Ας μεταφερθούμε νοερά στον λόφο του Γολγοθά. Εκεί όπου αφού το αίμα του Αθώου τρέχει και πλένει, ανανεώνει και αναγεννά, και αφού ο Εσταυρωμένος Ιησούς έδωσε Την Σωτήρια Υπόσχεση στον Ληστή, βυθίστηκε στην συνέχεια στην αγωνία της σιωπής και του πόνου. Ο λόφος του Γολγοθά  είναι πλημμυρισμένος από κόσμο, και μία ποικιλία ψυχών περνά κάτω από τον Σταυρό Του Ιησού. Οι στρατιώτες αποτελειώνουν το έργο του Ιούδα. Εκείνος διαπραγματεύθηκε και πούλησε  τον Διδάσκαλο . Αυτοί φιλονικούν για το ποιος από όλους θα πάρει τον χιτώνα Του. Δεν είναι όμως μόνο η πώρωση των σταυρωτών. Είναι και η ειλικρίνεια του Εκατόνταρχου ο οποίος ομολόγησε την Θεότητα του Καταδίκου. Ήταν και η συντριβή του Ληστή που πρόλαβε να ικετεύσει: “Μνησθητί μου Κύριε….” Ήταν ακόμα και η γυναικεία αφοσίωση: Της Μαρίας της Μαγδαληνής. Της Μαρίας του Ιακώβου. Της Μητέρας των Υιών Ζεβεδαίου. Μία ποικιλία ανθρώπων ένα μωσαϊκό συναισθημάτων και καρδιών.

Ανάμεσα σ’ αυτό το πλήθος η ΜΗΤΕΡΑ. Η καρδιά που έμαθε να πονά, να καταλαβαίνει, να νοιώθει, να αγαπά να σιωπά. Κοιτάζει Τον Εσταυρωμένο Υιό Της και κλαίει ζώντας όλο το δράμα και θυμάται τα φρικτά λόγια του Συμεών που Της είπε την ημέρα της Υπαπαντής: Την ψυχή Σου θα την διαπεράσει σπαθί… Πλάι στην Μητέρα ο μαθητής. Δύο λαμπάδες νεκρώσιμες πλάι στον Σταυρό του Μαρτυρίου. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να παρακολουθούν με ματωμένη καρδιά το μαρτύριο της αγάπης του Θεού για τα παιδιά Του.

Και η σκηνή αυτή συμπληρώνεται με τους τρυφερούς λόγους Του Πάθους…“Γύναι ίδε ο Υιός Σου. Ιωάννη ιδού η μήτηρ Σου” Ο Ιησούς υποφέρει μα μέσα στο καμίνι του πόνου δεν ξεχνά Την Μητέρα Του και τον αγαπημένο μαθητή. Ανάμεσα στις εχθρικές ματιές ξεχωρίζει τις γεμάτες αγάπη ματιές της Μητέρας και του Μαθητή. Πάνω από τον Σταυρό του Μαρτυρίου ο Κύριος συλλογίζεται πως σε λίγο η Παναγία Μητέρα Του θα επέστρεφε μόνη Της στην Ιερουσαλήμ και στον πόνο Της. Συλλογίζεται ακόμα πως ο αγαπημένος μαθητής δεν θα είχε το στοργικό στήθος του Διδασκάλου για να αντιμετωπίσει τον πόνο της ευαίσθητης καρδιάς Του. Καταλαβαίνει πόσο οδυνηρό θα ήταν στην Μητέρα Του να έμενε χωρίς παιδί και στον μαθητή να έχανε τον Δάσκαλό Του και θέλησε να συμπληρώσει το κενό. Φωτεινό και αξιομίμητο παράδειγμα στοργής και φροντίδας των παιδιών προς τους γονείς. Το παράδειγμα του Εσταυρωμένου θα μας διδάξει να τιμάμε, να περιθάλπουμε και να αγαπάμε μέχρι τελευταίας τους πνοής τους γονείς μας.

Ο λόγος του Κυρίου  έκλινε μέσα του πολλή στοργή, τρυφερότητα, απλότητα, αγάπη. Αντίθετα εμείς όταν είμαστε κουρασμένοι, λυπημένοι, άρρωστοι, όταν πονάμε, κουράζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αν αυτές τις ώρες γυρίζαμε τον νού μας στον Εσταυρωμένο Κύριο θα παίρναμε δύναμη και η συμπεριφορά μας στα αγαπημένα μας πρόσωπα θα γινόταν γνησιότερη, απαλή και ευγενική.

“Ιδε  ο Υιός Σου…  Ιωάννη Ιδού η Μήτηρ Σου”. Όταν ο Κύριος εμπιστεύεται την Μητέρα του στον Ιωάννη, ταυτόχρονα χάρισε στους Σταυρωτές Του, σε εμένα και σ’εσάς ,ότι πολυτιμότερο είχε. ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ. Ανάμεσα στον Ιησού και σε μας στέκει η αιώνια Μεσίτριά μας. Η γλυκιά φωνή του Σταυρού Την έκανε Μητέρα δική μας, Μητέρα αληθινή όπως το ζήτησε ο Υιός Της “Ιδού η Μήτηρ Σου” λέει στον καθένα μας. . Και σαν μάνα του πόνου της εμπιστεύθηκε ο ευλαβής λαός μας όλους τους πόνους και τους καημούς του. Σε κάθε του πόνο ζητάει ίαση από Εκείνην. Της ανάβει κερί, καντήλι και θυμίαμα. Της ψάλλει ύμνους, παρακλήσεις, χαιρετισμούς και ικεσίες. Της αφιέρωσε εικονίσματα, Ναούς, Μοναστήρια και Εορτές . Και δεν θα πάψει ποτέ η χριστιανική ψυχή να ανταποκρίνεται στην τελευταία επιθυμία του Εσταυρωμένου Υιού <<Ιδού η μήτηρ Σου>>.

Ναι Παναγία μας! Πρόσδεξαι τις προσευχές των παιδιών σου και φέρτες στα πόδια του Υιού Σου που πόνεσε και σταυρώθηκε για μας. Δέξου την προσευχή μας σαν ένα απέραντο, ατελείωτο και αιώνιο “ευχαρστώ”. Δέσποινα πρόσδεξαι τις δεήσεις των δούλων Σου.