«Ὁ  ἔχων ὦτα ἀκοὺειν ἀκουὲτω! ἀκοῇ ἀκούσετε καί οὐ μή συνῆτε, καί βλέποντες βλέψετε καί οὐ μή ἴδητε;»[Ἡσαΐου Προφητεία]

Η προφητεία αυτή του Ησαΐου βρήκε την πλήρη επαλήθευσή της στο πρόσωπο του λαού του Ισραήλ, ο οποίος δεν είχε, ούτε πίστη, ούτε αγαθή προαίρεση απέναντι στο Χριστό. Αντιθέτως μάλιστα, πρόσμενε ένα Μεσσία κατακτητή, που θα επιβάλει τη βασιλεία του με τη βία και όχι με την ειρηνική επίδραση και αφομοίωση του κηρύγματός του.

Γι’ αυτό το λόγο, ενώ έβλεπε μπροστά στα μάτια του – τα σωματικά του μάτια – να συντελούνται θαυμαστά γεγονότα, στην ουσία εθελοτυφλούσε· ενώ άκουγε λόγους, που ευφραίνουν και γαληνεύουν τις καρδιές, συμπεριφερόταν σα να φορούσε ωτασπίδες, σα να μην άκουγε…

Αλίμονο… αν πραγματικά έβλεπε κι αν πραγματικά άκουγε όλες αυτές τις μεγάλες και κρυμμένες, από κτίσεως κόσμου, αλήθειες θα έπρεπε ν’ αλλάξει τόσα πολλά στη ζωή του· τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, τον τρόπο που συμπεριφέρεται, τον τρόπο που ζει… θα έπρεπε να μετανοήσει ειλικρινά και να αναζητήσει εναγωνίως τον γιατρό-Χριστό, ώστε να θεραπευτεί από τα πάθη, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό, κι από τόσα άλλα βάρη με τα οποία είχε «φορτώσει» την ψυχή του… μια ψυχή που δεν είχε δημιουργηθεί για να είναι τρωτή ή θνητή, καθώς «κουβαλούσε» μέσα της το σπόρο της Αθανασίας!

Όμως το μονοπάτι της μετάνοιας είναι δύσκολο και γεμάτο αγκάθια, που σπέρνει ο εγωισμός. Και είναι πολύ πιο δύσκολο, όταν η προαίρεση του ανθρώπου δεν είναι αγαθή· σε αυτή την περίπτωση μάλιστα, ο νους του «σκοτεινιάζει» τόσο πολύ, ώστε να του αφαιρείται και η όποια, μηδαμινή ακόμα, γνώση είχε· να μην καταφέρνει να κατανοήσει στοιχειώδεις πνευματικές αλήθειες…

Ο Χριστός όμως ως καλός ποιμένας και γιατρός δεν ενδιαφερόταν μόνο για τους ανθρώπους που διακρίνονταν για την καλή τους πίστη και την «ανοιχτή» καρδιά, αλλά και για εκείνους που δυσπιστούσαν και ήταν καχύποπτοι ή επιφυλακτικοί. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούσε ένα γιατρικό, που έμοιαζε με παραμύθι για μικρά παιδιά – μιας και την αθωότητα της παιδικής ψυχής θεωρούσε ως ζητούμενο – ώστε ο κόσμος να μπορέσει να μυηθεί στις θείες αλήθειες· το γιατρικό αυτό ήταν οι παραβολές…

Με την προσθήκη στο λόγο του παραβολών, ο Ιησούς μετέφερε τα μυστήρια του ουρανού στη γη και έκανε συμμέτοχο το πλήθος στο θαύμα. Έτσι έδωσε την ευκαιρία και την επιλογή σε κάθε άνθρωπο να προχωρήσει πέρα από τα σωματικά μάτια και την εκούσια τύφλωση και να ψηλαφήσει τον Θεό με τα μάτια της ψυχής!

Όμως κι ο άνθρωπος, από την πλευρά του, έπρεπε να κάνει τα δικά του βήματα, για να προσεγγίσει το θείο· έπρεπε να κάνει τις δικές του επιλογές, γιατί ο Θεός τον έπλασε ελεύθερο. Έτσι όταν οι άνθρωποι συνάντησαν τον Χριστό, άλλοι ελέγθηκαν από την τελειότητά Του και τον εκδίωξαν από την ζωή τους τρομαγμένοι και πανικόβλητοι, άλλοι θίχτηκαν από την καθαρή, την μόνη τέλεια αγάπη Του και χολιασμένοι στράφηκαν να τον εξοντώσουν… Και άλλοι αναγνώρισαν επιτέλους τον Θεό Τους· τον πολυπόθητο Σωτήρα της πονεμένης και σακατεμένης ύπαρξής τους· και έμειναν από τότε να τον ακολουθούν και να ενώνονται μαζί Του εις τον αιώνα… Αλήθεια εμείς όταν συναντούμε τον Χριστό, τι κάνουμε…;