Μια μαύρη ημέρα φώναξε κάποιος απ’τη σπηλιά. «Οι μανάδες που έχουν μικρά παιδιά να βγουν έξω απ τη σπηλιά, ο Ευκλείδης κάτι έχει να τους πει». Βγήκαν… καλύτερα να μη πρόφταινα να βγω. Με το που έφτασαν όλοι, ( ούτε θυμάμαι πόσα άτομα ) ήρθαν όλοι οι τρανοί. Ο Ευκλέιδης στενοχωρημένος ,με το κεφάλι κατεβασμένο… Κάποιο κακό μας βρήκε σκεφτόμουνα, «Επήραμε μια βαριά απόφαση είπε , και θέλουμε να την ακούσετε και σεις και να αποφασίσετε για το καλό του χωριού. Οι Τούρκοι μάθαμε ότι θα επιτεθούν και δε θα μπορούμε για πολύ να μείνουμε στη σπηλιά. Πρέπει να φύγουμε και μόνο απ’το ποτάμι μπορούμε να φύγουμε νύχτα, Αν κουβαλάμε τα μωρά μαζί μας,αυτά θα κλαίνε , θα μας πάρουν χαμπάρι οι Τούρκοι και δε θα αφήσουν κανένα ζωντανό. Αν σφάξουμε τα μωρά , θα γλιτώσουμε όλοι». -Τι ακούν τα αυτιά μου;; Αυτό είναι που λένε παράνοια!
Ο Σπυριδόπουλος σηκώθηκε: -Εμένα είπε, σφάξτε με.Το παιδί μου ,δεν το δίνω! Κλαίμε,φωνάζουμε…Αυτό δε γίνεται…Θέε μου,αυτό δε γίνεται… Ελένη! (μου είπαν) εσύ , θα αποφασίσεις για το παιδί σου και τον άντρα σου. Μου κόπηκε η χολή! Δε μπόρεσα να μείνω άλλο. Τρέχω, κλαίω, φωνάζω… Θεέ μ! Τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε! Θεέ μ.. Πόσο έμεινα εκεί κάτω δεν ξέρω, ήρθε και με βρήκε η Σοφία η Αποστολίδεβα , με πήρε, με σήκωσε και γυρίσαμε στη σπηλιά. Ο Αριστείδης χαμπάρι δεν πήρε, καίγονταν στον πυρετό, πήρα το μωρό στην αγκαλιά μου να το θηλάσω, το σφίγγω, το κοιτάζω στα μάτια και σκέφτομαι: Όχι, όχι, όχι… δε μπορώ να το δώσω …δε μπορώ.
Κοίταξα τον Αριστείδη δυό φορές και βόγκηξα: Θεέ μ, Θεέ μ’ δε μπορώ!! Βοήθα με! Βοήθα με!!! Λιγώθηκα. Όταν ήρθα στα συγκαλά μου ,τα σκέφτηκα ,κοίταξα τον Αριστείδη… Αρχίζω κλαίω ,γελάω, βογκάω… φωνάζω, τρέχω έξω απ τη σπηλιά. Δεν πρόφτασα… σφάξανε το μωρό, σφάξανε το μωρό… Αλίμονό μου… έχασα το μωρό… Θεέ μ!! Κλαίω φωνάζω και ρωτάω το Θεό γιατί δεν παίρνει εμένα. Τι κακό του έκανα και με βασανίζει τόσο πολύ;… τι κακό του έκανα;…
Πατήστε εδώ για να το δείτε