Θά έπρεπε νά επιγράψω τό γραπτό πού ακολουθεί, «Πάμε Πακέτο», από αυτή την εκπομπή προέρχονται τά γεγο­νότα πού παραθέτω. Προτίμησα όμως τίτλο, πού την εκφράζει αρκετά, καθώς αποκαλύπτει συχνά δραμα­τικά παρεπόμενα νεανικής ολισθη­ρότητας, καί τραγικά γονικής σκλη­ρότητας, οφειλόμενης σέ πατριαρ­χικές αγκυλώσεις, όχι σπάνιες παρ’ ημίν.

Λοιπόν, Νησιώτης νέος, ναυτο­λογείται στά δεκαεννιά του γιά τά πρός τό ζην. Σέ λιμάνι της Αμερικής «σχετίζεται» περιστασιακά μέ νέα, καί συλλαμβάνεται καρπός! Αναχω­ρεί, αλλά τόν ακολουθεί ενημερω­τικό γράμμα, πού οι δικοί του παρασιωπούν! 'Οπότε παντρεύεται εδώ, κάνει οικογένεια, καί έχει πιά μεγάλα παιδιά!

Αρκετά χρόνια μετά, δυό εξαί­ρετα παλικάρια, δίδυμοι αδελφοί, χημικός καί δάσκαλος αντίστοιχα, οικογενειάρχες μέ παιδιά, αναζη- τώντας τό φυσικό τους γονιό, είναι στην εκπομπή. Όπου, επί πλέον δη­λώνουν - ας τό προσέξουν οί εραστές της ... μονογονεϊκής - ότι ένεργούν καί μετά από πιεστικό αίτημα τών παιδιών τους νά γνωρίσουν καί τόν από τόν πατέρα τους παππού! Ό όποιος, ανακαλώντας ίσως άπωθη- μένες νεανικές μνήμες, εμφανίζεται στό στούντιο διατακτικός καί ευδιά­κριτα πελιδνός! Καί μένει αποσβο­λωμένος, όταν βλέπει τά δυο λαμπρά άδηλα δικά του παιδιά, κι ακούει νά εξηγούν πόσο καί πόσα χρόνια λαχταρούσαν έστω νά τόν δούν! «Αμαρτίας νεότητάς μου, Κύριε, καί άγνοιας μου μή μνησθής».

Μητέρα αρνείται νά δεχτεί αγα­πημένη τού γιου της κοπέλα φτωχή! Τό «ατύχημα» όμως έχει επισυμβεί, αγοράκι έρχεται στόν κόσμο. Ανέν­δοτη ή μητέρα «κομαντάντε», έχει σχέδιο, πού βάζει σέ εφαρμογή. Τρεις μέρες μετά, φωτογραφίζει μη­τέρα καί βρέφος, καί χωρίς τόν πα­ραμικρό δισταγμό, ό μόλις τριών ημερών ανεπιθύμητος καρπός της ανεπιθύμητης κοπέλας βρίσκεται υιοθετημένος στήν Αμερική!

Ή κοπέλα μετά ταύτα δημιουρ­γεί άλλη οικογένεια, αλλά τό στι­λέτο τού πόνου της ματώνει τήν καρδιά. Καί, στήν ίδια εκπομπή, ύστερα άπό τριάντα πέντε τόσα χρόνια ευτυχεί ν’ αγκαλιάσει ένα παλικάρι ίσαμε κει πάνω, σερίφη στό επάγγελμα, οικογενειάρχη μέ παιδιά, κι αυτό τή φυσική του μη­τέρα, ενσυνείδητα πρώτη φορά!

Σέ επαρχιακή πολίχνη, απαρχές καρπού έρωτα νεαρής κόρης μέ νέο, πού απορρίπτουν διαρρήδην οί γο­νείς. Πρίν γίνει εμφανές τό «γεγο-
νος», ο πατέρας τήν απομονώνει στήν Αθήνα, γεννάει τό άγοράκι της, τό χαίρεται εκεί μήνες τρεις, όσους χρειάστηκε «ipso jure» - ίδίω δι- καιώματι εκείνος, νά τό παραδώσει γιά υιοθεσία σέ ζεύγος Αμερικανών.

Ωστόσο ή κόρη μετά τελεί γάμο μέ τόν ίδιο νέο, αποκτούν δυο παι­διά, αλλά χωρίζουν. Τά μεγαλώνει μόνη πολύ δύσκολα, ομολογούν τά ’ίδια, μέ αφοσίωση Ουσιαστική, κρα­τώντας ως λίγο πρίν πεθάνει τό τρα­γικό της μυστικό. Τό ζει ώς προσωπικό μαρτύριο μέ τό μικρό Εσταυρωμένο πού δέ βγάζει ποτέ από τό λαιμό!

Οί θετοί γονείς τό μεγαλώνουν σάν δικό τους παιδί, καμαρώνουν πού είναι ελληνύπουλο, άλλά καί τό ενημερώνουν νωρίς. ’Έτσι, προϊδεα- σμένος καλά, σαράντα οκτώ χρόνια μετά, λοχίας τών πεζοναυτών, οικο­γενειάρχης μέ παιδιά καί έγγόνια πιά, είναι στήν έκπομπή. Όπου αποκαλύπτει άξιοθαύμαστη ευγέ­νεια ψυχής, άνοίγει τό κουτάκι τού «Πακέτου», άσπάζεται τού μαρτυ­ρίου τής φυσικής του μητέρας τό μικρό σταυρό, κι ώσπου νά επισημάνει ή ύπεύθυνη τής έκπομπής, «Έλληνας άληθινός», ρίχνεται στήν αγκαλιά δύο άδηλων άδελφών.

Παραπλήσιες αγκυλώσεις πολ­λές. Γονείς μορφωμένοι, συνειδητοί χριστιανοί αρνούνται νά παραστούν στό γάμο τού παιδιού τους. απειλούν νά τό αποκληρώσουν, ή παρεπόμενων  θλιβερών.

Τί τάχα νά σκέπτεται καί νά κά­νει μέ όλα αύτά ό Θεός Πατέρας, εντελώς, αλλιώτικος καί γονιός! Στά σχετικά νεανικά ολισθήματα, κλίνει, θαρρώ, ευήκοον ούς σέ χείλη όμολο- γούντα τή μετάνοια τού πρώτου μέ­ρους στίχου Ψαλμικού -24,7. «Αμαρ­τίας νεότητάς μου, καί άγνοιας μου μη μνησθης»! Στή γονική αυθαιρεσία καί σκληρότητα πού τυχόν τά ακολουθεί, ασφαλώς σκεπάζει μέ τήν Αγάπη του τόν αθώο καί αναίτιο καρπό! Δέν ξέρω όμως αν κλίνει εύήκοον ους, όταν τά άντίστοιχα χείλη ομολογούν μετάνοια από τή συνέχεια τού στίχου αύτού. «Κατά τό έλεός σου μνήσθητι ήμών Κύριε, ενεκεν τής χρηστότητός σου»! Αυτό πείτε το εσείς!

ΑΘ. ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ