Οἱ ἑορτές τῶν ῾Αγίων εἶναι ἀφορμή εὐφροσύνης καί χαρᾶς καί πρόξενοι μεγάλης πνευματικῆς ὠφέλειας. Διότι μᾶς προτρέπουν σέ μεγαλύτερη εὐσέβεια καί ἀρετή. Πολύ περισσότερο ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ὁ ὑμνογράφος τούς χαρακτηρίζει «πέτρα τῆς πίστεως» καί «καύχημα τῆς οἰκουμένης». Εἶναι κορυφαῖες Μορφές τοῦ Χριστιανισμοῦ. Φωστῆρες τῆς οἰκουμένης, Πρωτομάστορες στό κτίσιμο τῆς οἰκοδομῆς τῆς Ἐκκλησίας. Θεμέλιοι λίθοι, στῦλοι καί βάσεις τῆς πίστης μας. Σάλπιγγες τῶν δογμάτων καί παθημάτων τοῦ Χριστοῦ. Κοινοί Πατέρες καί καθοδηγητές ὅλων πού ἔχουν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἀνώτερο ἀξίωμα στήν Ἐκκλησία εἶναι τό ἀποστολικό: «Οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους» (Α΄ Κορ. 12, 28).

Γι’ αὐτό: α) Ξεχωρίζουν μέσα στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας σάν ὑπέρλαμπροι ἀστέρες πρώτου μεγέθους τῆς πνευματικῆς ζωῆς. β) Μετέχουν καί οἱ δύο τῆς ζωῆς καί τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ καί ἀπέκτησαν ἴσο ὕψος, δόξα καί λαμπρότητα. γ) Ἐκοπίασαν περισσότερο ἀπ’ ὅλους τούς Ἀποστόλους. Καί, μάλιστα, ἔκαναν κόπους καί θυσίες πού «πονᾶνε» χάριν τοῦ Χριστοῦ καί χάριν τῆς ἀλήθειας. δ) Σάν ἄλλοι Ἡρακλεῖς καθάρισαν τήν κόπρο τοῦ Αὐγείου τῆς πλάνης καί τῆς διαφθορᾶς τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου. Πολλοί θέλησαν, ὅσο ζοῦσαν, νά τούς διασπάσουν. Ἀλλά ἐκεῖνοι ἐργάσθηκαν ἑνωμένοι στό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία τούς γιορτάζει μαζί, γιά νά δείξει τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα πού εἶχαν, ἀλλά καί ξεχωριστά ἀπό τούς ἄλλους Ἀποστόλους, γιατί προεξάρχουν καί εἶναι Πρωτόθρονοι καί Πρωτοκορυφαῖοι. Ἄκουσαν τή φωνή τοῦ Χριστοῦ «πορευθέντες σέ ὅλο τόν κόσμο κηρύξατε τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν κτίση, βαπτίζοντές τους στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί «διδάσκοντές τους νά ἐφαρμόζουν ὅλες τίς ἐντολές Του». Γι’ αὐτό καί ἦταν μαζί τους ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς τους. Ὅπως ἔστειλε ὁ ἐπουράνιος Πατέρας τόν Χριστό στόν κόσμο, ἔτσι καί Αὐτός ἔστειλε τούς Ἀποστόλους. Καί τούς ἔθεσε ὅρο νά ἀπαρνηθοῦν κάθε ἐπίγειο δεσμό.

Νά μήν πάρουν στό ζωνάρι τους χρυσό ἤ ἀσημένιο ἤ χάλκινο νόμισμα οὔτε σακίδιο γιά τό δρόμο οὔτε διπλά ροῦχα οὔτε ὑποδήματα οὔτε ραβδί (Ματθ. 10, 9-10) καί τούς ἀνήγγειλε ὅτι θά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίσουν θλίψεις καί διωγμούς γιά νά δώσουν μαρτυρία γι’ Αὐτόν. Τούς ἔστειλε σάν πρόβατα ἀνάμεσα στούς λύκους. Καί τούς συνέστησε νά ἔχουν τή σύνεση πού ἔχουν τά φίδια καί τήν ἀκεραιότητα πού ἔχουν τά περιστέρια. Θά εἶναι μισούμενοι ἀπό ὅλους γιά τό ὄνομά Του. Θά τούς ὁδηγήσουν μπροστά σέ ἄρχοντες καί ἐξουσιαστές ἐξαιτίας Του γιά νά δώσουν μαρτυρία γι’ Αὐτόν. Θά τούς σύρουν στά δικαστήρια, ἀλλά νά μήν ἀγωνιοῦν γιά τό τί θά ποῦν ἤ πῶς θά τό ποῦν.

Ὁ Θεός θά τούς φωτίσει ἐκείνη τήν ὥρα τί θά ποῦν γιατί δέν θά εἶναι οἱ ἴδιοι πού θά μιλοῦν ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Πατέρα πού θά μιλάει μέσα τους. Μάρτυρες τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας τόσο μέ τή ζωή τους ὅσο καί μέ τό κήρυγμά τους ἦταν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γι’ αὐτό καί μέχρι σ’ ἐκείνη τήν ὥρα πεινοῦσαν, διψοῦσαν, γύρναγαν μέ κουρέλια, ξυλοδαρμένοι ἀπό τόπο σέ τόπο χωρίς σπίτι καί μοχθοῦσαν γιά νά ζήσουν δουλεύοντας μέ τά ἴδια τους τά χέρια. Στούς ἐμπαιγμούς ἀπαντοῦσαν μέ καλά λόγια, στούς διωγμούς μέ ὑπομονή, στίς συκοφαντίες μέ λόγια φιλικά. Καταντήσανε σάν τά σκουπίδια ὅλου τοῦ κόσμου, τούς θεωροῦσαν ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας, ὥστε μέ τή θυσία τους νά οἰκοδομηθεῖ ἡ Ἐκκλησία πάνω στή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῶν ἀνθρώπων. Νά, λοιπόν, γιατί ἡ φωνή τους ἀκουγόταν σ’ ὅλη τή γῆ καί τά λόγια τους ἔφθασαν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου