Πάντοτε ὁ λόγος περί ἐξουσίας εἶναι ἐπίκαιρος, διότι οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦμε τήν ἐξουσία καί θέλουμε νά τήν κατέχουμε. Ἡ κοσμική ἐξουσία ἔχει πολλές μορφές. Ὅλες οἱ μορφές τῆς ἐξουσίας πού διεκδικοῦν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν σά στόχο τήν καταδυναστεύση τῶν συνανθρώπων τους. Κάθε μορφή ἐξουσίας, ὅταν δέν γίνεται κατανοητή ὡς διακονία τοῦ ἄλλου, λαμβάνει τή μορφή τῆς καταπίεσης. Ἡ ἐξουσία φέρνει σ’ αὐτόν πού τήν ἀσκεῖ χρῆμα, πλοῦτο, δύναμη καί ἄνεση στή ζωή του. Τό ὄνειρο λοιπόν κάθε ἀνθρώπου εἶναι νά κατέχει μία μορφή ἐξουσίας, γιά ν’ ἀπολαμβάνει τόν πλοῦτο, τή δύναμη καί τήν ἄνεση πού αὐτή τοῦ ἐξασφαλίζει. «Ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι», ἔλεγε τό ἀρχαῖο ρητό, πράγμα πού σημαίνει πώς ἡ ἀρχή, δηλαδή ἡ ἐξουσία, δείχνει τήν ποιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ πραγματικός χαρακτήρας τοῦ κάθε ἀνθρώπου φαίνεται ὅταν ἀποκτήσει δύναμη καί ἐξουσία στά χέρια του. Ἡ ἐξουσία μπορεῖ νά ἔχει χαρακτήρα πολιτικό, οἰκονομικό, πνευματικό διά τῆς μορφώσεως, κοινωνικό μέσα ἀπό τίς δομές τῆς οἰκογένειας καί τῆς συγγένειας. Μιλᾶμε γιά τήν ἐξουσία τοῦ νόμου, γιά τήν ἐξουσία τοῦ στρατοῦ, γιά τήν ἀνεξέλεγκτη ἐξουσία τῆς δημοσιογραφίας κ.τ.λ.

Ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο νά διεκδικήσει μία ἀπό τίς συνηθισμένες μορφές τῆς ἐξουσίας. Σήμερα ἀκοῦμε στήν εὐαγγελική περικοπή γιά τήν ἐξουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου: «...ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας...». Ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δύναμη πού ἔχει ὡς Θεός νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἐξουσία τῆς συγγνώμης εἶναι ἐξουσία θεϊκή καί μόνον θεϊκή. Ἡ ἁμαρτία ὡς σύλληψη καί ἐκτέλεση εἶναι ἡ παραβίαση τοῦ θεϊκοῦ θελήματος  καί ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ οἱουδήποτε πλάσματος ἀπό τό Δημιουργό του. Μόνον ὁ Δημιουργός, δηλαδή μόνον ὁ Θεός, μπορεῖ νά δεχθεῖ τό πλανεμένο δημιούργημα κοντά Του, ὅταν ἐκεῖνο ἀποφασίσει νά κάνει τή μεγάλη ἐπιστροφή. Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά ξαναδείξει τό πρόσωπό Του στόν ἁμαρτωλό, πού τό εἶχε ἀποστραφεῖ καί τό εἶχε ξεχάσει. Μόνον ὁ Θεός λοιπόν συγχωρεῖ. Γι’ αὐτό καί στήν ὀρθόδοξη ἐξομολόγηση ὁ ἱερέας λέγει στόν μετανοημένο ἁμαρτωλό: «ὁ Θεός διά χειρός ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί ἀναξίου δούλου Αὐτοῦ, ἔχει σε συγκεχωρημένο καί ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι». Δέν συγχωρεῖ ὁ ἱερέας ἀλλά ὁ Θεός διά τοῦ ἱερέως. Ἡ ἐξουσία τῆς συγγνώμης ἔχει τή δύναμη τῆς ἀγάπης.

Ὁ Θεός συγχωρεῖ, ἐπειδή ἀγαπάει. « Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί», κατά τόν τέταρτο εὐαγγελιστή καί ἠγαπημένο μαθητή τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννη. Ἀφοῦ εἶναι γεμάτος ἀπό ἀγάπη ὁ Θεός, ὡς ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη, δέν τιμωρεῖ, δέν ἐκδικεῖται, δέν ἐξουθενώνει τόν ἁμαρτωλό. Εἶναι ἕτοιμος νά διαγράψει καί νά ξεχάσει κάθε λάθος, ὅσο μεγάλο καί σοβαρό καί ἄν φαίνεται. Ὁ Χρυσόστομος διδάσκει πώς ἡ ἁμαρτία,ὅσο μεγάλη καί ἄν φαίνεται, εἶναι σάν ἕνα ἀναμμένο σπίρτο πού σβήνει καί ἐξαφανίζεται, ὅταν πέσει μέσα στόν ἀπέραντο ὠκεανό τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ἡ ἐξουσία τῆς συγγνώμης εἶναι δύναμη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός δέν κράτησε τήν ἐξουσία τῆς ἀπόσβεσης τῶν ἁμαρτημάτων μόνον γιά τόν ἑαυτό Του. Μετά τήν Ἀνάστασή Του μία ἀπό τίς πιό σημαντικές πράξεις πού ἔκανε ἦταν νά μεταδώσει αὐτή τήν ἐξουσία τῆς συγγνώμης στούς μαθητές Του καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία Του: «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23). Αὐτή τήν ἐξουσία ἔλαβαν οἱ ἀπόστολοι ἀπό τό Χριστό. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αὐτή τήν ἐξουσία μετέδωσαν καί οἱ ἀπόστολοι στούς διαδόχους τους. Αὐτή τήν ἐξουσία μεταδίδει ὁ κάθε ἐπίσκοπος, πού εἶναι διάδοχος τῶν ἀποστόλων, στόν ἱερέα πνευματικό, γιά νά ἐπιτελέσει τό ἀνθρωποσωτήριο μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ καί νά μήν ἔχει ἀσθενήσει ἀπό τό μικρόβιο τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι τό μικρόβιο πού  δυστυχῶς μᾶς κληροδότησαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα μέ τήν παρακοή τους στό Θεό καί τήν ἔξοδό τους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἐάν θέλουμε νά βροῦμε τήν πραγματική θεραπεία στήν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας, ἄς θυμηθοῦμε τή φράση τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου: «...ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας...».

Νά στραφοῦμε λοιπόν στόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου, στόν Λυτρωτή μας Ἰησοῦ Χριστό, καί νά Τοῦ ζητήσουμε τήν ἄφεση καί τή συγχώρεση. Αὐτή ἡ πορεία πρός τό Χριστό γίνεται μόνον μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά μυστήριά της. Δέν θά λάβουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας οὔτε ἄν τίς ἐξομολογηθοῦμε στήν προσευχή οὔτε ἄν τίς ἐξομολογηθοῦμε μπροστά σέ κάποια εἰκόνα. Οἱ ἁμαρτίες μας σβήνουν καί ἐξαλείφονται μόνον ὅταν τίς ἀκούει ὁ πνευματικός μας καί τίς διαγράφει μέ τό πετραχήλι του. Μόνον ὅταν ἀποφασίσουμε νά ὑποταχθοῦμε στή λυτρωτική ἐξουσία τῆς συγχώρεσης, πού ἀντλεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν κεφαλή της, τόν Ἰησοῦ Χριστό, θά μπορέσουμε νά ἀπολαύσουμε καί τήν πολυπόθητη σωτηρία μας.

Ι.Μ Δ