«Οι Έλληνες Πόντιοι νεκροί δεν ήσαν θύματα πολεμικής σύγκρουσης, δεν έπεσαν σε πεδία μαχών, αλλά δολοφονήθηκαν, αφού πρώτα φρικτά βασανίστηκαν ή πέθαναν από πείνα, δίψα, κρύο, καύσωνα, ασθένειες, κακουχίες, ομαδικές σφαγές σε σπίτια, εκκλησίες, σχολεία, αποθήκες ή στο ύπαιθρο. Τα κουφάρια τους γέμισαν ποτάμια, λίμνες, κοιλάδες, χαράδρες, σπηλιές, φαράγγια, μονοπάτια, δάση και ρεματιές και τις Ποντιακές Ευξείνιες παραλίες, αγιάζοντας για άλλη μία φορά αυτόν τον τόπο, καθιστώντας τον, τόπο των νεομαρτύρων της πίστης και της ελευθερίας»…

     Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι «Εμείς έχουμε δικαίωμα στη μνήμη. Απαιτούμε από τους απογόνους των πρωταιτίων για τα πρωτοφανή σε έκταση, βαρβαρότητα, σκληρότητα μέσα, μεθόδους και μέτρα γενοκτονίας από τους αυτουργούς και τους ηθικούς αυτουργούς αυτών να αναγνωρίσουν ότι οι προγονοί τους διέπραξαν φοβερά εγκλήματα, καταδικαστέα από όλη την ανθρωπότητα και να ζητήσουν επιτέλους ΣΥΓΝΩΜΗ, που φυσικά δεν επαναφέρει ούτε τις χαμένες ζωές, ούτε τις χαμένες και αλησμόνητες πατρίδες, ούτε τους αγνοούμενους, ούτε τις χαμένες περιουσίες των νεκρών μας. Σε μας ίσως δώσει ελπίδα, ότι θα ξημερώσουν καλύτερες και ειρηνικές μέρες και για τους δυο λαούς».

Πρωτοπρεσβύτερος Σταύρος Παπαδόπουλος