Η εθνική μας επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, εκτός των άλλων, μας υπενθυμίζει και μία μεγάλη αλήθεια: την άρρηκτη σύνδεση του Γένους μας με την Εκκλησία, τις μορφές των Αγίων, αλλά κυρίως με την Υπεραγία Θεοτόκο. Είναι πολλές οι μαρτυρίες των αγωνιστών στα βουνά της Αλβανίας ότι έβλεπαν την Παναγία μας ως Υπέρμαχο Στρατηγό να τους δίδει δύναμη να καταγάγουν περηφανείς νίκες εναντίον των εισβολέων, να τους διασώζει από τον θάνατο, αλλά και να φωτίζει τίς σκέψεις και τις επιλογές τους. Αυτή η πίστη  στην Υπεραγία Θεοτόκο που σκέπει τον λαό μας είναι ένα στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει την ταυτότητά μας και το οποίο ουδείς διανοήθηκε να περιφρονήσει μέχρι σήμερα.

Η Παναγία μας σκεπάζει τον λαό μας, αλλά και τον καθέναν που την επικαλείται στη ζωή του. Η σκέπη της είναι πρωτίστως πνευματική. Απομακρύνει τα βέλη των πειρασμών και των θλίψεων. Απομακρύνει τις εμπαθείς καταστάσεις που γεννώνται από το κοσμικό φρόνημα, τον νου του ανθρώπου και την επίδραση του διαβόλου στη ζωή μας. Ταυτοχρόνως, σκεπάζει κάθε δραστηριότητά μας, όταν αύτή συνάδει με το θέλημα του Θεού, τις οικογένειές μας, την εργασία μας, τη ζωή μας, τον κόπο και τον αγώνα μας, ως Μητέρα Θεού και ανθρώπων.

Όλα αυτά ίσως φαντάζουν για κάποιους θεωρίες που δεν αγγίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, τον προοδευμένο και έκκοσμικευμένο, αυτόν που στερείται ελπίδος και μεταφυσικού προσανατολισμού. Και αυτό το πνεύμα γίνεται προσπάθεια να επικρατήσει και να οδηγήσει στην υποβάθμιση των εθνικών εορτών στη συνείδηση των πολλών. Το διαπιστώνουμε από το γεγονός ότι ουδείς προτρέπει το λαό μας να σημαιοστολίσει τα μπαλκόνια του, ουδείς μεριμνά για επετειακές εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο (είναι αρκετό να διαβάσει κανείς το τηλεοπτικό πρόγραμμα τις ημέρες των εθνικών επετείων για να αισθανθεί βαθύτατη θλίψη), ουδείς αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει στο λαό μας ότι αν αυτός ο τόπος ελευθερώθηκε, προόδευσε και παρέμεινε ελεύθερος, αν είχε την δύναμη να αντισταθεί στις όποιες προκλήσεις, αυτό το οφείλει στις πνευματικές του ρίζες και αξίες.

Το μόνο που έχει απομείνει από τις εθνικές επετείους μας είναι η δοξολογία στους καθεδρικούς ναούς, η παρέλαση, η κατάθεση στεφάνων και οι εορτές στα σχολεία. Και είναι τέτοια η μανία δυστυχώς κάποιων, οι οποίοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται εκσυγχρονιστές, που ζητούν την σταδιακή αποκοπή του Γένους και του λαού μας και από τα τελευταία ψήγματα συνδέσεως με την ιστορία του. Γίνονται ήδη δημοσκοπήσεις και εκδίδονται ανακοινώσεις για να προετοιμασθεί ο λαός μας να αποδεχθεί την αντίληψη ότι οι παρελάσεις δεν γίνονται για να τονωθεί το φρόνημα του λαού μας και για να θυμηθούν οι νέοι μας την Ιστορία τους, αλλά εκφράζουν αναχρονιστικές και στρατοκρατικές αντιλήψεις που δεν ταιριάζουν με την παγκοσμιοποιημένη και δήθεν ειρηνόφιλη εποχή μας. Οι σχολικές εορτές στερούνται τις περισσότερες φορές φιλοπατριωτικού φρονήματος και γίνονται τυπικά. Και το αποκορύφωμα όλων, είναι η επιθυμία κάποιων κύκλων να οδηγηθούμε στον χωρισμό του κράτους από την Εκκλησία, για να τερματιστεί και η σύνδεση της πολιτείας με τις δοξολογίες και τις επιμνημόσυνες δεήσεις για τους προγόνους μας.

Διότι μία από τις παραμέτρους του προκρινόμενου χωρισμού είναι και αυτή, όπως έχει ομολογηθεί. Δεν πρέπει οι πολιτικές αρχές να συμμετέχουν σε δοξολογίες και θρησκευτικές τελετές, γιατί το κράτος ανήκει σε όλους και προσβάλλονται τα αισθήματα και τα δικαιώματα θρησκευτικών μειονοτήτων που βλέπουν το κράτος να συμπορεύεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι αγωνιστές του 1940 δεν πολέμησαν γιατί υποχρεώθηκαν από μία φιλοπόλεμη και εθνικιστική πολιτεία. Στην κρίσιμη ώρα της επιθέσεως, κλήθηκαν όλοι να αγωνιστούν για την πατρίδα, με ό,τι αυτή συνεπάγεται: την ιστορία, τον γεωγραφικό χώρο, τις αξίες, τα ήθη, τους ανθρώπους, την θρησκευτική πίστη. Και ήταν αυτή η πίστη κυρίως που βοήθησε ώστε να μας παραδώσουν την πατρίδα ελεύθερη και ακέραιη. Έχουμε άραγε δικαίωμα σήμερα αυτό που εκείνοι μας προσέφεραν να το απεμπολήσουμε χάριν παγκοσμιοποιημένων και ανιστόρητων αντιλήψεων; Έχουμε άραγε το δικαίωμα να υποβαθμίσουμε και άλλο το πατριωτικό αίσθημα του λαού μας, με διάφορα προσχήματα; Έχουμε άραγε το δικαίωμα την ορθόδοξη πίστη του λαού μας, η οποία ουδόλως ενοχλεί και η οποία στήριξε και στηρίζει την κοινωνία μας να ζητούμε να διαγραφεί από την πορεία μας για το μέλλον;

Η Εκκλησία προσεύχεται στην Υπεραγία Θεοτόκο να δώσει φώτιση στο λαό και το Γένος μας. Να μας σκεπάσει και πάλι από επιβουλές, γεωγραφικές, πολιτιστικές και πνευματικές. Να μην επιτρέψει τον διχασμό του λαού μας, τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Να μας καθοδηγήσει ώστε να βρούμε την ισορροπία εκείνη ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες και στις σύγχρονες ανάγκες.  Και να μας δώσει τη δυνατότητα να πορευθούμε με ενότητα για να αντιμετωπίσουμε τις πολλές προκλήσεις, τόσο στην προσωπική μας ζωή όσο και στην συλλογική. Και είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη, ως Υπέρμαχος Στρατηγός, θα προσφέρει την Σκέπη της ως φωτοφόρο νεφέλη, η οποία   θα διαφυλάξει και πάλι την ελευθερία μας, τόσο την φυσική, όσο και την πνευματική.

Του Μητροπολίτου Κερκύρας,

Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου