Η θεία Λειτουργία είναι μία παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων των Αγίων. Σε κάθε θεία Λειτουργία έρχεται ο Χριστός ανάμεσά μας και μαζί Του παρευρίσκεται αχώριστα η συνάθροιση των Αγίων. Η παρουσία τους φανερώνει τον αδιαίρετο δεσμό που έχει η υπερκόσμια και ιερή ένωσή τους με Αυτόν.Η επίγεια ζωή όλων των Αγίων υπήρξε μία διαρκής ευχαριστία και δοξολογία του Θεού. Η επουράνιος ζωή τους είναι μία συνέχεια της ευχαριστιακής αυτής δοξολογίας . <<Εάν οι Άγιοι, τότε που τα αγαθά αποτελούσαν μόνο αντικείμενο ελπίδων γι΄ αυτούς , ζούσαν ευχαριστώντας το Θεό για όλα , και όλα τα έκαναν για την δόξα Του, πως πρέπει να θεωρούμε ότι συμπεριφέρονται τώρα ; Η ευγνωμοσύνη τους είναι πολύ μεγαλύτερη τώρα , καθώς έχουν γίνει πολύ τελειότεροι σε κάθε αρετή, και τα αγαθά δεν τα ελπίζουν πλέον, αλλά με την ίδια την πείρα δοκιμάζουν την γενναιοδωρία του Δεσπότου. Τώρα βλέπουν τους εαυτούς τους τι έγιναν και από τι : Αντί σκευών πηλίνων, ήλιοι αντί δούλων ατίμων, υιοί τίμιοι αντί να είναι υπεύθυνοι (για κάποιες αμαρτίες), έγιναν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών>>.

Η επίγεια ζωή των Αγίων υπήρξε ένας αγώνας διαρκούς ευχαριστίας του Θεού. Η ουράνιος ζωή τους είναι μόνο δοξολογία και ευχαριστία . Η Ευχαριστία της Εκκλησίας είναι και δική τους Ευχαριστία . Οι Άγιοι μας καλούν στην Θεία Λειτουργία για να υμνήσουμε μαζί τους τον Χριστό : <<Δεν χορταίνουν ποτέ να αναπέμπουν ύμνους στον Θεό, αλλά και δεν νομίζουν ότι αρκούν αυτοί μόνο για την Ευχαριστία . Έτσι, λοιπόν, θέλουν να έχουν συνεργάτες σ΄ αυτόν τον ύμνο όλους , και Αγγέλους και ανθρώπους , ώστε το χρέος τους , δηλαδή η ευχαριστία προς τον Θεό, να αποδοθεί πλησιέστερα προς την αξία του, καθώς θα πολλαπλασιάζεται με την αύξηση των υμνητών>>. Οι Άγιοι ένα χρέος νοιώθουν πως έχουν : Να ευχαριστούν αδιάκοπα τον Θεό για τις δωρεές Του. Μας καλούν δε να ενώσουμε την φωνή μας με την δική τους φωνή. Έτσι μετέχουμε κι εμείς στην Ευχαριστία των Αγίων.

Μέσα στην κοινωνία των Αγίων – την αγία μας Εκκλησία – νοιώθουμε πως είμαστε οι νεώτεροι αδελφοί των Αγίων. Χαιρόμαστε για την Χάρη που τους έδωσε ο Κύριος . Σε κάποιες ευλογημένες στιγμές της Χάριτος , νοιώθουμε να γίνεται η Χάρης αυτή και δική μας , ευγνωμονούμε λοιπόν τον Δωρεοδότη : <<Τα αγαθά των Αγίων τα θεωρούμε δικά μας και χαίρουμε μαζί στην χαρά τους , σαν να μετέχουμε κι εμείς στα αγαθά . Έτσι καθώς χαιρόμαστε με τις δωρεές που τους δίδονται από τον Κύριο, ευχαριστούμε Αυτόν που τις έδωσε και Του προσφέρουμε τα ευχαριστήρια Δώρα>>.

Με τον τρόπο αυτό η Ευχαριστία των Αγίων προς τον Θεό γίνεται και δική μας Ευχαριστία . Αν ήταν μόνο δική μας Ευχαριστία θα ήταν τελείως ασήμαντη. Τώρα όμως μαζί μας συλλειτουργούν οι Άγιοι . Μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε συν πάσι τοις Αγίοις , τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος της αδιάστατης αγάπης του Θεού και να κοινωνήσουμε εις παν πλήρωμα του Θεού.Η Ευχαριστιακή σύναξη είναι η νικήτρια εορτή της Εκκλησίας . Γι΄ αυτό εκείνοι οι οποίοι ακολούθησαν τον Αρχηγό της πίστεως και της νίκης , είναι παρόντες την ώρα αυτή. <<Όπως όταν εορτάζονται τα επινίκια των βασιλέων, επευφημούνται τότε και όσοι συμμετείχαν στην νίκη…έτσι και εδώ : Η Θεία Λειτουργία είναι καιρός των επινικίων>>. <<Ακόμη και αν είναι μάρτυρες ,…είναι μεγάλη τιμή να κληθούν ονομαστικά την ώρα που ο Δεσπότης είναι παρών, όταν τελούνται τα ανέκφραστα μυστήρια >>.

Η λειτουργική μνήμη των Αγίων είναι παρουσία ζωής . Η μνημόνευση των Αγίων μετά τον καθαγιασμό του Μυστηρίου, <<εμάς μεν προτρέπει και χειραγωγεί, με την μίμησή τους , προς την μακαριστή κατάσταση και την θεοειδή κατάπαυση, ενώ τους Αγίους τους ανακηρύσσει ως  ζώντας>>. Δια της Θείας Λειτουργίας μετά πάντων των Αγίων μπορούμε να μεταβούμε εκ του θανάτου εις την ζωήν.

Ε.