Χθές βράδυ εἶδα ἕνα ὄνειρο. Ἕνα ὄνειρο-ταξίδι μέσα στόν χρόνο...  Ὀνειρεύτηκα τόν φιλόσοφο Διογένη νά ψάχνει μέσα στό καταμεσήμερο μέ τό φαναράκι του φωνάζοντας «ἄνθρωπον ζητῶ». Ὀνειρεύτηκα τόν Ἀριστοτέλη, τόν ἀρχαῖο Ἕλληνα Μακεδόνα φιλόσοφο, πού ἡ διδασκαλία του ἐπηρέασε γιά αἰῶνες τήν φιλοσοφική, θεολογική καί ἐπιστημονική σκέψη.Ὀνειρεύτηκα τόν Μέγα Ἀλέξανδρο, τό παλληκάρι τῆς Μακεδονίας, πού ἐκπολίτισε τήν οἰκουμένη.Ὀνειρεύτηκα τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, στόν ὁποῖο παρουσιάστηκε κάποιος Μακεδόνας λέγοντάς του «διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν».

Ὀνειρεύτηκα τήν Ἁγία Λυδία, τήν πορφυροπώλιδα, ἀπό τούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, τήν πρώτη εὐρωπαία χριστιανή.Ὀνειρεύτηκα τόν ἥρωα Μακεδόνα Ἐμμανουήλ Παππᾶ, τόν πρωτεργάτη τῆς ἐξεγέρσεως στήν Χαλκιδική ἐνάντια στόν τουρκικό ζυγό.Ὀνειρεύτηκα τόν Παῦλο Μελᾶ, τόν θρυλικό Μίκη Ζέζα, πού ἄφησε τήν ἄνετη καί ἤσυχη ζωή τῆς Ἀθήνας γιά νά ἔρθει στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Μακεδονίας νά σώσει τούς Ἕλληνες Μακεδόνες.Ὀνειρεύτηκα τόν Ἴωνα Δραγούμη νά βροντοφωνάζει πάλι «ἐάν σώσουμε τήν Μακεδονία, ἡ Μακεδονία θά μᾶς σώσει».Ὀνειρεύτηκα τόν Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη νά θρηνεῖ γιά τήν Μακεδονία καί νά προσπαθεῖ νά γιατρέψει τίς πληγές της.Ὀνειρεύτηκα τήν δασκάλα Βελίκα Τράϊκου νά παριστάνει τήν τρελή γιά νά μεταφέρει τά πολύτιμα ἔγγραφα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα καί τήν ἴδια στιγμή νά διδάσκει στά Ἑλληνόπουλα τῆς Μακεδονίας τήν ἱστορία, τά γράμματα καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας.

Ὀνειρεύτηκα τήν λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν καί «βίωσα» ἱστορίες ἀπό «Τά Μυστικά τοῦ Βάλτου» τῆς Πηνελόπης Δέλτα.Ὀνειρεύτηκα τόν Μακεδόνα λοχία Δημήτριο Ἴτσιο νά πολεμᾶ, μέ τούς ἄνδρες του μέχρις ἐσχάτων στά ὀχυρά τῆς γραμμῆς Μεταξᾶ, τίς σιδηρόφρακτες φάλαγγες τῶν Γερμανῶν.Ὀνειρεύτηκα... καί ξύπνησα! Ξύπνησα, μά εἶδα ἕναν ἐφιάλτη!Εἶδα πρωθυπουργίσκους ὁσφυοκάμπτες νά λιβανίζουν καί νά ραγιαδίζουν, εἶδα ὑπουργίσκους νά ἐλίσσονται διπλωματικά καί νά μασοῦν τά λόγια τους, εἶδα πολιτικάντηδες νά προσκυνοῦν καί νά ἀγνοοῦν τήν ἱστορία καί τήν γνώμη ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ, εἶδα ἀνθρωπάρια τοῦ πνεύματος καί τῆς κουλτούρας νά τηροῦν σιγή ἰχθύος, εἶδα... εἶδα μόνο Ἐφιάλτες καί Πηλιογούσηδες!...

Νέα «ἤθη», σοῦ λένε, νέες θεωρίες, νέες ἰδεολογίες...Ζοῦμε ὁμολογουμένως σέ δύσκολες ἐποχές, ἀλλοπρόσαλλες... Τά πάντα ἔχουν ἀνατραπεῖ. Δέν ὑπάρχει φραγμός, δέν ὑπάρχουν ὄρια. Δέν ὑπάρχει τροχοπέδη, δέν ὑπάρχουν φρένα...Μά, δέν ὑπάρχουν οὖτε ἡγέτες; Δέν ὑπάρχουν πατριῶτες; Δεν ὑπάρχουν ἄνδρες; Φεῦ, δέν ὑπάρχουν! Ὑπάρχει μόνο μία συνομοταξία νενέκιδων καί προσκυνημένων, οἱ ὁποῖοι «κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος» ἔμελλε νά μᾶς κυβερνοῦν...! Καημένη Ἑλλάδα! Ποιός τραγικός ποιητής θά σοῦ συγγράψει τό δράμα σου;

Ποιός προφήτης θά θρηνήσει γιά τό κατάντημά σου; Ποιός Ἕλληνας θά ἀπομείνει νά ξαναγεννηθεῖ ἀπό τήν τέφρα σου;Βεβαίως, δέν χάθηκε τό πᾶν. Ἀνθρωπίνως ναί, χάθηκαν πολλά καί ἀλλοίμονο, ἴσως χαθοῦν περισσότερα! Ἀλλά «γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»! Αὐτό ἄς τό ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας καί ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε. Πάντοτε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἀφοῦ ὑπάρχει ὁ Χριστός. Καί «εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν οὐδείς καθ’ ἡμῶν»! Ἀρκεῖ μετανοοῦντες νά ἀνήκουμε σ’ Ἐκεῖνον.