Τον Χριστό μας δεν τον τρόμαζε ο θάνατος, αλλά τα ανθρώπινα κριτήρια και η αδύναμη πίστη  ακόμα και εκείνων που ήταν οι αγαπημένοι του. Τον γνώριζαν καλά οι αδελφές του Λαζάρου κι όμως το μόνο που μπόρεσαν  να σκεφθούν και να πουν κι οι δυο ήταν: "Κύριε, ει ης ώδε, ο αδελφός μου ουκ αν ετεθνήκει" Κύριε, εάν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μας.

Πιστεύανε στη θεραπευτική δύναμη του Ιησού, αλλά δεν τολμούσαν να σκεφθούν πως μπορούσε να τον αναστήσει. Το θέαμα του θανάτου είχε παραλύσει την ψυχή τους . Ο Χριστός δεν δάκρυσε για τον Λάζαρο -το θάνατο του τον είχε αναγγείλει στους μαθητές Του πολύ πριν φτάσει μπροστά στον τάφο του Λαζάρου- αλλά για την αδυναμία του ανθρώπου
να νιώσει ποιόν έχει πλάι του..

Έτσι και εμείς, αυτές τις ημέρες, είπαμε και σκεφθήκαμε πολλά. Ίσως να νιώσαμε ότι ο Χριστός "καθεύδει". Πρέπει όμως να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να ενεργούμε, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να νιώθουμε ότι έχουμε αρχηγό τον παντοδύναμο Θεό! Έχει νικήσει τα πάντα ακόμα και τον θάνατο. Είμαστε νικητές, γιατί είμαστε με τον νικητή.

π.Σπ.Ρ.