Χριστέ μου, ίσως από ευγένεια, δεν μας το είπες έτσι ωμά. Έπρεπε όμως μια εντολή Σου να λέει αυτή μόνο τη λέξη στο άρρωστο μυαλό μου: Ξεκόλλα! Αυτό το κόλλημα του νου, μεγάλη αρρώστεια. Κόλλημα σε ιδέες, σε ανθρώπους, σε έρωτες υπαρκτούς μα κι ανυπόστατους, σε επιθυμίες λογικοφανείς αλλά και άρρωστες, σε λεφτά, σε κορμιά, στη δόξα, στο τζόγο, σε ουσίες, φοβίες, σε ποικίλες ακόρεστες μανίες.

Πέσιμο με τα μούτρα. Η σκέψη έγινε πηχτό σύννεφο και με τύλιξε, και σα να κινούμαι μέσα σε λασπώδες έδαφος δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Καθήλωση. Ο νους τα κάνει όλα αυτά. Με τρελαίνει, με καρφώνει κάπου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Ακίνητη η σκέψη, κι αν αυτό πολυκαιρίσει, γίνεται ακίνητο και το κορμί. Παράλυση παντού μέσα μου, μπορεί και έξω μου.

(Αυτό που κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι για μέρες. Σου θυμίζει κάτι μήπως;) Χριστέ μου, δεν ξέρω αν ήταν λόγω σεβασμού και δεν ήθελες να μου το πεις ωμά κι απότομα. Μα θα ‘θελα πολύ ν’ ακούσω από το Στόμα Σου αυτή τη λέξη: Ξεκόλλα! Και να το κάνεις κιόλας, αν μπορείς, Κύριε: Ξεκόλλα με. Κι όλους τους φίλους και γνωστούς μου εδώ μέσα που βασανίζονται απ’ τα ίδια.