Σέ μία συναγωγή συναντοῦμε σήμερα τόν Ἰησοῦ. Εἶναι Σάββατο καί ὁ Κύριος, μέσα στόν τόπο τῆς λατρείας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, προσπαθεῖ νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τά ψέματα καί τίς πλάνες. Θεραπεύει μία συγκύπτουσα, πού ὑπέφερε δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τήν κακία τοῦ σατανᾶ. Γιά τήν προσφορά τῆς ἀγάπης Του αὐτῆς, ὅμως, συγκρούεται μέ τόν ἀρχισυνάγωγο, πούπαρερμηνεύει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τό ἐκλαμβάνει ὡς συνταγμάτιο νομικῶν κανόνων καί ὄχι ὡς τρόπο ἀγάπης καί ἀληθινῆς ζωῆς.Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς πολύ χαρακτηριστικά γράφει: «...ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς». Εἶναι ἀστεῖο καί τραγικό μαζί τό πλάσμα νά ἀγανακτεῖ μέ τόν Πλάστη. Ὁ ἄρρωστος νά ἀγανακτεῖ μέ τόν θεραπευτή του. Ὁ πλανεμένος νά ἀγανακτεῖ μέ τήν αὐτοαλήθεια. Ὁ τηρητής τοῦ νόμου νά ἀγανακτεῖ μέ τόν νομοθέτη. Ὁ θρησκευτικός ταγός νά ἀγανακτεῖ μέ τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος πού ,ὑποτίθεται, ὑπουργεῖ τήν ἀγάπη νά ἀγανακτεῖ μέ τήν ἴδια τήν ἀγάπη.

Τρεῖς εἶναι οἱ παράγοντες πού συνεργοῦν σ’ αὐτή τήν ἄπρεπη συμπεριφορά τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Συναγωγῆς ἀπέναντι στόν Χριστό καί ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους. Πρῶτον, εἶναι ἡ κενοδοξία. Δεύτερον, εἶναι ἡ σκληροκαρδία. Τρίτον, εἶναι ἡ ἀμετανοησία.Κατ’ ἀρχήν ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανακτεῖ μέσα του «ὅτι τῷ σαββάτῳἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς», ἐπειδή δέν ἐκτιμάει τόν Ἰησοῦ καί ὑποτιμάει τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἔχει φοβερά μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Τοῦ εἶναι ἀδύνατον νά κατανοήσει πῶς γίνεται κάτι, χωρίς τή δική του ἔγκριση, συγκατάθεση καί ἐπισφράγιση. Ἡ τήρηση τοῦ Σαββάτου εἶναι περισσότερο δικό του στοίχημα. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου εἶναι πιό πολύ δική του ἐπιβεβαίωση παρά ἀληθινή εὐλάβεια. Ἀπό τήν τήρηση τοῦ θεϊκοῦ νόμου ἐκεῖνος αἰσθάνεται καταξιωμένος. Ἡ δική του ζωή παίρνει νόημα καί ἀξία, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ὑποτάσσονται στίς νομικές διατάξεις. Μέ τίς ἐνέργειες τοῦ Ἰησοῦ αἰσθάνεται ὅτι θίγεται ἡ ἐξουσία του. Ἀμφισβητεῖται ἡ τάξη τῶν πραγμάτων, στήν ὁποία ὁ ἴδιος αἰσθάνεται πώς ξεχωρίζει. Θίγεται ἡ πρωτοκαθεδρία του. Πληγώνεται, διότι κάποιος ἄλλος πρωταγωνιστεῖ στή Συναγωγή. Ἀντί νά εἶναι ὁ ἴδιος στό ἐπίκεντρο τῶν πάντων, βλέπει ὅτι κάποιος ἄλλος γίνεται τό κέντρο βάρους τῆς ὁμήγυρης καί οὐσιαστικά νιώθει ὅτι τοῦ κλέβουν τή δόξα. Ὁ θιγμένος ἐγωισμός του εἶναι πού τόν κάνει νά ἀγανακτεῖ. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μέ ἔμφαση τονίζει τό «ἀγανακτῶν», γιά νά δείξει ἀπό τήν ἀρχή πώς ἡ ἀντίδραση τοῦ ἀρχισυνάγωγου ἔχει κάτι τό ἀρρωστημένο. Ἐάν οἱ προθέσεις του ἦταν ἁγνές καί καθαρές, ἐάν ἡ καρδιά του δέν ὑπέφερε ἀπό κενοδοξία καί εἶχε ἀληθινή εὐλάβεια, δέν θά ἀγανακτοῦσε. Ἐάν ἐνδιαφερόταν ἀληθινά γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ θείου νόμου, θά διαχειριζόταν τήν κατάσταση μέ νηφαλιότητα, μέ εὐγένεια καί μέ ἠρεμία. Ἕνας ἄνθρωπος πού διαταράσσει τήν ἠρεμία τοῦ ναοῦ, καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, ἔχει ταραχή στήν ὕπαρξή του, ἔχει κενοδοξία καί ἔπαρση, ἔχει τήν ψευδαίσθηση πώς ἐκεῖνος εἶναι ὁ ἀρχηγός τῶν πάντων.Ἔχει γκρεμίσει τόν Θεό καί ἔχει βάλει τόν ἑαυτό του στόν θρόνο τῆς  θείας δόξας. Ὅταν ταραζόμαστε καί θυμώνουμε, ὅταν συγκρουόμαστε καί προσβάλλουμε, ὅταν ἀσκοῦμε κάθε μορφῆς βία, ἐπειδή θίγεται τό εὐαγγέλιο, τότε πρέπει νά προσέξουμε. Ἔχουμε ἀληθινή εὐλάβεια; Μήπως πίσω ἀπό τήν ἀντίδρασή μας κρύβεται θιγμένος ἐγωισμός καί ἀνόητη κενοδοξία; Μήπως, ἀντί γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, δουλεύουμε γιά τή δική μας καταξίωση; Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ θά πεῖ τήν ἀλήθεια, θά ὁμολογήσει τόν Χριστό, θά καταθέσει τήν ἐμπειρία τοῦ εὐαγγελίου καί τῆς πίστης, ἀλλά δέν θά ταραχθεῖ, δέν θά συγκρουστεῖ, δέν θά πληγώσει κανέναν. Τότε εἶναι φορέας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλιῶς εἶναι φορέας τοῦ ἐωσφορικοῦ ἐγωισμοῦ του.

Δεύτερον, ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανακτεῖ «ὅτι τῷ σαββάτῳἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς», ἐπειδή εἶναι σκληρόκαρδος. Βλέπει τήν ταλαίπωρη γυναίκα νά ὑποφέρει καί δέν συγκινεῖται ἡ καρδιά του. Γιά νά δείξει ὁ Ἰησοῦς τή σκληροκαρδία του, τοῦ λέει ὅτι ἀκόμη καί τό Σάββατο θά ἔλυνε τό ζῶο του γιά νά πάει νά τό ποτίσει,ἀλλά αὐτή τή γυναίκα δέν τή συμπονάει καί προτιμάει νά τή βλέπει δεμένη στήν πάθησή της παρά νά τήν χαρεῖ ἐλεύθερη καί ὑγιή. Ἄρα τήν ταλαίπωρη γυναίκα τήν κατατάσσει χαμηλότερα ἀπό τό ὑποζύγιό του. Αὐτό εἶναι γνώρισμα ὅλων τῶν σκληρόκαρδων ἀνθρώπων. Βάζουν τά δευτερεύοντα σέ προτεραιότητα καί παραθεωροῦν τά πρωτεύοντα ὡς ἀσήμαντα. Μένουν σκληροί καί ἀδιάφοροι μπροστά στόν πόνο τῶν ἄλλων. Εἶναι ἀκροατές τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού μιλάει γιά ἀγάπη καί φιλανθρωπία, ἀλλά δέν τόν ἐφαρμόζουν στήν πράξη. Ἡ ἀδιαφορία τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς σκληροκαρδίας πού ὑπάρχει. Ἄν δέν ὑπάρχει κέρδος, δέν ὑπάρχει ἐνδιαφέρον. Ἡ ἀγάπη ἔγινε σκοπιμότητα. Ὁ διπλανός εἶναι συμπαθής, μόνον ὅταν εἶναι χρήσιμος. Αὐτή ἡ σκληροκαρδία φέρνει μοναξιά στήν ἀρχή καί δυστυχία στή συνέχεια.

Τρίτον, ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανακτεῖ «ὅτι τῷ σαββάτῳἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς», ἐπειδή δέν βιώνει τή μετάνοια.Ἡ ἀμετανοησία τόν κρατάει ἀποκομμένο ἀπότόν Θεό. Βρίσκεται στό λάθος καί νομίζει ὅτι κάνει τό σωστό. Αὐτό εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ὄχι μόνο ἔχασε τόν Θεό ἀλλά ἔχασε καί τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε δικαίωμα στό λάθος. Ἡ ἐμμονή, ὅμως, στό λάθος εἶναι δαιμονική κατάσταση. Μπορεῖ νά χάσαμε τόν δρόμο τοῦ θείου θελήματος. Ὁ καλός Θεός μᾶς δείχνει σημάδια, γιά νά τόν ξαναβροῦμε. Ἐάν τυφλωθήκαμε ἀπό τήν ἐξυπνάδα καί τήν αὐτάρκειά μας, αὐτά τά σημάδια οὔτε τά βλέπουμε οὔτε τά ἀξιολογοῦμε σωστά. Ὁ ἀρχισυνάγωγος εἶδε τό θαῦμα καί, ἀντί αὐτό νά τό ἐκλάβει ὡς παρουσία Θεοῦ, τό ἀξιολόγησε ὡς παρανομία καί παράβαση. Ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος ἔχει μπροστά του τόν Θεό, ἀλλά προτιμάει νά μένει στό δικό του φρόνημα, στή δική του σκέψη, στή δική του γνώμη καί κυρίως στό δικό του θέλημα. Ἡ ἀμετανοησία του γίνεται ὕβρις κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἔτσι δέν μπορεῖ οὔτε νά συγχωρέσει οὔτε νά συγχωρεθεῖ ποτέ.

«Ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς», ἔχασε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ κενοδοξία, ἡ σκληροκαρδία καί ἡ ἀμετανοησία τόν κατέστρεψαν. Ἐμεῖς μέ ταπείνωση, φιλανθρωπία καί μετάνοια ἄς προσεγγίζουμε τόν Κύριο, γιά νά λαμβάνουμε πάντοτε τό φιλάνθρωπο ἔλεός Του καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του.

Ι.Μ Δ