Πριν από μερικά χρόνια η τέχνη είτε αφορούσε τον γραπτό λόγο  ,είτε την μουσική,είτε την ζωγραφική,διαμόρφωνε την καλαισθησία πρόβαλλε την ωραιότητα,ηρεμούσε, καλλιεργούσε, ξεκούραζε, εξευγένιζε. Απο τον 2^ο μισό του προηγούμενου αιώνα ,άρχισε η τέχνη να προβάλλει την ασχήμια,να <<προκαλεί>>γιατί υποτίθεται ότι θέλει να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις και να φέρει επανάσταση στον<<καθωσπρεπισμό>>.

Ετσί λοιπόν ο κάθε <<καλλιτέχνης>>σήμερα ανάλογα με την ψυχοπαθειά του ,ή τα αποθημένα που έχει μέσα του συσωρευμένα, μπορεί να αναφέρεται στο πρόσωπο του κυρίου μας ή ιερά σύμβολα της πιστεώςμας με τους πιο αισχρούς και ασεβέστερους τρόπους  εν ονόματι της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης εν ονόματι της δημοκρατίας και της ελεύθερης κίνησης των ιδεών ,χωρίς κανείς να έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί διότι όποιος αντιδράσει θεωρείται φανατικός,σκωταδιστής,θρησκόληπτος ότι ζεί στον μεσαίωνα ,και γενικά ότι είναι ενας οπισθοδρομικός  και αντιπαθής άνθρωπος. Οι καλλιτέχνες αυτού του τύπου ,οχυρωμένοι πίσω απ την προοδευτική αθεία τους ,ισχυρίζονται ότι αφού θεωρούν τον χριστό όχι θεό αλλά απλό άνθρωπο ,δε κάνουν τίποτε παράνομο,ούτε τίποτε το μεμπτό.

Για αυτόν όμως τον χριστό-άνθρωπο μιλάμε και εμείς.Τον άνθρωπο που περπάτησε με τους φίλους του,που έφαγε μαζί τους,που τους στήριξε όταν είχανε ανάγκη ,τον άνθρωπο που δάκρυσε μπροστά στον τάφο του φίλου του,πουπόνεσε,που στάθηκε απαθής μπροστά στην προδοσία,που εκδηλώθηκε με ένα φίλημα.Αυτόν τον άνθρωπο που είδαμε,γνωρίσαμε<<αι χείρες ημών εψηλάφησαν>>.Αυτόν τον Θεάνθρωπο αγαπήσαμε και εμείς και τρισεκατομμύρια άλλοι πρίν από εμάς. Για αυτόν τον άνθρωπο αναρίθμητες στρατιές των μαρτύρων προτίμησαν τον θάνατο από την ζωή. Για τον άνθρωπο-Χριστό λοιπόν ο λόγος και το δικαίωμα που παίρνει κάποιος εν ονόματι της τέχνης να προσβάλει έναν άνθρωπο που τόσοι άλλοι αγαπούν και σέβονται.Γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς να γράψει ένα αισχρό βιβλίο για ένα πολιτικό πρόσωπο , η να ζωγραφίσει έναν παρόμοιο πίνακα; Η να κάνει μια γυμνή φωτογράφιση μπροστά σε ένα από τα εικόσημα της Ελισάβετ της Αγγλίας ή μπροστά στην σημαία ενός κράτους που δεν συμπαθεί; Μήπως τα πρόσωπα ,τα οικόσημα ή οι σημαίες είναι ιερότερα αυτόν τον  καιρό  από τον τίμιο σταυρό και τα ιερά πρόσωπα της Πίστεως μας;

Τελικά ζωντανοί και νεκροί, όλοι φαίνεται να έχουμε δικαιώματα σε αυτόν τον κόσμο .Ολοι εκτός από τον Χριστό.Μόνο αυτός ήρθε ξένος  και έφυγε ξένος. Ακόμη δεν τον θέλουν. Ακόμη τον υβρίζουν.Τον ραπίζουν.Τον φτύνουν.Τον ξανά σταυρώνουν. Δυο χιλιάδες χρόνια και ακόμη δε χόρτασε το μίσος τους ,δεν κατασίγασε.Για εμάς όμως ο Ιησούς  Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας ,ο Υιός της Παρθένου ,ο Αναστημένος νικητής του θανάτου, ο Ενας και μοναδικός ‘’ώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας.

Ι.