Μόνος... Είμαι μόνος. Έτσι γεννήθηκα κι έτσι πορεύομαι. Κατάμονος μέχρι το τέλος. Ακολουθώ λοιπόν τη φυσική εξέλιξη της ζωής. Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να συνηθίσω την πραγματικότητα και  να συμβιβαστώ με τη μοίρα μου. Μοίρα είπα; Όχι, δεν είμαι μοιρολάτρης, απλώς, ρεαλιστής. Αυτό είναι όλο. Έτσι μ' έμαθαν; Έτσι έμαθα; Τι σημασία έχει τώρα πια;

Από παιδί πάντως κάπως έτσι ήμουν... Σκληρό. Η αλήθεια είναι βεβαίως πως κάθε παιδί διακρίνεται από μια σκληρή πλευρά, μιας και δεν είναι συνηθισμένο να μασάει τα λόγια του, χάριν ευγενείας. Ίσα ίσα λέει ευθέως ό, τι έχει να πει, πνιγμένο από την αλήθεια κι όχι από τη διπλωματία. Την ίδια στιγμή όμως, απροσδόκητα, πηγάζει από τα εσώψυχά του μια αθωότητα αγγελική, ντυμένη όλο απορία κι αγαθότητα.

Αυτήν τη δεύτερη, εγώ δεν τη θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι από τότε είναι μη...μη και πάλι μη... Απαγορεύσεις και τίποτα άλλο. Να μη λέω αυτό, που σκέφτομαι, γιατί μπορεί να με παρεξηγήσουν. Άλλωστε, δε χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει τις ιδέες μου... Θα είμαι παντός καιρού! Να μη δείχνω ίχνος ευαισθησίας, μιας και η εποχή συνηθίζει να ευνοεί τους αναίσθητους και τους καιροσκόπους! Να μην πιστεύω και να μην εμπιστεύομαι κανέναν και τίποτα, γιατί ο κόσμος είναι κακός! Με πόσα Μη είχαν δηλητηριάσει την αγίνωτη ψυχή μου... Μα για μισό λεπτό... Είμαι κι εγώ μέρος αυτού του κόσμου... Και κακός δεν είμαι. Ναι, ζω στον κόσμο που εσείς φτιάξατε για μένα, μα κακός δεν είμαι. Άρα, δεν μπορεί... Δεν μπορεί μέσα σε τόσο πλήθος, σε τόσο κόσμο, δεν μπορεί να είμαι ο μόνος... Δεν μπορεί να είμαι μόνος!

Κάποτε, κάποιος φευγαλέα, μου είπε πως εφόσον υπάρχει ο Χριστός, εγώ δεν είμαι μόνος. Δε θα είμαι ποτέ. Μου είπε πως αν υπάρχει σίγουρα κάτι στο οποίο αξίζει να πιστέψω, είναι Αυτός. Γιατί Αυτός πρώτος πίστεψε σ' εμένα, τόσο ώστε να μου χαρίσει τη Ζωή, θυσιάζοντας τη Δική του. Μα ούτε και τότε με άφησε μόνο. Το αντίθετο μάλιστα, έκανε το αδύνατο δυνατό για να με προσεγγίσει, εμένα, το συγκεκριμένο άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο.

Στάθηκε δίπλα μου στην αγωνία, στον πόνο, στο Γολγοθά. Κι όμως κάθε φορά που τα πράγματα εξελίσσονταν, όπως ήθελα, πίστευα πως τα είχα καταφέρει μόνος μου, ολομόναχος, αποκλειστικά με τις δικές μου δυνάμεις ή έστω με τη βοήθεια της τύχης, της σύμπτωσης, του υπερφυσικού, μα ποτέ Εκείνου, του Θεανθρώπου, που αέναα γεννιόταν και πέθαινε για μένα... Που μου χτυπούσε την πόρτα της καρδιάς μου κι εγώ  Του την έκλεινα ερμητικά.... Που με καλούσε σε γιορτινό τραπέζι κι εγώ σφύριζα αδιάφορα, ενώ την ίδια στιγμή έκρυβα την πρόσκλησή Του κάτω από το χαλάκι, όπως συνήθιζα να κάνω με όλα μου τα προβλήματα.

Έλεγα πως ήμουν μόνος, μα μόνος δεν ήμουν ποτέ. Δίπλα μου είχα το άγρυπνο βλέμμα Του ν' αγκαλιάζει τα βήματά μου. Αν κάτι ήμουν, αυτό ήταν σίγουρα τυφλός που δεν μπορούσα να δω πως ο Χριστός δεν ήταν για μένα το Πρόβλημα, αλλά η Λύση...

Π.Π