Ὁ ἄρχοντας Ἰάδμων εἶχε στήν ὑπηρεσία του ἕνα δοῦλο, τόν Αἴσωπο. Μιά μέρα τοῦ λέει: «Αὔριο θά ἔχουμε ἐπίσημο δεῖπνο σέ κάτι σπουδαίους φί- λους. Πήγαινε στήν ἀγορά καί πάρε ὅ,τι καλύτερο βρεῖς». Ὁ τετραπέρατος ἐκεῖνος ἀρχαῖος χιουμορίστας πῆγε πραγματικά στήν ἀγορά ἔψαξε καί τελικά πῆρε ψάρι γλῶσσες. «Δέν ὑπάρχει στόν κόσμο καλύτερο πρᾶγμα ἀπό τίς γλῶσσες», εἶπε καθώς παρουσίασε τά ψώνια του. Ὕστερα ἀπό λίγες μέρες, ὁ Ἰάδμων ἔστειλε πάλι τόν Αἴσωπο στήν ἀγορά λέ- γοντάς του: «Αὐτούς πού περιμένω στό σπίτι γιά φαγητό εἶναι ἄνθρωποι πολύ φορτικοί. Πήγαινε, λοιπόν, καί ἀγόρασε ὅ,τι χειρότερο βρεῖς γιά νά τελειώνουμε». Τό μεσημέρι ὅταν ὁ Ἰάδμων πῆγε νά καθήσει στό τραπέζι μέ τούς ἀνεπιθύμη- τους ξένους ἐκνευρίστηκε βλέποντας πάλι ψάρι γλῶσσες. ‒ Μά δέ σοῦ εἶπα νά πάρεις ὅ,τι χειρότερο ὑπάρχει στήν ἀγορά, φώναξε ἀργότερα στόν Αἴσωπο. Προχθές μοῦ τίς παρουσίασες ὡς τό καλύτερο πρᾶγμα στόν κόσμο, παρατήρησε ὁ Ἰάδμων. ‒ Σωστά, τό καλύτερο καί τό χειρότερο πρᾶγμα τοῦ κόσμου συγχρόνως εἶναι ἡ γλῶσσα. Ἀπ’ αὐτήν προέρχονται τά μεγαλύτερα καλά καί τά χειρότερα κακά, ἀπάντησε σοβαρά ὁ Αἴσωπος.

Ἡ γλώσσα εἶναι ἕνα μικρό πραγματάκι, οὔτε μισό κόκκαλο δέν ἔχει, καί εἶναι φυλακισμένο πίσω ἀπό τά δόντια μας. Κι ὅμως, «κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει». Δημιουργεῖ φοβερώ- τερες πληγές καί ἀπό τό πιό κοφτερό μα- χαίρι. Εἶναι συγχρόνως, ὅμως, ἕνα ἀπό τά πιό πολύτιμα ἐφόδια πού χάρισε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο γιά νά συννενοούμαστε μεταξύ μας, νά ἐκφράζουμε τίς σκέψεις καί τά συναισθήματά μας καί νά μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα. Στήν Ἐπιστολή του ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος περιγράφει θαυμάσια τή δύναμη αὐτή τῆς γλώσσας λέγοντας: «ὅποιος δέν φταίει στά λόγια εἶναι τέλειος καί ἔχει τή δύναμη νά χαλιναγωγήσει ὅλο του τό σῶμα» (Ἰακ. 3,2). Καί μάλιστα τήν παρομοιάζει μέ τό χαλινάρι τοῦ ἀλόγου, μέ τό πηδάλιο τοῦ πλοίου καί μέ τή σπίθα τῆς φωτιᾶς πού μπορεῖ νά ἀνάψει πυρκαγιά καί νά τά κατακάψει ὅλα. Διότι ἐάν δέν τή δαμάσουμε εἶναι ἀσυγκράτητο κακό γεμᾶτο θανατηφόρο δηλητήριο.

Πηγή εὐλογίας ἤ κατάρας, εὐτυχίας ἤ καταστροφῆς. Γιά νά χαροῦμε τή ζωή μας καί νά ἔχουμε καλύτερες μέρες χρειάζεται νά μήν προτρέχει ἡ γλώσσα τῆς διάνοιας· νά μή μιλᾶμε γιά ἐκεῖνα πού δέν πρέπει νά μιλήσουμε· νά μή δίνουμε μεγάλη ἐλευθερία στή γλώσσα μας γιατί θά μᾶς πιάσει αἰχμάλωτους· νά μήν ἀνακατευόμαστε σέ ξένες ὑποθέσεις· νά μήν μιλᾶμε ὅταν εἴμαστε θυμωμένοι ἤ ταραγμένοι γιατί δέν ἐλέγχουμε τά λόγια μας· νά μήν βγαίνουν ἀπό τά χείλη μας ψέμματα· νά πάψουμε νά κακολογοῦμε, νά κατακρίνουμε καί νά λέμε πικρά λόγια πού πληγώνουν καί θίγουν· νά βλασφημοῦμε, νά αἰσχρολογοῦμε, νά ἀργολογοῦμε καί νά κου- τσομπολεύουμε πού μολύνουν καί δηλητηριάζουν. Τά λόγια μας νά εἶναι μετρημένα καί ὄχι νά λέμε ἀκατάσχετες φλυαρίες διότι «τά πολλά λόγια εἶναι φτώχεια» καί «μέ τήν πολυλογία δέν θά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἁμαρτία». Νά μιλᾶμε μέ ἠρεμία, σύνεση καί σοβαρότητα.

Ὁ Χριστός μᾶς ξεκαθάρισε ὅτι ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ εἶναι μέσα μας. «Ἀπό τό περίσσευμα τῆς καρδιᾶς μιλᾶ τό στόμα» (Ματθ. 12, 34). Ὅτι ἔχει ὁ ἄνθρωπος μέσα του αὐτό ἐκφράζει ἡ γλώσσα, πού εἶναι τό μεγάφωνο τῆς ψυχῆς. Χρειάζεται νά διορθώνουμε τά θηρία τῆς κακίας, τῆς πλεονεξίας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τά φίδια τοῦ φθόνου καί τῆς ζήλειας γιά νά ἔχουμε στήν καρδιά μας ἀγάπη, ὑπομονή, συγχώρηση, εἰλικρίνεια, καθαρότητα. Διότι, ὅπως τονίζει ὁ Κύριος: «Ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος ἀπό τόν ἀγαθό θησαυρό τῆς καρδιᾶς του ἐκβάλλει ἀγαθά, καί ὁ πονηρός ἄνθρωπος ἀπό τόν πονηρό θησαυρό τῆς καρδιᾶς του ἐκβάλλει πονηρά» (Ματθ. 12,35).

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου