Κάθε μέρα που περνάει άπειρες ειδήσεις κατακλύζουν το μυαλό μας... Πληροφορίες κάθε είδους  γνωστοποιούν γεγονότα και μας κάνουν κοινωνούς κάθε μικρής ή μεγάλης εξέλιξης, που λαμβάνει χώρα στον παγκόσμιο χάρτη... Η Γνώση μας παρέχεται γενναιόδωρα κι εξαρτάται από εμάς πως θα τη διαχειριστούμε... Αν θα πιστέψουμε όσα μας μεταφέρονται... Βεβαίως, πρωταρχική προϋπόθεση αποτελεί να ακούσουμε την είδηση, να την εγκολπωθούμε, κι όχι απλώς να καταλάβουμε ό,τι μας αρέσει ή ό,τι μας συμφέρει Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι έχουμε μάθει να δρούμε... Συνήθως, αποδεχόμαστε κάτι, ανάλογα με το αν ταιριάζει στις αντιλήψεις και τη βιοθεωρία μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μοιάζει σα να μην το ακούσαμε καθόλου... Ψάχνουμε, εναγωνίως, στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι έχουμε δίκιο, ότι δεν κάνουμε λάθος στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, όμως στην ουσία, ούτε ακούμε, ούτε βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας... πέρα από το μικρόκοσμό μας...

Για να καταφέρει κάποιος να μας κάνει να τον προσέξουμε, συχνά πυκνά, φτάνει στο σημείο να μεταχειριστεί ακραίες τακτικές... Παραμυθάκια  για μικρά παιδιά, μήπως κι έτσι του δώσουμε λίγη σημασία και κατορθώσει να μας μεταδώσει με απλό, εύπεμπτο τρόπο, τα Σπουδαία και Μεγάλα, διαπερνώντας, με αυτόν τον τρόπο, τις άμυνες του Εγωισμού και του Αλάθητου που μας κατατρύχουν.Κάπως, έτσι, δρούσε κι ο Κύριος. Χρησιμοποιούσε Παραβολές, προκειμένου να μεταφέρει με τον πλέον ανώδυνο και συμφέροντα -για τα πλάσματά του- τρόπο το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελίου, ούτως ώστε, όποιο αποτέλεσμα κι αν είχε, τελικώς, ο Λόγος του στην ψυχή του ακροατή, αυτός  να μην επιβαρυνθεἰ περαιτέρω με την κατηγορία πως του δόθηκε η Αλήθεια ξεκάθαρα κι όμως την περιφρόνησε επιδεικτικά, δίχως ίχνος μεταστροφής... χωρίς μετάνοια.

Ακόμα και για τον πλέον αδιάφορο προσπαθούσε ο Λυτρωτής να βρει δικαιολογία... Ακόμα και για  αυτόν που ομοιάζει με το Δρόμο, που βρισκόταν δίπλα από το χωράφι, και σπάρθηκε με σπόρους... σπόρους που καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και καταβροχθίστηκαν από τα πετεινά του ουρανού... Ακόμα κι αυτόν, ευεργετούσε η χρήση της Παραβολής, μιας και του παρείχε τη δικαιολογία πως ο σπόρος, που του δόθηκε, ήταν κεκρυμμένος, ούτως ώστε να του αποδοθεί, στο τέλος, η μικρότερη δυνατή ευθύνη για την τυχόν παραγνώρισή του!

Ωστόσο, αν καλοεξετάσει κάποιος καλύτερα το θέμα, θα συνειδητοποιήσει πως στις μέρες μας τείνει να εκλείψει πλέον αυτή η ''δικαιολογία'', κι ας εξακολουθεί να την προσφέρει ο Κύριος. Κι αυτό είναι απολύτως φυσικό, τη στιγμή που η δυνατότητα του ανθρώπου να γνωρίσει τα ''κεκρυμμένα'' και να ερμηνεύσει τις Παραβολές είναι όχι μόνο άμεση, μα κάτι παραπάνω από εφικτή. Αρκεί να μελετήσει την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας, τα τόσα βιβλία  ή τις εκπομπές που μεταδίδονται από τους δύο Εκκλησιαστικούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς. Ακόμα και στο διαδίκτυο υπάρχει πληθώρα ιστοσελίδων θεολογικού περιεχομένου, που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν απάντηση σε οποιαδήποτε απορία... Βεβαίως, η πιό απλή κίνηση είναι μιάν απλή επίσκεψη στις κατά τόπους ενορίες και η αναζήτηση απαντήσεων μέσα  από τις υπάρχουσες δραστηριότητες, αλλά...

Πάντα ένα μεγάλο ΑΛΛΑ... προβάλλει στο τέλος της πρότασης, κλείνοντας την πόρτα στην όποια προοπτική... Αλλά δεν έχω χρόνο... είμαι κουρασμένος... δεν ξέρω κανέναν... Που να μπλέκω τώρα; Δε βαριέσαι, βρε αδελφἐ, αυτά είναι για τους γέρους... Όσες προφάσεις κι αν βρει κάποιος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... Ένας ανελέητος Ωχαδελφισμός και μια Νωθρότητα για το σημαντικότερο στοιχείο της ὐπαρξής μας... Την ίδια μας την Ψυχή! Μια Ψυχή, για την οποία κάποτε θα κληθούμε να δώσουμε Λόγο, καθώς Αυτή που είχε μέσα της Πνοή Ζώσα, τη μεταχειριστήκαμε σα να 'ταν πάρεργο κι αποπαίδι...

Π.Π