‘’Πατέρα…Συγχώρα με που και σήμερα, δε βρήκα χρόνο να σου μιλήσω πιο νωρίς. Κακώς δε το έκανα. Τό ‘χα πολύ ανάγκη…Με τη ψυχή μου κουρασμένη έρχομαι μπροστά και σου μιλώ Πατέρα. Τη ψυχή μου τη νιώθω και σήμερα βαριά.Άγχος, γκρίνια, άσκοπα γέλια. Μαλώματα, παρεξηγήσεις, μέριμνες... Καταπιάστηκα και σήμερα με ένα σωρό ‘’πολλά’’ Πατέρα. Ούτε σε αυτό σε άκουσα. Δεν σε εμπιστεύτηκα. Δεν αφέθηκα σε σένα.

Τα αδέρφια μου, τα αδίκησα και σήμερα Πατέρα. Άλλον, με κάποιον λόγο μου. Άλλον, με μια ματιά μου. Άλλον, που δεν ήτανε μπροστά, τον έκρινα. Τον κουτσομπόλεψα. Δεν είδα τα δικά μου χάλια.Ξέρω, πως δεν το αξίζω τίποτα να σου ζητώ… Αλλά σκέπασε μας και τη νύχτα αυτή, όλους μας Πατέρα. Εμένα τον ελεεινό, την οικογένεια, τους φίλους μου, τους γύρω μου, την Πατρίδα, και όλον τον κόσμο σου Πατέρα.

Θέλω να σου πω και ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για όσα μου προσέφερες. Ένα ευχαριστώ που καταδέχεσαι και με αγαπάς, ακόμα και όταν σε σταυρώνω. Κλείνοντας, μια χάρη σου ζητώ.Θέλω δε θέλω, σώσε με.Μόνο αυτό. Θέλω δε θέλω, σώσε με Πατέρα…’’

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.