Πόσες φορές έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο στην ζωή μας; Φορές που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις για καταστάσεις που μας φοβίζουν, μας πιέζουν… Νιώθουμε υποχρεωμένοι να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις για εμάς και τους συνανθρώπους μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι μας, ότι κανένας δεν μας στηρίζει και γι’ αυτό αντί να μιλήσουμε με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και μας αγαπάνε, επιλέγουμε να διασχίσουμε αυτόν τον δρόμο μόνοι μας, γυρίζοντας καμιά φορά την πλάτη ακόμα και στον Θεό. Μέσα σε όλη αυτή την πίεση που αισθανόμαστε δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι τα λάθη και οι εμπειρίες διδάσκουν. Φοβόμαστε να κάνουμε λάθη. Φοβόμαστε να πάρου­με αποφάσεις για να μην πάρουμε τις λάθος αποφάσεις.

Πιεζόμαστε υπερβολικά και αυτό δεν έχει αντίκτυπο μόνο στην κοινωνική ζωή μας αλλά ακόμα και στην προσωπική μας ζωή και την υγεία. Ζούμε μες στην οικονομική κρίση και τέτοια αδιέξοδα υπάρχουν ουκ ολίγα· παρακολουθούμε διαρκώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τις εξελίξεις και αυτά που μαθαίνουμε κάνουν απλώς την κατάστασή μας χειρότερη. Μαθαίνουμε ότι οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί και ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους. Οι αιτίες ποικίλλουν: άλλοι έχασαν τη δουλειά τους, άλλοι το σπίτι τους, κάποιοι άλλοι χρωστούσαν χρήματα...

Έχουμε δημιουργήσει μια ψεύτικη εικόνα του εαυτού μας που οι άλλοι θέλουμε να πιστέψουν. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ζητήσουμε βοήθεια ή γενικά να τσαλακώσουμε αυτήν την εικόνα που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Όλα είναι πλαστά… Χθες συζητούσες με τον φίλο σου που σου παρουσίαζε την «τέλεια ζωή», αυτήν που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε και σήμερα μαθαίνεις ότι αυτοκτόνησε επειδή είχε πολλά χρέη. Και σκέφτεσαι: «Αν μου το είχε πει, θα τον βοηθούσα, ίσως μπορούσα να του δανείσω χρήματα, κάτι θα έκανα...» Και το μόνο που μπορείς να κάνεις πια είναι να παρακαλάς τον Θεό να τον συγχωρήσει και η ψυχή του να αναπαυτεί.

Συνέπεια δεν είναι όμως μόνο η τάση για αυτοκτονία. Το άγχος και η πίεση που νιώθουμε έχει σοβαρό αντίκτυπο στην υγεία. Πόσοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους επειδή η καρδιά τους δεν αντέχει το βάρος και σιγά-σιγά, σαν ένας ντράμερ που τελειώνει το τελευταίο τραγούδι στη συναυ­λία, έτσι και η καρδιά, δίνει τον τελευταίο της χτύπο, την τελευ­ταία της παράσταση και μετά... Σιωπά... Γιατί πολύ απλά κάποιος δεν την εκτίμησε, δεν εκτίμησε την ζωή, τους ανθρώ­πους που είχε δίπλα του... Και ένας εξωτερικός παρατηρητής μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί: πού είναι ο Θεός; πού να είναι άραγε Εκείνος που μας αγαπάει περισσότερο και από ότι ένας πατέρας το παιδί του;

Εκείνος βρίσκεται πάντα κοντά μας. Έτοιμος να μας βοηθήσει όταν του το ζητήσουμε. Να μας συγχωρέσει όλα μας τα αμαρτήματα. Πρόθυμος να κάνει ο,τιδήποτε για μας, αρκεί να αποκτήσουμε ξανά επαφή μαζί Του: να προσευχηθούμε σε Αυτόν, να Τον υμνήσουμε, να Τον ευχαριστήσουμε για όσα έχει κάνει για εμάς αλλά και για τις εμπειρίες που ζήσαμε μέχρι σήμερα, οι οποίες μας έκαναν σοφότερους. Είναι πάντα εκεί, στο πλευρό μας, σαν καλός γονιός να απολυμάνει τις πληγές μας και να μας διδάξει πώς να βαδίζουμε σωστά στην ζωή για να έχουμε λιγότερα τραύματα.

Κάθε Κυριακή μας καλεί στον οίκο Του, στο σπίτι του, κάθε Κυριακή μας παρουσιάζει την ετοιμασμένη για εμάς Βασιλεία, που μία απλή κίνηση αρκεί για να την κληρονομήσουμε. Μας καλεί για να ανυψώσουμε τις καρδιές μας προς Εκείνον και να εξαγνιστούμε από ό,τι μας βαραίνει.