Ἕνα συγκλονιστικό περιστατικό ἐξελίσσεται μπροστά μας σήμερα, καθώς στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας βλέπουμε τόν Κύριο νά συναντιέται μέ δέκα ἀνθρώπινα κουρέλια. Δέκα λεπροί, πού τό σῶμα τους ὁλόκληρο εἶναι μιά ἀνοικτή πληγή, πού ἡ κοινωνία τούς ἀπομόνωσε, γιά νά γλιτώσει ἀπό τή λέπρα τους, πού ὁ θάνατος καραδοκεῖ νά τούς κατασπαράξει, πλησιάζουν στόν Χριστό. Πλησιάζουν στήν ἔνσαρκη ἐλπίδα. Πλησιάζουν τήν πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀφθαρσίας. Φωνάζουν. Φωνάζουν γιά ζωή, γιά θεραπεία, γιά λύτρωση ἀπό τό ἀνείπωτο βασανιστήριο τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός τους.

Γράφει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ἦραν φωνήν»! Θέλει νά τονίσει τήν ἀνάγκη καί τήν ἀγωνία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, καθώς πλησιάζουν στόν Ἰησοῦ, γι’ αὐτό ὑπογραμμίζει: «ἦρανφωνήν». Σήκωσαν τή φωνή τους, κραύγασαν σπαρακτικά μέ ὅση φωνή τούς εἶχε ἀπομείνει στά σαπισμένα κορμιά τους. Οἱ πληγωμένες γλῶσσες, τά καταματωμένα στόματά τους ἄρθρωσαν κραυγή ἱκεσίας πρός τόν Σωτήρα.Εἶναι ἀνθρώπινο καί θεμιτό στόν κίνδυνο, στόν πόνο, στήν ἀνάγκη, στήν ἀγωνία, στό παράπονο, στήν ἀδικία, στόν θυμό ὁ ἄνθρωπος νά ὑψώνει τή φωνή του. Ἡ φωνή καί ὁ λόγος εἶναι τό ξεχωριστό δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἀνθρωπότητα. Μέ τοῦτο τό πολύτιμο ἐργαλεῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐκφράζει τά ἐσώψυχά του. Μπορεῖ νά ἐπικοινωνεῖ μέ ἐνάργεια καί καθαρότητα. Μπορεῖ νά δίνει χαρά καί παρηγοριά. Μπορεῖ νά ὑμνεῖ καί νά δοξολογεῖ τόν Πλάστη του. Μέ τή φωνή, ὅμως, μπορεῖ καί νά ἁμαρτάνει. Μπορεῖ νά γκρεμίζει συνειδήσεις, νά στιγματίζει, νά συκοφαντεῖ, νά ψεύδεται, νά κατακρίνει, νά περιττολογεῖ καί νά αἰσχρολογεῖ. Ἡ φωνή εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο, τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος τό χρησιμοποιεῖ  συνεχῶς. Μέσ’ ἀπό τό ἐργαλεῖο αὐτό δείχνει τήν ποιότητα, τήν καθαρότητα ἤ τή βρωμιά τῆς καρδιᾶς του, τό περιεχόμενο τοῦ χαρακτήρα του. «Ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα» μᾶς λέγει ὁ Χριστός. Ὅποιος ἔχει μέσα του ἕναν ἀγαθό θησαυρό θά ἐκφράζεται μέ ἀγαθότητα. Ὅποιος κρύβει μέσα στήν καρδιά του ἕναν πονηρό θησαυρό θά ἐκφράζεται μέ πονηριά.

Αὐτό συνέβη καί στό περιστατικό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Οἱ δέκα λεπροί «ἦρανφωνήν». Φώναξαν δυνατά, σήκωσαν τή φωνή τους καί ἐκφράστηκαν πρός τόν Δημιουργό τους. Ζήτησαν, ζητιάνεψαν λίγα περιθώρια ζωῆς, λίγο χρόνο παραπάνω, μία καλύτερη ποιότητα ζωῆς μέσ’ ἀπό τήν ὑγεία τοῦ σώματος. Ἔλαβαν τό ζητούμενο. Θεραπεύτηκαν! Στή συνέχεια, ὅμως, οἱ ἐννέα στούς δέκα ἀπέδειξαν ὅτι ἡ λέπρα δέν εἶχε καταλάβει μόνο τό σῶμα τους, εἶχε πληγώσει, εἶχε νεκρώσει καί τίς ψυχές τους. Ἡ ἐξωτερική σαπίλα πέρασε καί ἐσωτερικά καί σάπισε τούς χαρακτῆρες τους. Ἀπό τούς δέκα μόνον ὁ ἕνας γύρισε νά εὐχαριστήσει τόν Χριστό. Μόνον ὁ ἕνας ξαναῢψωσε τή φωνή του, ὄχι γιά νά ζητήσει, ἀλλά γιά νά εὐχαριστήσει καί νά δοξολογήσει τόν Θεό γιά τό δῶρο πού ἔλαβε.

Ὅλοι ὑψώνουμε τή φωνή μας σέ πολλές περιπτώσεις. Ἄλλες φορές τό κάνουμε δικαιολογημένα καί μερικές φορές τό κάνουμε ἀδικαιολόγητα.Ὑψώνουμε τή φωνή μας γιά νά διδάξουμε, γιά νά ταπεινώσουμε, γιά νά ὑβρίσουμε, γιά νά συνετίσουμε, γιά νά προφυλάξουμε, γιά νά ἐπιβληθοῦμε. Ὑψώνουμε,ὅμως, τή φωνή μας καί γιά νά προσευχηθοῦμε, νά ἱκετέψουμε καί νά ζητήσουμε τό ἔλεος καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός θέλει νά Τοῦ φωνάζουμε. Δέν κουράζεται νά μᾶς ἀκούει. Δέν διστάζει νά μᾶς βοηθάει. Τείνει τό εὐήκοο αὐτί Του, συλλαμβάνει τούς πόθους καί τά αἰτήματα καί δίνει γρήγορα τήν ἀπάντηση. Ἐνεργεῖ πάντοτε μόνον ἀπό ἀγάπη καί γιά τό συμφέρον μας. Ἄλλοτε ἐργάζεται φανερά καί θαυματουργικά. Ἄλλοτε, μάλλον τίς περισσότερες φορές, ἐργάζεται διακριτικά καί μυστικά, γιά νά μή μᾶς καταπιέσει μέ τήν παρουσία Του, γιά νά μή μᾶς ὑποχρεώσει καί νά μή μᾶς ἀναγκάσει νά Τόν ἀγαπήσουμε ἐξαιτίας τῶν παροχῶν Του. Ἀνταποκρίνεται στήν κραυγή μας καί περιμένει τή δική μας ἀπάντηση στά δικά Του δῶρα.

Ὅλοι ὑψώνουμε τή φωνή μας πρός τόν Θεό καί πρέπει νά τήν ὑψώνουμε. «Κύριε ἐκέκραξα πρός σέ εἰσάκουσόν μου» λέμε καθημερινά στόν Κύριο. Κράζουμε, γιατί πονᾶμε, γιατί κουραζόμαστε, γιατί ἀγωνιζόμαστε καί ἀγωνιοῦμε, γιατί θέλουμε καί ἀποζητοῦμε τήν ἀνταπόκρισή Του. Κράζουμε καί φωνάζουμε στόν Πατέρα μας, σ’ Ἐκεῖνον πού μᾶς εἶπε: «ζητῆστε καί θά σᾶς δοθεῖ, ψάξτε καί θά βρεῖτε, χτυπῆστε καί θά σᾶς ἀνοιχτεῖ». Φωνάζουμε μέ ὑπομονή, μέ ἐπιμονή, μέ ταπείνωση, διότι πάλι Ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶνεὑρίσκει καί τῷ κρούοντιἀνοιγήσεται».

Ἡ κραυγή μας πρός τόν Θεό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τό θαῦμα. Τό μυστικό, τό ἀθόρυβο θαῦμα, αὐτό πού μοιάζει μέ σύμπτωση, αὐτό πού μοιάζει μέ φυσική ἐξέλιξη. Εἶναι τό καθημερινό θαῦμα, πού τό θεωροῦμε αὐτονόητο, πού τό περιμένουμε ὡς δικαίωμα, πού τό καταλαβαίνουμε μόνον ὅταν λείψει καί τότε ἀρχίζουμε τά παράπονα καί τά «γιατί σέ μένα». Ἡ κραυγή μας πρός τόν Θεό ἄς ξεκινάει ἀπό τήσυναίσθηση πώς ἤδη ἔχουμε λάβει πολλά. Ὅταν φωνάζουμε καί ζητᾶμε, ἄς θυμόμαστε ὅτι ἤδη ἔχουμε λάβει ἀτίμητα δῶρα, πού δέν τά πληρώσαμε καί δέν τά ἀξίζουμε. Δῶρα πού δέν τά ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί πού δέν μᾶς τά ὀφείλει ὁ Θεός, ἀλλά μᾶς τά χαρίζει ἀπό τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του. Τό φῶς, ἡ ὑγεία, ἡ ἀγάπη, ὁ λόγος, ἡ σκέψη, οἱ σχέσεις, ἡ τροφή, ἀκόμη καί ὁ χρόνος, ἡ ἐποχή, οἱ συνθῆκες, τό περιβάλλον, οἱ αἰσθήσεις, ἡ γνώση, ἡ τέχνη εἶναι μερικά ἀπό τά ἀμέτρητα δῶρα τοῦ Θεοῦ, πού οὔτε κἄνὑπολογίζουμε τήν ἀξία καί τή σημασία τους.

Νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό καί νά ἐπιμένουμε. Νά Τόν ἐμπιστευόμαστε ὅμως. Νά ξέρουμε πώς θά μᾶς δώσει ὅ,τι χρειάζεται γιά τό συμφέρον μας καί ὄχι γιά τόν ἐγωισμό μας. Οἱ παροχές καί τά δῶρα τοῦ Θεοῦ στοχεύουν στή σωτηρία μας και ὄχι στήν ἱκανοποίηση τῶν πρόσκαιρων καί ἀνόητωνἀπαιτήσεών μας. Νά ἀπαιτοῦμε, γιατί εἴμαστε παιδιά Του, ἀλλά νά μήγινόμαστε ἀγενεῖς. Νά εἴμαστε ἱκέτες, ἀλλά νά μήν εἴμαστε ἀχάριστοι. Νά βλέπουμε καί νά ἀναγνωρίζουμε τίς εὐλογίες πού λάβαμε, γιά νά ἔχουμε τό δικαίωμα νά ζητήσουμε ἀκόμη περισσότερες. Ἡ ἱκεσία νά εἶναι πράξη ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης πρός τόν Θεό καί ὄχι ἐνέργεια συμφέροντος καί ἐγωισμοῦ. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ νά εἶναι φυσική μας ἀνάγκη. Νά εἶναι αὐθόρμητη ἐνέργεια μιᾶς ἐσωτερικῆς εὐγένειας,πού θά μᾶς κρατάει ἑνωμένους μαζί Του, γιά νά λαμβάνουμε τούς ζείδωρους χυμούς τῆς ἄκτιστης χάρης Του καί τούς γλυκύτατους καρπούς τῆς παρουσίας Του στήν ὕπαρξή μας.

Ι.Μ Δ