Ως εκκλησιαστικός ο Γέροντας Θεόδουλος σηκωνόταν μια ώρα ενωρίτερα από τους άλλους μοναχούς , για να ανάψει τα 60 και 65 κανδήλια εμπρός σ΄ όλες τις Iερές Eικόνες του Mοναστηρίου. Μέσα στην ησυχία της νύχτας εύρισκε την ευκαιρία να προσεύχεται «κατά μόνας» στον Κύριο και στη Μητέρα Του την Παναγία , την Οποία υπεραγαπούσε και καθημερινά επικαλούνταν το Πανακήρατο όνομά Της. Υπήρξε αληθινά ένας δούλος του Θεού, ένας «θεόδουλος» .

Έβλεπε η Παναγία το εκούσιο πάθος και μαρτύριο του Θεοδούλου δεν το παρείδε , αλλά ήθελε να το τιμήσει και να δείξει και Αυτή πόσο τον αγαπούσε και τον είχε στη σκέψη Της . Ένα πρωί – Όρθρου βαθέος - , όταν όλοι οι Mοναχοί της Mονής Βατοπαιδίου ησύχαζαν στα κελιά τους , το άναμμα των κανδηλίων. Τότε η Παναγία , σαν απλή γυναίκα μητέρα , ντυμένη στα μαύρα , βγήκε από το δεξιό παραπόρτι (διακονική πύλη) του Aγίου Βήματος , ακολουθούμενη από ένα μικρό παιδάκι ξυπόλυτο (το Χριστό), που έτρεχε πίσω από τη γυναίκα , την εμπιστοσύνη του και την ασφάλειά του. Πολλή ανθρώπινη και οικογενειακή σκηνή, όπως θα συναντούσαμε την Παναγία στο σπίτι Της στη Ναζαρέτ. Η Γυναίκα επιθεώρησε με το βλέμμα το ναό και πάλι μπήκε στο Άγιο Βήμα από την Ωραία Πύλη. Έδειχνε ευχαριστημένη από την ευσυνείδητη υπηρεσία του δούλου του Θεού Γέροντα Θεοδούλου και από την αγάπη του στο πρόσωπό Της .

Ο Γέροντας Θεόδουλος βλέποντας μια Γυναίκα στο Nαό και γνωρίζοντας πως δεν επιτρέπεται η παρουσία τους όχι μόνο στο Nαό, αλλά και σ΄ όλους τους τόπους του Αγίου Όρους (άβατο) απόρησε, πως βρέθηκε αυτή η Γυναίκα στο ναό και μάλιστα να βγαίνει και να μπαίνει στο Άγιο Βήμα . Κάποια στιγμή κατάλαβε πως ήταν η Παναγία , άφησε το άναμμα του κανδηλιού , προσέπεσε στη γη σαν το Μωυσή και τον Ιακώβ και προσκύνησε τους αγίους τόπους , «ου έστησαν οι πόδες» του Κυρίου και της Παναχράντου Δεσποίνης Θεοτόκου.

Τούτο το άγιο μυστικό του το κράτησε μέσα του βαθιά, για πολλά χρόνια , χωρίς να πει σε κανένα τίποτα από ταπεινοφροσύνη. Ήταν ενδεικτικό και αυτό της πνευματικότητας του πατρός Θεοδούλου.