Ο δρόμος προς την πνευματική ολοκλήρωση ενέχει παγίδες , τις οποίες καλείται να ξεπεράσει ο χριστιανός , για να φθάσει στον προορισμό του. Από δύο τέτοιες παγίδες θέλει να μας προστατεύσει η Υμνολογία του Όρθρου της Μεγάλης Τρίτης . Ο άνθρωπος είναι προικισμένος από τον Θεό με πολλά τάλαντα , σωματικά και πνευματικά . Έργο του είναι να τα καλλιεργήσει, για το καλό το δικό του και της κοινωνίας .

Η άρνηση αυτής της καλλιέργειας και του πολλαπλασιασμού των ταλάντων του Θεού είναι μια πρώτη τρομερή παγίδα καταπτώσεως , για την οποία θα λογοδοτήσει κάθε ψυχή. Για τούτο ο Υμνωδός βάζει στο στόμα των πιστών τούτα τα λόγια : «Την ώραν, ψυχή του τέλους εννοήσασα…το δόθεν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι, ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού». Δεύτερη παγίδα είναι η ραθυμία, η αδιαφορία για τα πνευματικά μας θέματα, η αναβολή για αργότερα, η έλλειψη ετοιμότητας . Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος της αιφνίδιας παρουσίας του θανάτου, που θα μας φέρει απροετοίμαστους ενώπιον του Χριστού, για να ακούσουμε το τρομερό «ουκ οίδα υμάς».

Για φρονηματισμό δικό μας ο Όρθρος της Μ. Τρίτης είναι αφιερωμένος στην Παραβολή των Δέκα Παρθένων, από τις οποίες οι πέντε μωρές με τις σβησμένες λαμπάδες έμειναν έξω του Νυμφώνος Χριστού. Χρέος όλων μας είναι να έχουμε πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας , να μη σβήσει ποτέ η φλόγα της πίστεως μας στο Χριστό, ώστε να έχουμε παρρησία να αναφωνούμε : «ω Χριστέ μετά των φρονίμων συναρίθμησον Παρθένων».