Στην επιγειά του ζωή ο χριστός πολλές φορές γεννήθηκε την κακία των ανθρώπων χωρίς παράπονο. Και αυτόν τον δρόμο του Γολγοθά βάδισε σιωπηλός << σαν αμνός άκακος που που δεν ανήγει το στόμα του απέναντι στον θύτη>> σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη. Όμως μπροστά στην αχαριστία ακόμη και ο Θεάνθρωπος έλυσε την σιωπή του. Και ενώ αγκαλιάζει με αγάπη τους δέκα λεπρούς τους θεραπεύει από την φρικτή αρρώστια , δέχεται σαν ανταπόδοση την  λησμονιά ,ον όχι την περιφρόνηση και το καυτό ερώτημα ανεβαίνει χείλη του <<δεν εκαθαρίσθησαν και οι δέκα;οι άλλοι εννέα που είναι ;>>.Δε είναι έλεγχος ούτε διαμαρτυρία τα λόγια αυτά .Ειναι πικρό παράπονο . Το παράπονο του Χριστού για την αχαριστία των ανθρώπων. Την ώρα του πόνου και οι δέκα λεπροί των ικέτευαν επίμονα <<Ιησου διδάσκαλε σπλαχνίσου μας,ελέησόν μας δος μας την υγειά μας>>τώρα που δέχθηκαν την ευεργεσία μόνον ένας επιστρέφει κοντά του για να πει ένα <<ευχαριστώ>>.Οι υπόλοιποι ννέα τον ξεχνάνε ,άφου δεν έχουν πια την ανάγκη του .Πόσες φορές αλήθεια επαναλαμβάνεται στην ζωή των ανθρώπων  η τακτική των εννέα  αχάριστων.

Την ώρα της ανάγκης ,της δοκιμασίας ,του κινδύνου, θυμόμαστε τον μεγάλο Πατέρα, Τον αναζητάμε παντού και τον ικετεύουμε να μας βοηθήσει να σηκωθούμε από το κρεββάτι της αρρώστιας, να νικήσουμε κάποιον πόνο, να ξεπεράσουμε έναν κίνδυνο, να πετύχουμε σε μια προσπάθεια την οποία εξαρτάται το μέλλον μας,του υποσχόμαστε να διορθώσουμε τα λάθη μας, να μείνουμε για πάντα κοντά του,,αρκεί να σταθεί δίπλα μας Εκείνος,ο  Παντοδύναμος ,την κρίσημη στιγμή. Σε ώρες εθνικών συμφορών,οικογενιακων δραμάτων,η ατομικών περιπετειών γεμίζουμε τους ναούς, όταν όμως όλα αυτά πάρουν αίσιο τέλος, ξεχνάμε τις υποσχέσεις μας, φεύγουμε από κοντά του,η προσευχή μας φαίνεται αγγαρεία, ο εκκλησιαστικός χαμένος χρόνος, η χριστιανική ζωή αναχρονισμός. Αυτήν η τακτική την εμφανίζουμε συχνά και στην σχέση μας με τον συνανθρωπό μας και ιδιαίτερα σε εκείνον που μας ευεργετεί. Πόσοι και πόσοι ανάμεσα στους ανθρώπους του καιρού μας,αν άφηναν την ψυχή τους να μιλήσει δε θα επαναλάμβαναν του Χριστού το παράπονο;

-Γονείς που προσέφεραν τα πάντα στα παιδία τους και σαν αντάλλαγμα στερήθηκαν το ιερό όνομα του πατέρα και της μητέρας και έγιναν στο στόμα των παιδιών τους ο<<γέρος>> και η <<γριά>>.

-Εκπαιδευτικοί που έλιωσαν σαν λαμπάδες για να μεταδώσουν στους μαθητές τους το φώς της γνώσεως και της ανθρωπιάς και δέχθηκαν την προσβολή και την στέρηση;

-Επιστήμονες που θυσίασαν την ζωή τους στον βωμό της έρευνας και γεύθηκαν την περιφρόνηση.

-Ήρωες  που πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της  ελευθερίας και δέχθηκαν την λησμονιά.

-Εκκλησιαστικοι άνδρες(ιεράρχες) που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο βωμό των ιερατικών καθηκόντων και πληρώθηκαν με την συκοφάντηση και τον διασυρμό.

Το δίδαγμα από τις σκέψεις που προηγήθηκαν είναι να ερευνήσουμε την δική μας καρδιά για να την θεραπεύσουμε και να την προφυλάξουμε απ την αχαριστία,την ανθρώπινη αυτην κακία που μπορεί να μας οδηγήσει μακριά από τον Ευεργέτη Θεό ή τον ευεργέτη άνθρωπο.Ο ευγνώμων λέπρος του σημερινού ευαγγελίου, μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής και της ευγνωμοσύνης. Ας τον ακολουθήσουμε.