«Άφήστε τα παιδιά να έλθουν κοντά μου και μην τα εμποδίζετε…»

Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΙΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Αγαπητοί μας γονείς,

Δεν χωράει αμφιβολία πως απαραίτητη για την ψυχή των παιδιών είναι και η σχέση τους με την Εκκλησία . Οφείλουν οι γονείς αμέσως μετά την Βάπτιση των παιδιών τους να τα οδηγούν στο χώρο της Εκκλησίας και να τα συνδέουν με τα  Μυστήρια Της.

Εκεί τα παιδιά θα έχουν τα πρώτα τους βιώματα σε ό,τι έχει σχέση με τον Θεό και τους Αγίους. Θα χαραχθούν μέσα τους ανεξίτηλες άγιες παραστάσεις που θα τους επηρεάσουν για όλη τους τη ζωή. Συχνά θα σφραγίζουν αυτήν την παρουσία τους με το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας . Θα έρχεται η χάρις του Θεού μέσα τους και θα τα αγιάζει μυστικώς .

Όλοι γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας των παιδιών, σύμφωνα με τους ειδικούς, δια-μορφώνεται μόλις στα πέντε πρώτα χρόνια της ηλικίας τους . Η εκκλησιαστική ζωή προσφέρει τέτοιες ευκαιρίες διαμόρφωσης και αγιασμού του χαρακτήρα τους . Τα παιδιά στο Ναό θα αγγίξουν και θα φιλήσουν τις εικόνες , θα αισθανθούν και θα μυρίσουν το θυμίαμα , θα ακούσουν τις ψαλμωδίες , θα κάνουν το σημείο του Σταυρού, θα δουν τα άμφια των ιερέων, θα προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα, θα νιώσουν το πιτσίλισμα του Αγιασμού. Όλα δηλαδή τα ορατά στοιχεία των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας .

Ακριβώς όπως οι γονείς περιμένουν να μάθουν τα παιδιά τους τη γλώσσα που ακούν γύρω τους και που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι , ακριβώς όπως τα βοηθούν να γνωρίσουν το περιβάλλον τους , με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ας τα αφήσουν να εμποτιστούν με θρησκευτικές εντυπώσεις και έννοιες.

Ο άγιος Γέροντας της εποχής μας π. Παϊσιος έλεγε : «τα παιδιά είναι άδειες κασέτες . Αν γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά του πάντα . Αν όχι , είναι πιο εύκολο, όταν μεγαλώσουν να παραστρατήσουν. Αν μικρά βοηθηθούν και να ξεφύγουν αργότερα λίγο, πάλι θα συνέλθουν. Αν ποτισθεί το ξύλο με το λάδι, δεν σαπίζει . Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια , με φόβο του Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά» .

Προϋπόθεση όμως για τα παραπάνω είναι οι ίδιοι οι γονείς να έχουν την πνευματική ωριμότητα και διάκριση ώστε να οδηγούν τα παιδιά «εκ κοιλίας μητρός» στην μεγάλη Μάνα όλων μας που είναι η Εκκλησία . Αυτό είναι το πρώτο βήμα . Το δεύτερο έχει σχέση με την ευθύνη που έχουμε για τα παιδιά - και μιλάμε για μικρά νήπια καθώς και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού - οι Κληρικοί και οι υπόλοιποι ενορίτες .

Πόσο, δηλαδή, το δικό μας παράδειγμα και η ιεροπρεπής στάση όλων μας στο χώρο της Εκκλησίας «μιλάει» στις ψυχές των παιδιών. Δυστυχώς μερικές φορές κάποιοι από τους πιστούς  ενοχλούνται από την παρουσία των παιδιών στο Ι. Ναό και τον σχετικό θόρυβό τους .

Είμαστε εύκολοι στο να παρατηρήσουμε τους γονείς γιατί…τόλμησαν να φέρουν τα παιδιά στην Εκκλησία την ημέρα της Κυριακής . Μερικοί παραπονιούνται ότι δεν τους αφήνουν τα παιδιά που βρίσκονται στο Ναό να προσευχηθούν. Σαν να θέλουν έναν αποστειρωμένο από τον παραμικρό θόρυβο χώρο για να προσευχηθούν.

Τι μεγαλύτερη ευλογία από το να υποδεχθεί όλη η οικογένεια τον ερχομό του Κυρίου προς όλους τους πιστούς, κατά την ημέρα της Κυριακής; Κυριακή ήταν η πρώτη φορά που ήρθε ο Κύριος στην συνάθροιση των μαθητών και αυτό εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού, με το να επιτελεί τις Συνάξεις κατά την Κυριακή, λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος .

«Ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη τη μιά Σαββάτων (δηλαδή την Κυριακή)…ήλθε ο Ιησούς…» Όλες οι Λειτουργίες είναι το ίδιο αλλά η Κυριακάτικη δεσπόζει («Ο Εκκλησιασμός» Ιερομονάχου Γρηγορίου). Ας μην προσθέτουμε, λοιπόν, βάρος στο ήδη υπάρχον βάρος των γονέων.»

Ίσως πολλοί από εμάς που αγανακτούμε με την συμπεριφορά των νηπίων αδελφών μας στο χώρο της Εκκλησίας , θα είμαστε οι ίδιοι που αύριο θα αναρωτηθούμε : μα που είναι οι νέοι της Ενορίας και δεν εκκλησιάζονται ; Δεν λέμε να υπάρχει ακαταστασία στον Ναό και οι γονείς να αφήνουν ανεξέλεγκτα τα παιδιά, αλλά με διάκριση να αντιμετωπίζονται όλα .

Γέροντας ενός Μοναστηριού της Χαλκιδικής για το θέμα αυτό,  έλεγε, πως μακάρι να είχαμε εμείς οι μεγάλοι την καθαρότητα των μικρών παιδιών, υπενθυμίζοντας  ταυτόχρονα ότι στην πρώτη Εκκλησία κατέλυαν το Άγιο Ποτήριο οι ιερείς με την βοήθεια των μικρών παιδιών.

Συμπερασματικά θα λέγαμε, πως οφείλουμε όλοι μαζί , γονείς , κληρικοί και ενορίτες , όχι μόνο να οδηγούμε τα παιδιά στο Ι. Ναό και να τα συνδέουμε με την Λειτουργική Ζωή της Εκκλησίας αλλά ταυτόχρονα να διευκολύνουμε πνευματικά την παρουσία τους στον χώρο του Ναού, ώστε οι παιδικές ψυχές να γλυκαίνονται κάθε φορά που θα εισέρχονται «εις τον Οίκον Κυρίου».

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΕΟΡΤΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΕΣΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ.

ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.