Η Βάγια Παρθένη σύζυγος Αθανασίου Κατσέλη γεννήθηκε στα Μεγάλα Βραγγιανά των Αγράφων στις 10 Μαρτίου 1937. Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η οικογένεια της μετακινήθηκε και έμεινε στην Καρδίτσα όπου έμειναν για ένα χρόνο στο σπίτι του Γεωργίου Γιαννουλάκου στην περιοχή Τσιφλικάκι. Οι συνθήκες διαβίωσης εκείνη την εποχή όπως θα αναφέρω και παρακάτω ήταν άθλιες καθώς  η οικογένεια έμενε όλη μαζί σε ένα δωμάτιο. Ένα βράδυ όμως καθώς κοιμόταν η οικογένεια εισέβαλε ένας αντάρτης με σκοπό να πάρει κάποιο παιδί μιας και τότε γινόταν παιδομάζωμα για να στείλουν παιδιά στην Πολωνία. Η γιαγιά Ουρανία αντιστάθηκε και φώναξε να μην της πειράξουν τα παιδιά και ο αντάρτης το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει μια κουβέρτα από τα παιδιά και δυστυχώς ένα από τα παιδιά του σπιτονοικοκύρη που τους φιλοξενούσε. Το 1949 η οικογένεια μετακινήθηκε στη Θήβα ετούτη τη φορά και έμειναν σε ένα δωμάτιο που τους παραχώρησε ο Τάσος Μακρής. Το δωμάτιο ήταν πίσω από ένα φούρνο όπου και το καθάρισαν για να γίνει κάπως κατοικήσιμο. Η κύρια απασχόληση τους της οικογένειας ήταν τα χωράφια. Εργάζονταν για την επιβίωσή τους.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος τελείωσε και τους είπαν ότι όποιος θέλει μπορεί να επιστρέψει στο χωριό του και έτσι αποφάσισαν να επιστρέψουν στα Βραγγιανά. Νοίκιασαν ένα φορτηγό του κ. Ζιώγα και επέστρεψαν στο χωριό. Κάθισαν στο χωριό για περίπου ένα με ενάμιση χρόνο στο πατρικό τους σπίτι όπου το βρήκαν λεηλατημένο με όλα τα μαγειρικά σκεύη να έχουν κλαπεί. Ο πατέρας τους είχε κρύψει κάποια από αυτά τα σκεύη σε μια περιοχή ονόματι  «Xοντροκαλιάς». Όμως παρόλα αυτά δεν βρήκαν τίποτα.

Η μαμά ξεκίνησε το σχολείο στο χωριό με δάσκαλο τον κ. Αντωνόπουλο. Ήταν καλή μαθήτρια κατά τα λεγόμενά της αλλά η φοίτησή της συνεχίστηκε στη Θήβα το 1952 όπου και η οικογένεια αποφάσισε να μετακομίσει οριστικά μια και οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Στη Θήβα πήγε στο 1^ο Δημοτικό Θήβας με δασκάλα την κ. Αλεξάνδρα.

Δεν κατάφερε ωστόσο να πάει γυμνάσιο καθώς η οικογένεια προωθούσε τα παιδιά στις τέχνες ως άμεση πηγή εισοδήματος. Έτσι η γιαγιά αποφάσισε πως η μαμά έπρεπε να μάθει Μοδιστρική. Μαθήτευσε στην μοδίστρα Ολυμπία Χουχούμη τρία με τέσσερα χρόνια. Επειδή έπρεπε όμως να πάρει κάποια Πιστοποίηση Μοδιστρικής η γιαγιά την έστειλε στο Βόλο σε μια θεία Ελένη όπου φοίτησε σε μια σχολή ονόματι ΜΟΔΙΣΤΡΙΚΗ ΚΟΠΤΙΚΗ ΤΣΟΠΑΝΕΛΗ. Έμεινε στο βόλο για τέσσερα χρόνια όπου και τελείωσε την σχολή.

Όταν επέστρεψε στην Θήβα η μαμά, στην οικογένεια της είχε παραχωρηθεί ένα χωράφι όπου καλλιεργούσε πατάτες και κατάφεραν να μαζέψουν χρήματα να ξεκινήσουν το κτίσιμο του σπιτιού τους. Η μαμά άρχισε να δουλεύει σαν μοδίστρα με μαθητευόμενες την Σταυρούλα Παρθένη και την Αθηνά Κραβαρίτη. Δυστυχώς εκείνη την εποχή έχασε την αγαπημένη της φίλη Λαμπρινή Κραβαρίτη όπου ήταν και αυτή μοδίστρα και μοιράζονταν τα ίδια ενδιαφέροντα και συνήθιζαν να πηγαίνουν στην Θήβα να αγοράσουν τα υλικά μοδιστρικής. Η απώλεια της φίλης της ήταν μεγάλη μιας και έφυγε από την ζωή με ανακοπή.

Η μαμά σαν νέα κοπέλα δέχτηκε πολλά προξενιά από φίλους του μεγάλου της αδερφού Βασίλη ή και από το γύρω περιβάλλον της. Ήταν κατά τα λεγόμενά όλων μια πολύ όμορφή κοπέλα και την διεκδικούσαν. Η γνωριμία με τον μπαμπά μου έγινε όταν η μαμά μου έραψε ένα φόρεμα στην γιαγιά μου Μαργαρίτα και εκεί ξεκίνησε το ενδιαφέρον. Η μαμά παντρεύτηκε το 1963 με προίκα 70000 δραχμές που της δόθηκε από τον πατέρα της Αναστάσιο Παρθένη. Από εκεί αποφάσισαν με τον μπαμπά να μεταναστεύσουν στον Καναδά για εύρεση εργασίας καθώς οι συνθήκες εδώ στην Ελλάδα ήταν δύσκολες.

Στον Καναδά οι γονείς μου εργάστηκαν σκληρά και η μητέρα μου στην αρχή δούλευε σε εργοστάσιο όπου έραβαν δερμάτινα. Όμως με την γέννηση των δύο κοριτσιών Μαργαρίτα και Ουρανία έπρεπε να μείνει στο σπίτι αλλά παράλληλα και να δουλεύει και έτσι πήρε δουλειά στο σπίτι και ταυτόχρονα είχε και την φροντίδα μας. Δούλεψε πάρα πολύ σκληρά και ευτυχώς οι κόποι της ανταμείφτηκαν. Ο μπαμπάς όπου έκανε διάφορες δουλειές είχε πάντα τη νοσταλγία να επιστρέψει στην πατρίδα και έτσι μετά από δεκαπέντε χρόνια ξενιτιάς αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα μείναμε με ενοίκιο στην αρχή μέχρι να ολοκληρωθεί το σπίτι μας και προηγουμένως ο μπαμπάς άνοιξε SUPER MARKET με συνεταίρους τον Άγγελο Παρθένη και Κωνσταντίνο Παρθένη τα αδέρφια της μαμάς. Το Super Market όμως έμμενε ανοιχτό μέχρι που ανέλαβε ο γαμπρός του Θεόδωρος Κάτσης να ανοίξει συνεργείο αυτοκινήτων.

Ο θάνατος του μπαμπά μου στοίχησε πάρα πολύ στη μαμά μου όμως μας μεγάλωσε με αξιοπρέπεια και σεβασμό και χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια κανενός. Δούλεψε και πάλι για να βγάλει τα προς το ζήν και να συμπληρώσει τα χρόνια της συντάξεώς της μια και ή ίδια ήταν πολύ νέα όταν έχασε τον μπαμπά μου. Ήταν μόλις 54 χρονών και ο μπαμπάς μου έφυγε σε ηλικία 56 χρονών. Η μητέρα μας ήταν πιστός άνθρωπος. Εκκλησιαζόταν, εξομολογείτο, κοινωνούσε και συμμετείχε στις διάφορες Ενοριακές δράσεις. Αξιώθηκε και προσκύνησε τους Αγίους Τόπους λαμβάνοντας τον τιμητικό τίτλο της «Προσκυνήτριας». Αν και το σπίτι μας είναι  κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στα Σφαγεία  εντούτοις την ευχαριστούσε πολύ να εκκλησιάζεται στον Ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου εκεί όπου έχει αφήσει ανεξάλειπτη την σφραγίδα της με πολλές δωρεές που έκανε προκειμένου να εξοπλισθεί  ο Ναός με τα απαραίτητα και να ανταποκρίνεται στην Αποστολή του.

Θέλω να αναφέρω ότι παρ’ όλη την οικονομική ανοχή και την καθημερινή ταλαιπωρία επιβίωσης λόγω δύσκολων οικονομικών συνθηκών την εποχή εκείνη, σαν οικογένεια ήταν δεμένη. Υπήρχε αγάπη μεταξύ τους και σεβασμός κάτι το οποίο πέρασε και σε εμάς τα παιδιά της και το συνεχίζουμε και εμείς μέχρι και σήμερα. Ένα από τα από πολλά πράγματα που μας έμαθε η μητέρα μας η οποία ανεχώρησε αιφνιδίως για τον ουρανό την Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015, ήταν οι αξίες της ζωής. Μας έμαθε να είμαστε δυνατές και να προχωράμε με υπερηφάνεια και δύναμη και να έχουμε αγάπη μεταξύ μας. Η Μητέρα μας ήταν Ένας αγνός άνθρωπος με ψυχή μικρού παιδιού και με αξίες ανεκτίμητες.

Οι κόρες της

Μαργαρίτα και Ουρανία Κατσέλη

Με πολύ σεβασμό στην μνήμη της μακαριστής Βάγιας Προσκυνήτριας Κατσέλη δημοσιεύουμε το ανωτέρω κείμενο ως ελάχιστη εκδήλωση τιμής και ευχαριστίας για τα όσα προσέφερε στον Ναό μας.

Με ευγνωμοσύνη θα μνημονεύουμε το όνομα της μεταξύ των μεγάλων ευεργετών και δωρητών του Ναού μας.Ας είναι η μνήμη της αιωνία.

π.Ε