Τό Φθινόπωρο μᾶς ἔστειλε τό μήνυμά του μέ τό πρῶτο ψιλόβροχο, μέ τίς πρῶτες ψύχρες. Ὅσοι ζοῦμε στίς σύγχρονες πόλεις δέν θά μάθουμε γιά τόν ἐρχομό του ἀπό τά χρυσοκίτρινα φύλλα πού στροβιλίζονται μέ τό ἀεράκι, θά τό μάθουμε ἀπό κάτι πεζές αἰτίες, ὅπως τά σχολεῖα πού ἀνοίγουν πάλι -καί κουράγιο ἀγαπητά μου παιδιά- ἀπό τά μάλλινα πού πρέπει νά ξαναβγοῦν στήν ἐπιφάνεια.

Τό εἶπαν μελαγχολικό γιά τίς συννεφιές πού μᾶς φέρνει. Θά τό ἔλεγα μία καινούργια ἀρχή. Μία ἐπανασύνταξη ἀπό τούς χαλαρούς ρυθμούς τῶν διακοπῶν καί τήν καλοκαιρινή ἀνεμελιά! Τό μήνυμα εἶναι ἡ ἀνάγκη ἑνός νέου προγράμματος γιά τό μακρύ διάστημα πού ἀκολουθεῖ μέχρι τό ἑπόμενο καλοκαιράκι.

Ἴσως ξεκίνημα γιά ἕναν στόχο στήν προσωπική ζωή, στή δουλειά μας. Λίγο ψηλότερα, λίγο καλύτερα. Λίγο περισσότερο δόσιμο ἀπό τό περίσσευμα τῆς καρδιᾶς μας, ἀπό τή χαρά μας, ἀπό τήν ἀγάπη μας. Ἐν ἀρχή ἦν ἡ ἀγάπη, καί τό φθινόπωρο εἶναι μία ἀρχή.

Κλειώ−Σταυρούλα Κουράση