Το ερώτημα που διατυπώνει ο Χριστός στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αξίζει να βάλει όλους μας σε βαθειές σκέψεις.<<Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν κερδίσει ολόκληρο τον  υλικό κόσμο και χάσει την ψυχή του>>.Ο σύγχρονος άνθρωπος ,χωρίς υπερβολή κέρδισε τον <<κόσμον όλον>>με τα τεχνικά και επιστημονικά επιτευγματά του. Υπόταξε τις μυστικές δυνάμεις της φύσεως,εξερεύνησε τους βυθούς των ωκεανών,εκμηδένησε τις αποστάσεις,πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι,έφτασε τις επικοινωνίες των ανθρώπων με την τηλεφωνία και το ιντερνετ σε υψηλότατο επίπεδο ,ετοιμάζεται να υποκαταστήσει τον Δημιουργό με την γεννετική μέθοδο της κλωνοποίησης.

Αφήνω τις άλλες τεχνολογικές και βιομηχανικές προόδους που πολλαπλασίασαν τα υλικά αγαθά και γέμισαν τις ζωές μας ανέσεις. Τι ωφελήθηκε τελικά με όλα αυτά τα κοσμικά κέρδη; Βρήκε την ειρήνη και την χαρά; Η απάντηση δυστυχώς είναι αρνητική. Πλούσιος ο άνθρωπος σε υλικά μέσα αγωνιά .Με την ζωή του γεμάτη ανέσεις νιώθει κουρασμένος .Κρατά στα χέρια του τεράστιες δυνάμεις πνίγεται  από το άγχος και την απογοήτευση. Φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό του.Κατάντησε σκλάβος της προόδου του.<<Μάθαμε να πετούμε στον αέρα σαν τα πουλία και να κολυμπάμε μέσα στην θάλασσα σαν ψάρια ,αλλα δε μάθαμε την απλή τέχνη να ζούμε μαζί σαν αδέλφια. Η αφθονία μας δε μας ανέφερε ούτε την ειρήνη του πνεύματος,ούτε την γαλήνη της ψυχής>>.Αυτή η διαπίστωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πολιτισμός μας είναι πνευματικά νεκρός  και επομένως ανίκανος να προσφέρει ευτυχία.Η ευτυχία δεν έχει έδρα της την ύλη. Ο άνθρωπος που αδιαφορεί για την ψυχή ,ακόμη και όταν αυτοανακηρύσσεται θεός ,δεν είναι παρά ένα θλιβερό είδωλο που πίσω από την εξωτερική φαντασμαγορία, μέσα του κρύβει το κενό.

Τούτη η αδιαφορία για την ψυχή σημαδεύει και τον καθημερινό μας ατομικό μας αγώνα. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας και ας απαντήσουμε εικλικρινά: Πόσες ώρες ξοδεύουμε για τις ανάγκες της σάρκας μας και πόσες για αυτές της ψυχής; Είναι υπερβολικό να πεις κανείς πως υπάρχουν πολλοί που ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι μέσα τους έχουνε ψυχή; Η τροφή ,η ενδυμασία,η στέγη,η επαγκελματική και κοινωνική αποκατάσταση είναι ο κύριος στόχος του αγώνα μας στη γη από το πρώτο βήμα μας ως το τελευταίο . Ξεχάσαμε ότι η ψυχή μας  τρέφεται με την αλήθεια, ότι ξεδιψά από τον ευαγγελικό λόγο ,ότι ντύνεται με την αρετή,ότι αναπνέει με τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα της θείας λατρείας, ότι ζεστένεται με τον ήλιο της αγάπης. Ετσι καταντήσαμε δούλοι της ύλης, μηχανές , ηλεκτρονικοι εγκέφαλοι, παραγωγικά όντα με την πλήξη και την στεναχώρια μόνιμη συντροφιά μας.

Είναι καιρός να διορθώσουμε το μεγάλο μας λάθος μας, δίνοντας στον προσωπικό αγώνα μας προβάδισμα στην ψυχή η  οποία δίνει αξία στην προσωπικότητα .Αν βγάλουμε μέσα από άνθρωπο την ψυχή δεν απομένει τίποτε περισσότερο από λίγες χούφτες χώμα.Απόδειξη και υπενθύμιση για την αξία της ψυχής είναι ο σταυρός του Χριστού που η εκκλησία, μας καλεί να τον προσκυνήσουμε ανάμεσα στα άνθη και τα μυρα.Ο σταυρός  ο οποίος φωτίζει τον σύγχρονο άνθρωπο και του δείχνει τον δρόμο που τον οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον στον δρόμο που δίνει προτεραιότητα στην ψυχή . Αυτόν τον δρόμο έχουμε όχι μόνο χρέος, αλλά και συμφέρον να βαδίσουμε όλοι μας.

Ι.