«Όποιος δεν πονά δεν είναι χριστιανός – Ότι έχει πόνο έχει αλήθεια – κι ότι έχει αλήθεια έχει πόνο» «Απόλυτο στοιχείο της γνησιότητας του Χριστιανού για τον Κόντογλου είναι ο πόνος!… Η πετραδερή κι η φτωχή Ελλάδα μας σημειώνει είναι ο «κρανίου τόπος» που σκισθήκανε οι ματωμένες πέτρες από τα δάκρυα … Έτσι και τα πιο χαρούμενα τραγούδια μας έχουν μέσα τους παραπονεμένα λόγια !…»

Μ’ αυτό το σκεπτικό και με παρόμοια συναισθήματα πόνου – και παρα – πόνου θα γιορτάσουμε και φέτος την «αεί ζώσα» και την «σώζουσα αεί». Παναγία Μάνα του Θεού και των χριστιανών ανθρώπων. Λέει και πάλι χαρακτηριστικά ο «άγιος» της αγιογραφίας κυρ Φώτης «Ποιος από μας δεν είναι χαροκαμένος; Λίβας άσπλαχνος φύσηξε απάνω στον τόπο μας, και ξέρανε το λουλούδι της καρδιάς μας …» «Οι αληθινοί βάρβαροι του αιώνα μεθυσμένοι από αλαζονεία, πλούτο και εξουσία» δεν στοχάζονται τούτα τα λόγια.Δεν περιστρέφονται μέσα από τέτοιου είδους συναισθηματισμούς και δεν συγκινούνται μέσα από ποιητικές εκφράσεις ρομαντικών προδιαγραφών. Γι’ αυτό και η Γιορτή της Παναγιάς περνάει απαρατήρητη από μπροστά τους.

Μια συνηθισμένη ήμερα είναι γι’ αυτούς που έχουν για Θεό τους της εξουσίας τη δύναμι και των απολαύσεων την ακατάσχετη ηδονή. Έτσι αυτή τη μέρα τη μεγάλη της Παναγιάς μόνον οι ταπεινοί κι οι πονεμένοι θα γονατίσουν μπρος στο εικόνισμά Της. Οι αγιάτρευτοι από της υποκρισίας το νόσημα δε θα νοιώσουν σχεδόν τίποτε. Οι αμαρτωλοί – οι αισθανόμενοι της αμαρτωλότητά τους το μέγεθος αυτοί θα δεηθούν ξανά και ξανά στου εικονίσματός της τη γλυκειά μορφή, γιατί αυτοί την νοιώθουν ως μάνα που διαρκώς «τρέχει και προφθάνει» τη λύτρωση και τη σωτηρία. Ατέλειωτος ο κρίκος των πονεμένων… Αναρίθμητα τα πλήθη των αμαρτανόντων… Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή μπορεί να είναι μια στιγμή λύτρωσης ή νέκρωσης. Από μας εξαρτάται η σωστή εκμετάλλευση του πολύτιμου χρόνου «προς σωτηρίαν….». Εν των πελάγει των θλίψεων … βρίσκεται ο κόσμος μας σήμερα περισσότερο αλλοτινών χρόνων και εποχών.

Οι πονεμένοι της γης – αυτοί ξέρουν της «ενδεκάτης εντολής» την δύναμη γιατί όπως λέει ένα παλιό τραγούδι «την ενδεκάτη εντολή την ξέρουν μόνον οι τρελοί κι όλης της Γης οι σκλάβοι…..» . Καϋμένη αγάπη!… Καϋμένη αγάπη !… , λέει ο Ηλίας Βενέζης, ποιοί σ’ έχασαν για να σε βρούμε εμείς που εν κηρύγματι μόνο σε προφέρουμε!… Απ’ αυτούς ας πάρουμε δύναμη πίστεως. Είναι οι καλύτεροι ομολογητές της πίστης. Αυτοί δεν ζουν μέσα στους διθυράμβους μιας στείρας Ορθοδοξο – πληξίας. Δεν ζουν με παρωχημένα συνθήματα του τύπου – Ορθοδοξία ή θάνατος. Αλλά ζώντας μέσα στο «θάνατο» του πόνου και της αδικίας – αντιστρέφουν το σύνθημα σε πράξη ζωής. Το κάνουν αληθινά ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ με σταυρό και πόνο…

Έμπονη ζωή ισούται με ζωή μέσα στο θάνατο και την Ανάσταση Του. Βλέπουν μέσα απ’ το φως του κανδηλιού. Οραματίζονται μέσα από το θυμίαμα της αγάπης σε ΕΚΕΙΝΟΝ. Κατανοούν τα ακατανόητα εν ταπεινώσει και υπομονή.Δεν κρίνουν. Δεν δακτυλοδεικτούν. Δεν προνοούν – «κακά». Δεν διαβάλουν. Δεν πουλούν ηθικιστικά εμπορεύματα. Δεν μονοπωλούν την Ορθοδοξία. Οι αποσκευές της ψυχής τους δεν τάχει ανάγκη αυτά. Ζουν την ηθική της αγάπης ως προσφορά ως διακονία, ως θυσία, ως ατέλειωτο δόσιμο υπέρ πάντων ανθρώπων – μάλιστα δε πιστών – αλλά και αμαρτωλών.Αν θέλουμε να συναντηθούμε μέσα στο βλέμμα της Αιώνιας Μάνας του Κόσμου, ας ανατρέξουμε στα δακρυσμένα μάτια αυτών – που μετουσιώνουν το δάκρυ σε πίστη – σε ελπίδα σε αγάπη. Αυτοί προσφέρουν την αιώνια προσφορά.

Την προσφορά πίστης απηλλαγμένης θεωριών και λουσμένης μέσα στα λυτρωτικά δάκρυα τους στην Μάνα των πονεμένων που ξέρει να αγκαλιάζει άγια και σωτήρια πάντας τους «προστρέχοντος» σ’ Αυτήν την μόνη αγνή και την μόνη ευλογημένη.Μάνα Παναγιά του γνωστού και άγνωστου κόσμου των καταφρονημένων όπου γης ….

Της Μάνας εκείνης που ζει με την ανάσα του γιού της του εν ξενιτεία …. ακόμη δε και για την Μάνα εκείνη που με πίστη και πόνο σταυρώνει το παιδί της, μέχρι να χαθεί στην στροφή του δρόμου!… Μάνα Παναγιά των Νέων που ψάχνουν της αλήθειας και της αγάπης τον δρόμο … και αναζητούν το γνήσιο, γευόμενοι το ψεύτικο, το παραισθησιογόνο και υποκριτικό …. μάζεψε και πάλι τα παιδιά Σου σε σύναξη αγάπης, στης αγκαλιάς Σου την «α – χώρητη» χώρα! Ευλόγησε τους πολεμούντας του Υιού Σου τη χάρη.Φώτιζε τους εργάτες στον αμπελώνα Του να μη μετατρέπονται σε εργάτες της αδικίας – και ιδιαίτερα σε «εργοδότες» της υποκρισίας που τόσο κατεδίκασε ο Υιός Σου…. «Η λύπη περπατάει μέσα στα μάτια του Κόσμου όπως ο σπουργίτης πάνω στον φράχτη…» λέει ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Δός μας Μάνα των Πονεμένων αγάπη ανυπόκριτη και πίστη καθαρή. Δός μας την δυνατότητα κατανόησης ότι δεν είμαστε εμείς οι σώζοντες – αλλ’ οι σωζόμενοι από τη χάρη της αγάπης του Υιού Σου αφού « Εν Αρχή Ην Αγάπη» και Αυτή δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά μόνον μέσα στην Σταυρική Αγκαλιά του Υιού Σου και Θεού μας».

Η Παναγία Να Σκεπάζει Τους Πονεμένους Της Γης …. τους μόνους αληθινούς προσκυνητές Της …. Η δε Χάρη Της, όπως μου έγραψε ένας αληθινός φίλος και αδελφός, Ας Εκδιώκει Πάσαν Θλίψιν Απ’ Την Καρδιά Του Κόσμου….

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ