Ιερή αποδημία ήταν γι αυτόν η ανάβαση στο χιονισμένο βουνό. Αναζητούσε το μικρό εκκλησάκι που φύλαγε στον ιερό του χώρο το μεγάλο μυστικό. Κανείς δεν ήξερε που ήταν ακριβώς, μα όλοι μιλούσαν από πάππου προς πάππου για το μεγάλο θησαυρό που έκρυβε. Η φαντασία του κόσμου μιλούσε για πλούτη αμύθητα. Το χιόνι δυνάμωνε μα η θέλησή του ατσάλινη. Όχι για τα θρυλούμενα τιμαλφή .Ποτέ του δεν πίστεψε στο χρυσάφι. Η καρδιά του είχε την φλόγα του Θεού μέσα του γι αυτό και στη μάχη με το χιονιά, το καταπονημένο από την ανάβαση κορμί του έδινε τη μεγάλη μάχη.

    Πίστευε και έψαχνε, πίστευε και ήθελε να μάθει το μεγάλο μυστικό. Η ανάβαση σκληρή, αντίξοη μα όπως είπε και Χριστός «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν.» (Ματθ. 7,14). Το κορμί του δεν το ένιωθε. Τα βήματά του πλέον βάρυναν Οι δυνάμεις του σχεδόν τον είχαν εγκαταλείψει. Τότε θέλησε για τελευταία φορά να δει τον ορίζοντα. Είχε φτάσει πολύ ψηλά. Τα πάντα κατάλευκα. Παγερή νεκρική σιγή σαν κοιμητήριο.« Όχι δεν θα πεθάνω» είπε κραυγάζοντας και χαλύβδωσε το θέλημα του για τον ιερό σκοπό που βρίσκονταν εκεί. Αυτός ήξερε τι αποζητούσε και δεν ήταν άλλο από την σωτηρία της ψυχής του. Ήθελε το εκκλησάκι τούτο για στερνό του καταφύγιο. Αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό, ότι τούτο το ταπεινό θυσιαστήριο στην απότομη βουνοκορφή ήταν ή πύλη του ουρανού. Ονειρευόταν τη στιγμή της δέησης, της κατάνυξης, της γονυκλισίας, το θυμίαμα, το κερί μέσα στο εκκλησάκι.

    Τότε άκουσε φωνές από τον ουρανό σαν ψαλμωδίες και είδε μορφές στα λευκά ντυμένες να τον περιτριγυρίζουν. Δεν είχε πλέον τη δύναμη να μιλήσει. Κοίταξε για τελευταία φορά τον κόσμο γύρω του. Ξαφνικά είδε με τα μάτια του ένα πέτρινο σταυρό. Σχεδόν τον είχε καλύψει το χιόνι.'' Θεέ μου '' αναφώνησε με δάκρυα στα μάτια.« Έφτασα τόσο κοντά'..... Δεν πρόφτασε να τελειώσει τα λόγια του. Παγερός δυνατός άνεμος φύσηξε και ο χιονιάς τον σκέπασε με την κατάλευκη αιώνια στολή του.....

Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαδάριος Ι.Ναού μας