Η ελπίδα έγινε οδύνη ψυχής. Περιμέναμε μια αξιοπρεπή συμπεριφορά της πολιτείας προς την εκκλησία και εισπράξαμε την απαξίωση και την υποτίμηση. Ακούσαμε την κοινή υπουργική απόφαση περί ιερών ναών, για εορταστικό δωδεκαήμερο Χριστουγέννων/Θεοφανίων και γευτήκαμε τον εμπαιγμό.  Τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνια, Θεία Λειτουργία άνευ πιστών. Το αποκορύφωμα της αδικίας. Τουλάχιστον έσωσαν οι αρμόδιοι την υπόληψη του αντιδώρου αφού δεν μας υποχρέωσαν να το μοιράσουμε με την μέθοδο του “click away”, δηλαδή τηλεφωνική παραγγελία με παραλαβή στην είσοδο. Περί Θείας Κοινωνίας... ουδείς λόγος! Εξαιτίας ενοχοποιήσεώς της ως μεταδοτικής του ιού της επιδημίας. Δυστυχώς, η φωνή των ορθοδόξων πιστών δεν έφτασε για άλλη μια φορά στα αυτιά των υπευθύνων. Το επιδημιολογικό κακό έχει έδρα του, τους ιερούς ναούς. Αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν ανελέητα, αυστηρά και με αστυνομική περιφρούρηση.

Ο πιο ευφάνταστος θεατρικός συγγραφέας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί το σενάριο αυτό που θα ζήσουμε τις Άγιες ημέρες, όταν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες με υψηλότερο επιδημιολογικό φορτίο άνοιξαν τις πόρτες των ναών τους, όλων των δογμάτων, με ελεύθερη είσοδο σε αυτούς των πιστών τους, στην Ελλάδα ο ιός καθορίζει την πνευματική, ψυχική κατάσταση των χριστιανών. Την υπομονή μας την περιφρόνησαν. Την φωνή μας την απέρριψαν. Όμως το ήθος, την ενότητά μας και τις αντοχές μας δεν τα διαπραγματευόμαστε. Πονάμε για όσα υφιστάμεθα αλλά δεν λοιδορούμε. Υπακούμε στους επισκόπους μας. Σεβόμαστε τους νόμους. Προσευχόμαστε για τους ασθενείς και υγειονομικούς. Αλλά δεν παραιτούμαστε των δικαιωμάτων μας. Η αδικία που βιώνουμε δεν μπορεί να κάμψει τις δυνάμεις μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου Χριστού αλλά και σε εκείνα τα πρόσωπα των Αγίων Μαρτύρων, μας έμαθε να αγωνιζόμαστε με θάρρος, επιμονή, έμπνευση και πάνω απ όλα με την βοήθεια του εσταυρωμένου Κυρίου μας, δεν φοβόμαστε, δεν συμβιβαζόμαστε με φθηνά ανταλλάγματα, δεν απογοητευόμαστε ότι και να συμβεί, ούτε περισσότερο παραδίδουμε τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας. Στις φλέβες μας τρέχει το αίμα του Εσταυρωμένου. Εκείνος νίκησε τον θάνατο και εμείς συμμετέχουμε στη νίκη Του. Οι Μάρτυρες εξευτέλισαν τις κοσμικές εξουσίες και τους δημίους τους και εμείς βαδίζοντας στα ίχνη τους, θα γίνουμε συνοδοιπόροι στη δόξα τους.

Αν για κάποιους, η ορθόδοξη πίστη και οι ορθόδοξες γιορτές είναι έθιμο ή παραδοσιακό πανηγύρι, για μας είναι σχέση καρδιακή με τον Χριστό. Έλξη ψυχική με τον σωτήρα μας. Περιεχόμενο, νόημα και προοπτική της ζωής μας. Ο ναός, η Θεία Λειτουργία και η Θεία Κοινωνία είναι συστατικό της ορθόδοξης ψυχοσωματικής οντότητάς μας. Αν οι συγκεκριμένοι νομίζουν πως φυσώντας δυνατά θα σβήσουν την πίστη μας, ας μάθουν ότι άθελά τους την σπίθα την κάνουν φωτιά και την φωτιά, πνευματική πυρκαγιά! Η επιδημία και τα αντίστοιχα υγειονομικά μέτρα απέδειξαν πόσο χάρτινος είναι ο πολιτισμός μας. Τα επιτεύγματά του και οι πολλά υποσχόμενες παροχές τους. Αντιθέτως, τους συνειδητούς πιστούς, όλους εμάς μας θωράκισε την πίστη. Μας ενεργοποίησε την αποφασιστικότητα. Μας χαλύβδωσε την ενότητα. Τροφοδότησε δε την πνευματικότητά μας. Με λίγα λόγια, εγκαινίασε την εποχή κατά την οποίαν η πίστη δεν είναι συνήθεια, αλλά υπεύθυνη επιλογή με πολλαπλό προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό αλλά και επαγγελματικό κόστος. Τώρα πια πιστεύουμε με ορατές της συνέπειες της πίστεώς μας, δίχως φόβο, δειλία, αψηφώντας τις όποιες απειλές ή συνέπειες. Ο ναός είναι σπίτι μας. Εκεί γινόμαστε Εκκλησία, μέσα από την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αλλά και η μυστηριακή ζωή, είναι η ζωή της ζωής μας. Τελικά, ο κορονοϊός θα περάσει, θα γίνει παρελθόν, αλλά ο Χριστός χθες και σήμερον, ο Αυτός και εις τους αιώνας.

Αδελφοί μου.

Αυτή η μαρτυρία της πίστεώς μας, θα είναι η πιο ηχηρή διαμαρτυρία μας. Και μην ξεχνάτε. Αδικούντες και αδικούμενοι. Αργά ή γρήγορα έρχεται κάποτε το πλήρωμα του χρόνου....

Ο Θεός μαζί μας!

π.Ματθαίος Χάλαρης

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας

Κων/νος Χατζής