Αρχική » Ο Ναός μας » Διδακτικά και Ωφέλιμα
Κάπως έτσι άρχισε η σχέση μου με το Θεό.Από ένα καντήλι που άναβε μπροστά στα εικονίσματα της γιαγιάς μου.Όταν οι γονείς μου μαζί με τα άλλα δυο αδέλφια μου μας πήγαιναν στο χωριό και μας άφηναν στους παππούδες, τα βράδια ήταν δύσκολα. Ένιωθα μια θλίψη, ένα φόβο, μια εσωτερική μοναξιά.Τότε ένα καντηλάκι που άναβε στο απέναντι τοίχο μπροστά σε παλιά και σκονισμένα εικονίσματα μου έκανε παρέα. Η φλόγα του συντρόφευε το φόβο μου μέχρι που τον ξόρκιζε.
Φωτισμένα πρόσωπα Αγίων, με χρώματα και φωτοστέφανα ενός αλλιώτικου κόσμου, ανοιγαν την πύλη της καρδιάς στην ελπίδα και το Φως.Δεν έκανα κάτι. Απλά γινόμουν κάτι άλλο εκείνη την ώρα. Δεν έλεγα κάτι αλλά ένιωθα κάτι διαφορετικό. Κοιμόμουν ζεστά, απαλά και ήσυχα, λες και με κρατούσε κάποιος ξανά αγκαλιά. Ήταν εκεί μια παρουσία δίχως μορφή και σχήμα αλλά ως Πληρότητα στο χώρο, το χρόνο, το μέσα και έξω από εμένα. Δε με τεμάχισε αλλά με ένωνε σε Ενα.Είμαι πλέον 49 ετών, οδεύοντας ταχέως στα 50.Ακόμη και τώρα νιώθω την ίδια αίσθηση σαν κοιτώ τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, την φλόγα του καντηλιού.Θυμάμαι ότι ο Θεός είναι Φως.Ότι κι εγώ είμαι φως.Ότι πρέπει η ζωή μου να είναι φως.Ανάβοντας το καντήλι θυμάμαι από που προέρχομαι και που πρέπει να παω.Όχι μόνο τι είμαι αλλά και τι πρέπει να γίνω.Ότι δεν ανήκω στο χθες αλλά στο αύριο.
Ανάβοντας το καντήλι είναι σαν να λέω στο Θεό, «ξέρεις κάτι αφήνω εδώ όλα αυτά που θα ήθελα να σου πω και δε μπορώ, αυτά που χρειάζομαι και δεν ξέρω πως να στα ζητήσω. Αφήνω μέσα στην φλόγα αυτή την καρδιά μου να καίει για Σένα. Αφήνω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτά που ξερω ότι έκανες για μενα κι για όλα εκείνα τα πολλά που ίσως ποτέ δεν θα καταλάβει το μυαλό μου. Κυρίως ανάβω αυτή την φλόγα για να μην ξεχάσω ολάκερη την μέρα ότι με έφερες από μηδέν για να μην πεθάνω ποτέ…»
Γι αυτό δεν συμβιβάζομαι με την μιζέρια γιατί με γέννησε το Φως και η Χαρά.
-π. Λίβυος-
|
Πατήστε εδώ για να το δείτε