Όσοι φέτος πήραν τη χαρά, ότι θα λειτουργούν οι Ι. Ναοί κατά την μεγάλη εβδομάδα (σε αντίθεση με το διάστημα 17/3-11/4), άρχισαν να προετοιμάζονται κι ας ήξεραν ότι δεν θα είναι μέσα στους Ναούς.Ένας επίτροπός μου, τον οποίο πληροφορούσα ότι θα ανοίξω τον Ναό για όλη του την οικογένεια, αγνοώντας τον περιορισμό, μου αρνιόταν ευγενικά, λέγοντας πως θα παρακολουθούν τις Ακολουθίες από τα ΜΜΕ. Κάποιος άλλος μου ζητούσε, να έρχονται μαζί τα παιδιά του και δεν του αρνήθηκα. Σάμπως δικό μου σπίτι είναι η εκκλησία; «κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται».Ομολογώ, ωστόσο, ότι ήμουν αγχωμένος, μην τυχόν και γίνει κάποιος έλεγχος. Δόξα τω Θεώ, τίποτα δεν συνέβη.

Οι βραδινές ακολουθίες ήταν περίεργες. Βγήκε ο Νυμφίος, ο Μυστικός Δείπνος, η Σταύρωση αδάκρυτα όλα. Αλλά τί λογής δάκρυα ποτίζουν τη σχέση μας με τον Θεό; Οι πρωινές λειτουργίες ήταν αλλιώτικες, ατμοσφαιρικές θα έλεγα. Ένα πνιχτό καλημέρισμα (Μεγαλοβδόμαδο γαρ) και θυσία τω Θεώ με όλους εκεί αλλά και απόντα τα πλήθη που αλαλάζανε ξώφρενα, μη ξέροντας ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά Του! Μ. Πέμπτη όντως μυστικός ο δείπνος. Μ. Παρασκευή, επιτέλους! Έπρεπε να μας κλειδώσουν για να την κάνουμε σωστά! Αντί για το βαρύ και πολύανθο κουβούκλιο, το στολισμένο από ξενυχτισμένες -και ενίοτε τσακωμένες- παρθένες και γραίες, ένα ταπεινό τραπεζάκι, ένα καλαθάκι με τριών ειδών λουλούδια (άγρια, σπιτικά και κλεμμένα(!) Κηδευτής ο παπάς μόνος, διάδοχος του Ιωσήφ και του Νικοδήμου (έπρεπε να μας κλειδώσουν για να στολίζουνε-φροντίζουμε-κηδεύουμε με προσωπική εργασία τους νεκρούς μας; Αυτόν Τον Μεγάλο, αλλά και κάθε νεκρό;), Μ. Σάββατο, τρεις παίδες στο βιβλίο του Δανιήλ, τρεις και στην εκκλησία.

Τέσσερεις άνδρες μέσα στην κάμινο, τέσσερεις και γύρω από το θυσιαστήριο. Και εκεί, το Μέγα Σάββατο, κοντά στο μεσονύχτι, το Αναστάσιμο μήνυμα, χωρίς ιεροσολυμίτικο άγιο φως, αλλά με φως από τον τάφο του Χριστού (αυτό ΕΙΝΑΙ κάθε αγία τράπεζα), χωρίς τρομοκρατικές κροτίδες ή σικ βεγκαλικά, με καμπάνα χαμηλού ηχητικού βεληνεκούς, με μια αγρυπνία, που κινιόταν σαν βαρκούλα σε θάλασσα «λάδι» και το μόνο που βρόνταγε και έτρεχε ήταν το «Χριστός Ανέστη» χωρίς ηχεία και μεγάφωνα, αλλά από καρδιά σε καρδιά. Κι έτσι, εν τελεί, εορτάστηκε και φέτος το Πάσχα, έστω κι αν κάποιοι δεν το «κατάλαβαν» κι άλλοι το φχαριστήθηκαν(!)

Έτσι γίνεται με το Πάσχα, «Ὅποιος τ᾿ ἀκούει σώζεται κι᾿ ὅποιος τὸ λέει ἁγιάζει, κι᾿ ὅποιος τὸ καλοφουγκραστῇ, Παράδεισο θὰ λάβει, Παράδεισο καὶ λίβανο ἀπ᾿ τὸν Ἅγιο Τάφο».
Ένας λογισμός που είχα ήταν ότι το φετινό Πάσχα μας μίλησε ο Θεός και μας είπε «ΣΚΑΣΜΟΣ!» Μακάρι, όταν θα ξαναποκτήσουμε το θάρρος να του μιλάμε, να θυμόμαστε ότι μας ακούει και μας βλέπει, ώστε να στεκόμαστε καλά και να μιλάμε σωστά μπροστά Του.

π. Ν. Ε.