Ὁ Θεός καί Πλάστης τοῦ σύμπαντος ἦλθε στήν ταπεινή γῆ καί ντύθηκε τή σάρκα μας. Ντύθηκε τόν πόνο, τούς καημούς καί τούς ἀναστεναγμούς μας. Σκούπισε τά δάκρυα καί γλύκανε τίς πληγές ὡς φιλάνθρωπος, ὡς ἡ ἀπόλυτη καί ἀκρότατη ἀγάπη. Στό δραματικό θαῦμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἔρχεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου νά ἀναστήσει τόν μονογενή υἱό τῆς χήρας τῆς Ναῒν. Ἔρχεται ἡ Αὐτοζωή νά δώσει ζωή. Πλησιάζει τήν ἐκφορά τοῦ νέου καί ἁπλώνει τό χέρι Του. «Ἥψατο τῆς σοροῦ» μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Τό θεϊκό ἄγγιγμα στό νεκρό σῶμα τοῦ νέου φέρνει τήν ἀνάσταση καί τή ζωή.

Ἡ νεκρική πομπή τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς μοιάζει δραματικά μέ τήν πορεία τῆς σύγχρονης οἰκογένειας. Οἱ ἄνθρωποι ἀγαπιοῦνται καί ἑνώνονται σέ μία ἀλληλοπεριχώρηση ζωῆς καί ἐλπίδας. Καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι τά παιδιά, πού γεμίζουν τό σπίτι μέ τήν παρουσία τους. Ἔρχονται ὅμως οἱ πειρασμοί, ἡ ἀνήθικη νοοτροπία τοῦ κόσμου, οἱ παρέες τῆς διαφθορᾶς, ἡ τραγικά ἐλλειμματική παιδεία, ἡ ἀκαλλιεργησία, ἡ ἀδιαφορία καί οἱ σκοπιμότητες τῶν ἐνηλίκων καί μετατρέπουν τά παιδιά καί τούς νέους σέ ζωντανά πτώματα. Μοιάζει πολλές φορές ἡ σύγχρονη οἰκογένεια μέ μία νεκροπομπή. Οἱ γονεῖς, διαλυμένοι ἀπό τή θλίψη καί τήν ἀγωνία γιά τήν κατάσταση τῶν παιδιῶν τους, θρηνοῦν γιά τά λάθη καί τίς εὐθύνες τους. Ἡ κοινωνία, πού φαίνεται νά συμπαραστέκεται μέ διάφορους θεσμούς, στήν πραγματικότητα κρίνει καί ἀπομονώνει. Οἱ νέοι, πού διψοῦν γιά ζωή, χαρά καί ἐλευθερία, βιώνουν ἕναν ἀργό θάνατο, μία νοσηρότητα ἀθυμίας, ἀκηδίας, ἀποχαύνωσης καί πλήρους ἐξευτελισμοῦ. Νέα παιδιά χάνονται μέσα στούς καπνούς ἐπίπλαστων παραδείσων, στούς θολερούς βυθούς τοῦ ἀλκοόλ, στά κτηνώδη πάθη τῆς σάρκας, στήν ἀφασία τῆς ὀθόνης καί τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας.

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς οὐσιαστικῆς νέκρωσης τῶν νέων εἶναι ἡ παράλογη βία, ὁ ἐκφοβισμός στό σχολεῖο, στήν παρέα, στήν οἰκογένεια, οἱ ἐπικίνδυνες ἐξαρτήσεις ἀπό τά ναρκωτικά, ἀπό τήν κακή χρήση τῆς τεχνολογίας, ἀπό καταστροφικές συνήθειες, ὅπως εἶναι τά τυχερά παιχνίδια, τά ξενύχτια, τό ἀτέλειωτο κυνήγι τοῦ ξεχωριστοῦ μέ τόν τραυματισμό τοῦ σώματος, μέ τό προκλητικό ντύσιμο, μέ τήν προσβλητική συμπεριφορά, μέ τή φανερή ἀγένεια, πού πλέον θεωρεῖται ἐξυπνάδα. Οἱ νέοι ζοῦν τή ζωή περισσότερο σάν βιολογικό περιστατικό παρά σάν κάτι οὐσιαστικό καί ἀνώτερο. Κυνηγοῦν τά ὑποκατάστατα τῆς ζωῆς, διότι οἱ μεγάλοι σκότωσαν τήν ἀληθινή ζωή. Οἱ ἐνήλικες ἔχουν τήν ἀπόλυτη εὐθύνη γιά τήν ἀπονέκρωση τῶν νέων. Σκότωσαν τίς ἐλπίδες τους. Μόλυναν τό περιβάλλον καί τό προσφέρουν στά παιδιά χωρίς εὐοίωνες προοπτικές. Ἔκαναν τούς νέους νά μεγαλώνουν χωρίς καμία ἀγωγή ἤ μᾶλλον τούς μεγαλώνουν μέ τήν ἀγωγή τῆς ἀνηθικότητας καί τοῦ βολέματος. Γκρέμισαν τά ἰδανικά καί τίς ἀξίες ἀπό τή σκέψη καί τήν καρδιά τῶν νέων καί τώρα ἀποροῦν γιατί τά παιδιά συμπεριφέρονται σάν ὁδοστρωτῆρες.Ἔσβησαν μέ ἐπιμονή τήν πίστη στόν Θεό ἀπό τίς ψυχές τῶν νέων. Συνέτριψαν μέ εἰρωνεία κάθε ἀναφορά σέ ὁτιδήποτε πνευματικό καί ἀνώτερο. Συνοδεύουν τά λείψανα τῶν παιδιῶν τους μέσα στή θλιβερή καθημερινότητα, ἀλλά δέν παραδέχονται ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι τοποθέτησαν τούς νέους μέσα στό φέρετρο τῆς χαμοζωῆς, τῆς εὐτέλειας, τῆς ἀποτυχίας καί τῆς δυστυχίας.

Τελευταία ἐλπίδα γιά τήν ἀναζωογόνηση τῶν νέων εἶναι ὁ Χριστός. Μέσα στούς δρόμους τοῦ κόσμου, ἐκεῖ πού οἱ νεκροπομπές τῶν οἰκογενειῶν θρηνοῦν τά χαμένα παιδιά, ἔρχεται ὁ Κύριος. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς καί ζητάει τούς νέους. Πλησιάζει τά ἀπονεκρωμένα παιδιά, γιά νά τούς χαρίσει τό ἄγγιγμά Του. Ὅπως ἐκεῖ στή Ναῒν «ἥψατο τῆς σοροῦ» καί τό παλληκαράκι ἐκεῖνο ἀναστήθηκε ἀμέσως, ἔτσι ἐπιθυμεῖ νά κάνει μέ κάθε νέο καί μέ κάθε παιδί. Ὁ Χριστός ἔχει τόν τρόπο νά ἀγγίξει τόν κάθε ἄνθρωπο στό πιό εὐαίσθητο σημεῖο. Τό θεϊκό ἄγγιγμα εἶναι ἐφόδιο ζωῆς, εἶναι παροχή ἀληθινῆς ἐνέργειας, εἶναι πλήρωμα ζωῆς καί περίσσευμα ζωῆς. Φαίνεται αὐτό στούς νέους πού ἄφησαν τήν ὕπαρξή τους στό ἄγγιγμα καί στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ. Σφύζουν ἀπό ὑγεία ἐσωτερική, πνευματική καί ψυχική, πάλλονται ἀπό ἀληθινή χαρά, ἀπολαμβάνουν τό γέμισμα κάθε ὑπαρξιακοῦ κενοῦ, ἔχουν τή δύναμη νά παλεύουν κάθε ἐμπόδιο καί νά μάχονται ἐναντίον κάθε πειρασμοῦ.

Κανείς νά μήν ἀπελπίζεται ἀπό τήν παροῦσα κατάσταση τῶν νέων. Ὅπως ὑπάρχουν οἱ ἀπονεκρωμένοι καί μαρασμένοι νέοι, ὑπάρχουν καί οἱ ὁλοζώντανοι καί δυναμικοί.Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά προστατέψει τό παιδί του ἀπό τόν θάνατο καί τό κακό, εἶναι ἀπαραίτητο νά τό ὁδηγήσει, ὅσο πιό νωρίς μπορεῖ, στό ἄγγιγμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμη ἡ ἁμαρτία ἔκανε τή δουλειά της, ἡ μετάνοια μπορεῖ νά ἀνατρέψει τήν κατάσταση.Οἱ ἐνήλικες ἔχουν ἱερό καθῆκον νά διορθώσουν τή δική τους ζωή, γιά νά γίνουν σωστά παραδείγματα γιά τούς νέους. Ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητο νά ξανανοίξουν στά παιδιά τό παράθυρο τοῦ οὐρανοῦ. Νά μιλήσουν γιά τόν Χριστό, γιά τούς ἁγίους, γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τά σωστικά μυστήρια, γιά τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Τό πιό ἀπαραίτητο εἶναι νά ὁδηγήσουν τά παιδιά καί τούς νέους κοντά σέ κάποιον πνευματικό σωστό καί διακριτικό. Τίποτε δέν ὀχυρώνει πιό δυνατά τή νεότητα ἀπό τήν ἐξομολόγηση. Στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ ὁ νέος θά παρηγορηθεῖ, θά οἰκοδομηθεῖ, θά ξεχωρίσει τό λάθος ἀπό τό σωστό, θά βρεῖ δύο αὐτιά νά τόν ἀκοῦν καί νά τόν συγχωροῦν, ἀκόμη καί στά πιό φρικτά του λάθη. Θά βρεῖ ἕνα πρόσωπο ἐμπιστοσύνης νά μοιράζεται τά μυστικά του, νά λέει τά ὄνειρά του, νά ξεδιπλώνει τούς καημούς καί τούς προβληματισμούς του, νά παίρνει ἀπαντήσεις στίς ὁποιεσδήποτε ἀπορίες του.

Πάνω ἀπ’ ὅλα ἔχουμε καθῆκον νά πέσουμε στά γόνατα καί νά ἱκετέψουμε τόν Πατέρα καί Θεό μας γιά τήν πορεία τῆς νεότητας. Νά παραδεχτοῦμε μπροστά Του τά λάθη καί τίς ἀβελτηρίες μας καί νά Τοῦ ζητήσουμε νά ἀναπληρώσει ὅλα τά δικά μας ἐλλείμματα. Νά ζητήσουμε μέ δάκρυα τό ἄγγιγμα τοῦ Ἰησοῦ. Νά Τοῦ προσφέρουμε τά παιδιά, γιά νά ἑνωθεῖ μαζί τους μέσα ἀπό τή Θεία Εὐχαριστία σέ μία ἕνωση ὀντολογική καί λυτρωτική. Στή νεκρική πομπή τῆς ἐποχῆς μας συμπορεύεται ὁ φιλάνθρωπος Κύριος. Ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ καί ἔχει τή δύναμη νά μεταμορφώσει τή φθορά καί τόν θάνατο σέ ζωή, τήν ἁμαρτία σέ ἀρετή καί δόξα αἰώνια. Αὐτό ἀξίζουν τά παιδιά μας καί μακάρι νά τό ἀπολαύσουν.

Ι.Μ Δ