγείλει οἱ θεόπνευστοι καί πνευματοκίνητοι προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Οἰκονομίας ἐκπληρώθηκε. Ὁ λευκοφόρος ἄγγελος ἔμπροσθεντοῦ κενοῦ μνημείου χαρμόσυνα διακηρύσσει πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι: «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε».

Ὁ Χριστός ἀνέστη καί ὁ φαινομενικά μέχρις ἐκείνης τῆς ὥρας λογιζόμενος ὡς ἀήττητος θάνατος, ἤδη νικᾶται κατά κράτος. «Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον; Ποῦ σου Ἅδη τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι» ἀναφωνεῖ ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Σέ τέσσερις μόνον λέξεις συνοψίζονται τέλεια καί πληρέστατα τά τέσσερα Εὐαγγέλια τοῦ ἱεροῦ κανόνος τῆς Καινῆς Διαθήκης: Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Σέ κάθε μιά ἀπό τίς ἐλπιδοφόρες αὐτές λέξεις φανερώνεται ἀπό ἔνα Εὐαγγέλιο καί στά τέσσερα Εὐαγγέλια εὐρίσκεται τό νόημα ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Θεοῦ, ὁρατῶνκαί ἀοράτων. Καί ὅταν χείλη πιστῶν ἀνθρώπων ἀπευθύνουν αὐτές τίς ἡμέρες, ἀντί ἄλλου, τόν πασχαλινό αὐτό χαιρετισμό, πού εἶναι συνάμα καί ἡ ὡραιότερη εὐχή: «Χριστός Ἀνέστη!» τότε ἡ ἐλπίδα τῆς λύτρωσης ἀπό τό δυνάστη θάνατο καί τόν τύραννο διάβολο σείει ὅλες τίς καρδιές πού ἀπαντοῦν μέ πιστή βεβαιότητα καί πνευματική ἀγαλλίαση: «Ἀληθῶς ἀνέστη!» καί τό πασχάλιο θαῦμα γίνεται βίωμα πανανθρώπινο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ ὁποῖος συναντώντας κάθε ἄνθρωπο τοῦ ἀπηύθυνε τό ἀκατάλυτο μήνυμα «Χριστός ἀνέστη χαρά μου!» καθιστώντας τον καθημερινά μέτοχο τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας πού ἀνέτειλε ἀπό τό κενό μνημεῖο. Καί ἄν ἀκόμη ὅλος ὁ κόσμος τό ἀρνηθεῖ, «οἱ λίθοι κεκράξονται» ὅτι «ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως».

Ἀξίζει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι πρόσφατα γίναμε ἀποδέκτες συγκλονιστικῶν μηνυμάτων καί σπουδαίων βιωμάτων ἀπό τήν ἐπιστημονική ὁμάδα τοῦ Πολυτεχνείου Ἀθηνῶν πού ἀναστήλωσε τό κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου. Μέσα από τίς δικές τους διαπιστώσεις καί συγκινητικές ὁμολογίες ἐνισχύεται ἀκόμη περισσότερο ἡ βεβαιότητα γιά τήν πραγματική ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου. Μαρτυρούν πρωτίστως τά ἄψυχα: τό κενό μνημεῖο καί τά ἐντάφια σπάργανα, ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ πού βρέθηκε ἀπροσδόκητα ἀνοικτός μέ τόν ὀγκόλιθο πού τόν σφράγιζε νά ἔχει ἀποκυλισθεῖ καί τό ἐνταφιασμένο σῶμα νά λείπει. Αὐτή ἡ θαυμαστή πραγματικότητα ἔπεισε τίς τολμηρές μυροφόρες γυναίκες, οἱ ὁποῖες μεταβλήθηκαν σέ ἀποστόλους τῶν ἀποστόλων καί εὐαγγελίστριες τῶν εὐαγγελιστῶν. Αὐτή ἡ μαρτυρία καί ὁμολογία καθώς καί οἱ μετέπειτα ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ στούς φοβισμένους μαθητές, ἔπεισε καί αὐτούς γιά τή μεγάλη ἀλήθεια. Τόν εἶδαν μέ τά μάτια τους, Τόν ἄγγιξαν μέ τά χέρια τους, Τοῦ μίλησαν καί ἄκουσαν τήν γνώριμη γλυκιά φωνή Του, καμμιά δύναμη δέν στάθηκε ἱκανή νά καταπνίξει τή φωνή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, πού εἶδαν καί ἄκουσαν τόν Ἀναστημένο Διδάσκαλο καί διασκορπίσθηκαν στή συνέχεια στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, κομίζοντας στούς ἀνθρώπους τό μήνυμα τῆς Ἀλήθειάς Του καί θεμελιώνοντας μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Ἐκκλησία Του.

Αὐτός ὁ ἀναστάσιμος λόγος, λόγος πίστεως καί ἐλπίδος, τό ὑπέροχο κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, Προφητῶν, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, πατέρων καί ὅλων τῶν ἁγίων, μεταλαμπαδεύεται ὡς ἀνέσπερο πασχάλιο φῶς σέ μᾶς ἀπόψε καί πάντοτε καί φωτίζει καί καθοδηγεῖ μέσα στίς τόσες ἀντιξοότητες καί τίς ἀρνητικές παραμέτρους τῆς ζωῆς τήν πορεία καί τήν ἐλπίδα μας.Ἄς πορευόμαστε, λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. ς' 34) μέ βεβαία τήν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

«Χριστός Ἀνέστη!»

«Χρόνια πολλά!» εὐλογημένα, εὐφρόσυνα, ἐλπιδοφόρα καί αἰσιόδοξα!

Μετά πολλῆς πατρικῆς ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ