Μη φωνάζεις άλλο....Για την ακρίβεια, μην φωνάζεις άλλο στους γύρω σου, στον εαυτό σου, σε ό,τι σε περιβάλλει. Μπορεί να σκέφτεσαι ότι αν δεν φωνάξεις άλλο θα σκάσεις με όλα αυτά, που γεμίζουν το μυαλό σου και τρυπάνε την καρδιά σου. Και έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά όποτε φωνάζεις, όποτε κατηγορείς και ετυμηγορείς για τα λάθη των άλλων, έχεις ποτέ σου νιώσει ανακούφιση, λύτρωση, λύση; Όχι. Νιώθεις πιο θυμωμένος, πιο μπλεγμένος, πιο αδύναμος. Γι’ αυτό μην φωνάζεις άλλο. Κάντο κάπου που θα πιάσει πραγματικά τόπο.

Δεν είσαι παράλογος που νιώθεις αδικημένος και ποδοπατημένος με όσα σε υποχρεώνει να υποστείς ο συγγενής σου, ο γείτονας, ο συνεργάτης, ο διευθυντής, ο πωλητής, ο πελάτης, ο υπάλληλος, ο ξένος, ο φίλος, ο γνωστός, ο περαστικός, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, ο όποιος, ο κόσμος όλος! Αλλά ξέρεις κάτι; Είσαι και εσύ παράλογος. Μπορεί το ίδιο με αυτούς μπορεί και περισσότερο.Διάλεξε ένα γεγονός, που τελευταία τάραξε τα νεύρα σου, πολύ. Δεν ξέρεις πιο από όλα, διότι είναι πολλά, αλλά διάλεξε ένα που σου αρέσει πιο πολύ. Και γίνε ο δικαστής της υπόθεσης. Άκου με λεπτομέρεια και τις δύο πλευρές. Είναι δύσκολο να μπεις στην θέση αυτού που σου τάραξε τα νεύρα και επίπονο να ξεψαχνίσεις τα δικά σου πραγματικά κίνητρα και τις προθέσεις. Μπορείς όμως να το κάνεις. Μετά, εκτός από δικαστής γίνε και ο συνήγορος των δύο σε αυτό το πείραμα. Όμως, προσοχή! Να παίξεις καλά τους τρεις ρόλους και να είσαι αμερόληπτος. Κι αν σε μπλέκει τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι ρόλων, τότε ξέχνα τα δικαστήρια και απλώς, βάλε τον εαυτό σου στην θέση αυτού, που πριν από λίγο ήθελες να χαστουκίσεις ή απλώς να πατήσεις ένα κουμπί και να εξαφανιστεί.

Τι θα έκανες στην θέση του; Δεν μπορείς να ξέρεις με ακρίβεια γιατί δεν είσαι αυτός. Και ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Τι προβλήματα δένουν την ψυχή του, πονούν το σώμα του και θολώνουν την σκέψη του. Αλλά ξέρεις ή τουλάχιστον μπορείς να ανακαλύψεις τι κουβαλάς εσύ. Αν έχεις γερό στομάχι και είσαι γενναίος, ως οφείλεις να είσαι, θα μετρήσεις τον εαυτό σου και θα τον δεις γυμνό από δικαιολογίες και προφάσεις. Και με φόβο θα ανακαλύψεις πως εσύ, ίσως φερόσουν ακόμα χειρότερα. Ή πως, τελικά, απλώς, δεν έχεις δίκιο και εσύ του φέρθηκες χειρότερα! Αντέχεις να το κάνεις; Κάντο για να λυτρωθείς!Γιατί, όσο θα ψάχνεις και θα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου τόσο θα βλέπεις σε εκείνον, τον εχθρό και στον δίπλα σου, τον «εχθρό», θα αντικρύζεις τον Θεό. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, από τον ίδιο Δημιουργό. Και κουβαλάμε όλοι μαζί την ίδια πτώση και είμαστε όλοι μαζί πάνω στις πλάτες του Χριστού, που ήρθε να σηκώσει τα βάρη μας. Για όλους μας απλώθηκε το σώμα του Θεού πάνω στον Σταυρό και για όλους μας έρευσε το Αίμα Του. Σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Χριστός θυσιάζεται πάλι και πάλι για όλη την κτίση, για κάθε ψυχή που πέρασε, που βρίσκεται, που θα βρίσκεται. Μας ενώνει όλους πάνω στον Σταυρό Του και το χέρι Του είναι απλωμένο προς όλους μας για να μας αναστήσει από τον Άδη.

Σου ακούγονται πολύ ωραία, πολύ ταιριαστά μεταξύ τους, αλλά καθόλου πρακτικά, όλα αυτά. Σωστά; Μέτρησες τον εαυτό σου, τον βρήκες όντως, σκάρτο πολλές φορές αλλά και αληθινά αδικημένο άλλες τόσες. Και πάνω από όλα κουρασμένο και μπουχτισμένο. Σωστά; Και πάλι δίκιο έχεις αλλά και πάλι μην βιάζεσαι! Μην παραιτείσαι. Αν θες να αφήσεις και λίγο το παράπονο να σε πάρει, κάνε το κι αυτό. Όμως, μην ξεχνάς ποιος είσαι. Είσαι εικόνα Θεού. Είσαι πλασμένος από τον Θεό για να θεωθείς. Σκέψου λίγο πιο έξω από το μυαλό σου, από αυτό που έχεις συνηθίσει και έχεις βολευτεί. Δεν είναι θεωρίες η θέωση. Είναι πρακτική. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Έγινε ένας από εμάς και μας αποκάλυψε τα πάντα. Πάρε να διαβάσεις τον λόγο Του. Τα Ευαγγέλια δεν είναι για τους «παπάδες», μόνο. Είναι κυρίως για εσένα, για εμένα. Μας τα έδειξε και μας τα είπε όλα ο Χριστός. Και το Πνεύμα το Άγιο, το Ζωοποιό, σου τα σιγοψιθυρίζει όλα ξανά και ξανά. Τα βλέπεις όλα σε πράξη στην ζωή ενός αγίου, που μπορεί να τον είχες για ανήμπορο και τιποτένιο αλλά, που εκείνος ήξερε να σηκώνει τις αδικίες και να απαντά με αγάπη, ήξερε να αφήνεται πλήρως στον Θεό, ήξερε να σιωπά, ήξερε να σου δείχνει τον Θεό.

Πάρε όποιον άγιο θέλεις˙ από τον Άγιο Νεκτάριο έως τον πιο άγνωστο σε εμάς αλλά γνωστό και δοξασμένο από τον Θεό. Θα δεις ότι ήταν ένας άνθρωπος, όπως όλοι μας, που αντί να φωνάζει στον διπλανό του, φώναζε στον Θεό του με όλη την δύναμη της καρδιάς του. Για ό,τι είχε, για ό,τι τον απασχολούσε έτρεχε την σκέψη του και την ζωή του στον Θεό. Και ναι, ο Θεός που επιστατεύει τα σύμπαντα, ο Ων, ασχολούνταν μαζί του για το παραμικρό, για το ελάχιστο. Μέσα σε αυτό το ελάχιστο συναντιούνταν Θεός και πλάσμα Του, με πείνα, με πόνο, με πίκρες, με χαρά, με δάκρυα, με δοξολογία, με σταύρωση και ανάσταση. Κι αυτό το ελάχιστο έγινε η γέφυρα για την αγιοσύνη: εδώ που ζούμε όλοι μας, από εδώ και πέρα από την αιωνιότητα. Εκεί μόνο πιάνουν τόπο οι φωνές μας.

Γι’ αυτό μην απελπίζεσαι, μην εκνευρίζεσαι, μην κακιώνεις τον διπλανό σου. Σταμάτα να γεμίζεις με τοξίνες την ψυχή σου. Ηρέμησε και δες πως όλοι από τον ίδιο πόνο θέλουμε να φωνάξουμε. Έχεις έναν Θεό να σε αγαπά όσο κανείς. Γιατί ανησυχείς; Γιατί δεν μιλάς στον παντοδύναμο Πάτερα σου; Εκείνος σε λαχταρά και θέλει και το κλάμα και τις φωνές σου. Πες τα όλα σε Εκείνον και θα δεις, πως όλα θα ησυχάσουν, όλα θα ανακουφιστούν και θα γλυκάνουν.

Π.Π