Ο κολυμβητής λυγίζει τα γόνατα του. Τα χέρια του αιωρούνται μετέωρα, σαν εκκρεμές, ακριβώς πριν τη στιγμή που θα υψωθούν με φόρα πάνω από το κεφάλι. Τα γόνατα τεντώνονται και του δίνουν ώθηση να κλείσει τα μάτια και να βουτήξει στο απέραντό γαλάζιο και εκεί κάπου να αναζητήσει το σταυρό. Να κάνει ένα βίαιο πέρασμα μέσα από το θαλάσσιο υμένα και να βρεθεί στον άγνωστο βυθό. Να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να ανοίξει τα μάτια του προσπαθώντας στο βαθύ γαλάζιο να ξεχωρίσει το σχήμα του σταυρού για τον οποίο σήμερα βουτά. Το σώμα του διαγράφει μία καμπύλη που ξυπνάει μνήμες από την πορεία της ζωής μας.

Μια απέραντη, επαναλαμβανόμενη καμπύλη διαγράφουμε καθημερινά και εμείς στις ζωές μας. Άνοδοι, κάθοδοι… μέχρι να συναντήσουμε όλα εκείνα που αναζητούμε. Αυτή την ημέρα, των Θεοφανείων, ο αγώνας της βουτιάς θα γίνει για το Σταυρό. Τις υπόλοιπες ημέρες, στις δικές μας καμπύλες, πόσο συχνά «βουτάμε» για αντικρίσουμε τον Σταυρό; Τι είδους άραγε να είναι αυτή η βουτιά; Τι μπορεί να συναντήσουμε σε αυτήν την προσπάθειά μας;

Θεοφάνεια, η σημερινή εορτή στην οποία όλοι θα βρεθούμε, όχι μόνο για να τιμήσουμε την παράδοση και να παρακολουθήσουμε τον αγιασμό των υδάτων, όπως το σύνολο των ΜΜΕ θα αποφανθεί, αλλά γιατί σήμερα αγιάζεται σύμπασα η κτίση. Σήμερα, αντίθετα με τις στρεβλές αντιλήψεις πολλών αιρετικών δοξασιών, η Τριαδική Θεότητα αποκαλύπτεται. Φανερώνεται μία πίστη που δεν είναι απλώς παράδοση. Η πίστη μας είναι ζωντανό κύτταρο της ζωής μας. Η πίστη μας είναι μία βουτιά στο φαινομενικά άγνωστο που μπορεί όμως να μας αναζωογονήσει και να μας αγιάσει. Ο Θεός φανερώνεται σε αυτό το τέλειο τριαδικό σχήμα αγάπης και κοινωνίας και αυτό το σχήμα οφείλουμε να μιμηθούμε κι εμείς στις ζωές μας. Πως όμως θα γίνει αυτό; Ο σκληρός ρεαλισμός της καθημερινότητας, δεν μας επιτρέπει να αφεθούμε στο «ουτοπικό» ενδεχόμενο της αγιότητας.

Τη στιγμή που διαγράφουμε την καμπύλη της δικής μας βουτιάς, λοιπόν, θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να επουλώσουμε και να αποδιώξουμε όσα λανθασμένα έχει ριζώσει η νεωτεριστική εποχή μας στις καρδιές μας. Η αγιότητα δε σημαίνει τελειότητα. Η αγιότητα είναι η συνεχής αναζήτηση και ένωση με το Θεό.  Πώς να γίνεις όμως άγιος σε έναν κόσμο φθαρτό και διεφθαρμένο; Αυτό είναι ακριβώς το βίαιο πέρασμα από τον θαλάσσιο υμένα. Η δύναμη της θέλη­σης να σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα ιδιοτελώς και κοντό­φθαλμα και να αναζητήσουμε την αιωνιότητα που κρύβει μέσα της η απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού. Δε σημαίνει ότι τα γόνατα δεν θα καμφθούν και ότι λάθη δε θα γίνουν. Σημαίνει, όμως ότι σε κάθε κάμψη και σε κάθε πτώση η μετάνοιά μας και η ταπείνωσή μας θα είναι εκείνες που θα δώσουν νέα ώθηση στα γόνατά μας για να συνεχίζουν. Είναι εκείνες που θα γιγαντώσουν μέσα μας την αγάπη για το Θεό και το συνάνθρωπο.

Η γλύκα του βυθού είναι απεριόριστη, όπως άπειρη είναι η αγάπη του Θεού. Τούτη την ημέρα ας κάνουμε αυτή τη βουτιά για να «αναβαπτιστούμε» και να δώσουμε νέα ορμή και ώθηση στην επικοινωνία μας με το Θεό. Αξίζουμε την αγάπη και την αιωνιότητα γιατί γι’ αυτά πλαστήκαμε.

Π.Π