Ὁ ἄνθρωπος κάνοντας κατάχρηση τῆς Θεόσδοτης ἐλευθερίας του ἄρχισε τήν τραγική ἱστορία τῆς πτώσης καί τῆς φθορᾶς. Ἐπιλέγοντας νά διακόψει τήν ἄμεση ἀγαπητική ἀναφορά στό Δημιουργό του, ἀναίρεσε τόν βαθύτερο σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του πού εἶναι ἡ θέωση. Χωρίς τόν Θεό καί ἀκόμη περισσότερο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος ξέπεσε σέ μία θλιβερή κατάσταση ἀπανθρωπισμοῦ καί ἀποκτηνώσεως.Χάνοντας ὁ ἄνθρωπος τόν τρόπο τιμῆς τοῦ παραδείσου, αὐτοεξορίστηκε στην κόλαση τῆς ἀτιμίας μιᾶς ἀθεωμένης ζωῆς πού ἐξαντλεῖται στά ὅρια τῆς βιολογικῆς ἐπιβίωσης.Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ Θεός δέν ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο στό ἔρεβος τῆς ἀπελπισίας, ἀλλά μέ πατρική ἀγάπη τόν στήριξε μέ τό ἀμυδρό μα ἐλπιδοφόρο φῶς τοῦ «πρωτευαγγελίου». Μέσα στό πτωτικό του κατάντημα ὁ ἄνθρωπος εἶχε γιά στήριγμα τήν θεϊκή ὑπόσχεση.

Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας ἔφθασε στήν κορύφωσή του καί «… ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ…» . Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός Λόγος μέ μιά ἄφατη κίνηση ἀγαπητικῆς κενώσεως λαμβάνει σάρκα «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου» καί ὁ τέλειος Θεός γίνεται τέλειος ἄνθρωπος «ἵνα καί ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Ἔτσι «τά Θεῖα ἀνθρώπινα γίνεται, ἵνα τά ἀνθρώπινα θειότερα γένηται».Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ ἀποδίδει στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα τῆς θεώσεως.Μέ τό μυστήριο τῆς Σαρκώσεως ἡ ἀνθρώπινη φύση εἰσάγεται σέ μιά νέα δυναμική πού ὑπερβαίνει τά γεγονότα τῆς πτώσης. Ἐνεργεῖται τό κατ’ ἐξοχήν θαῦμα τῆς θείας οἰκονομίας καί ἐγκαινιάζεται ὁ ἁγιοτριαδικός τρόπος ὑπάρξεως γιά τόν ἄνθρωπο.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νίκησε τήν μικρότητα καί τήν κακία τοῦ ἀποστάτη ἀνθρώπου.Ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἀνέτειλε τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Χάριτος καί τῆς καταλλαγῆς.Ὁ Θεός πού ἀποκαλύφθηκε ἐν Χριστῷ δεν εἶναι μιά ψυχρή σύλληψη τοῦ νοῦ, ἀλλά ζωντανός Θεός «ἐρχόμενος» πρός τόν ἄνθρωπο, «Θεός ἐγγύς» στά ἀνθρώπινα προβλήματα, ὄντως «Ἐμμανουήλ», δηλαδή ὁ Θεός ἀνάμεσά μας, ὅπως προέβλεπε ὁ Εὐαγγελιστής Προφήτης Ἠσαΐας.Αὐτά ἀκριβῶς τά ὑπερφυέστατα γεγονότα τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τιμᾶ μέσα στήν λειτουργική μνήμη Της ἡ Ἐκκλησία μέ τήν δεσποτική ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά δυστυχῶς ὁ περισσότερος κόσμος ἑορτάζει τά δικά του ἀνούσια καί ψευδεπίγραφα Χριστούγεννα στό ρυθμό τοῦ ξέφρενου καταναλωτισμοῦ. Στήν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὅμως, τά Χριστούγεννα δέν εἶναι αὐτή ἡ φαντασμαγορική φιέστα γιά παιδιά μέ ἔντονο τό μαγικό στοιχεῖο, ἀλλά μιά κορυφαία Δεσποτική ἑορτή μέ βαθύ πνευματικό περιεχόμενο. Καί ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ἀληθινοί χριστιανοί δέν πρέπει νά παρασυρόμαστε ἀπό τόν κόσμο.Προφητικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς προειδοποιεῖ: «Ἄς γιορτάσουμε, λοιπόν ὄχι μέ θορυβώδεις πανηγυρισμούς, ἀλλά ὅπως ἁρμόζει στόν Θεό, ὄχι κοσμικά, ἀλλά ξεπερνώντας τόν κόσμο, ὄχι μέ τό δικό μας ἀνθρώπινο τρόπο, ἀλλά μέ τόν τρόπο τοῦ Κυρίου μας, ὄχι γιά τήν ἀσθένεια, ἀλλά γιά τήν θεραπεία, ὄχι ἁπλά γιά τή δημιουργία, ἀλλά γιά τήν ἀναδημιουργία».

Πιστεύοντας συνειδητά στήν Σάρκωση τοῦ Λόγου πού συντελέστηκε ὡς ἱστορικό γεγονός καί μέγα θαῦμα τῆς Θείας Φιλανθρωπίας, ἔχουμε τήν βιωματική βεβαιότητα τῶν συνεπειῶν της στήν προσωπική μας ζωή καί τήν ζωή τοῦ κόσμου.Μόνον ἔτσι τά Χριστούγεννα γίνονται πηγή ἀληθινῆς χαρᾶς καί ἐλπίδας γιά προσωπική καί κοινωνική μεταμόρφωση καί ὄχι μία δίχως οὐσιαστικό ἀντίκρυσμα ἐπέτειος τοῦ κοσμικοῦ ἑορτολογίου.Μακάρι ὅλοι μας νά ζήσουμε καί νά βιώσουμε τό αὐθεντικό καί βαθύτερο νόημα τῶν Χριστουγέννων συναισθανόμενοι τίς εὐλογίες πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτά.

Ἔτη πολλά, εὐλογημένα, ὑγιεινά καί εὐφρόσυνα μέ τή χάρη τοῦ νηπιάσαντος Κυρίου μας.

«Καλή καί εὐλογημένη Χρονιά!»

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί πολλῆς ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ