Πέρασε κι αυτή η Πασχαλιά. Και τώρα, πού  έφτασε η Κυριακή του Θωμά, σταθήκαμε και περιμένουμε το πλοίο της γραμμής για την αναχώρηση. Μιά αναχώρηση που γίνεται σε ώρες ανοιξιάτικες, εύοσμες, θεϊκές .Τό ψάλλαμε, άλλωστε αυτό το πρωΐ, στον Όρθρο της γιορτής του Αποστόλου Θωμά: «Σημερον έαρ μυρίζει και καινή κτίσις χορεύει…».Ναί, πόσο όμορφα είναι όλα γύρω μας, πόσο φωτεινά, γιορταστικά. Κι όμως… Εμείς πρέπει να τα κρατήσουμε στο νού όλ᾿ αυτά, και να αναχωρήσουμε.Καί πόσο μας λυπεί, αλλά και μας διδάσκει αυτή η αναχώρηση!  Που τη ζούμε χρόνια… Από τον καιρό των σπουδών, όταν πικραμένοι παίρναμε το πλοίο, για να βρεθούμε στη μεγάλη πολιτεία. Καρτερώντας μιάν άλλη ευκαιρία να ξαναγυρίσουμε στον τόπο μας.

Τώρα όμως, καθώς τα χρόνια πέρασαν,  τα πράγματα τα βλέπουμε και τα ζούμε διαφορετικά.Ναί, μας αρέσει όντως να γιορτάσουμε το υπέρλαμπρο Πάσχα  στον τόπο που μεγαλώσαμε, έστω κι αν το πατρικό μας είναι άδειο από τους γονιούς που μας καρτερούσαν να συνεορτάσουμε.Τώρα εκείνοι είναι οι ιεροί ίσκιοι που φέγγουν, με της ψυχής τους το άχραντο φώς, όταν εμείς απουσιάζουμε και το σπίτι αδειάζει από φωνές και ανθρώπινες παρουσίες. Κι όμως, όταν κάθε φορά που θα έρθουμε για να γιορτάσουμε αυτές τις πάντιμες μέρες, μόλις γυρίσουμε το κλειδί της πόρτας και την ανοίξουμε να μπεί το φώς, μιά περίεργη συντροφιά νοιώθουμε να μας κυκλώνει.Συντροφιά εξάπαντος αόρατη, ωστόσο  τόσο στοργική…

Ναί, στοργική, ώστε να νομίζουμε ότι είμαστε ξανά σ᾿ εκείνα τα χρόνια, όπου η μάνα περίμενε να γυρίσουμε κι ο πατέρας, αργοπορημένος έφτανε,  με όλα τα καλά και τα καλούδια στα χέρια  του…Σήμερα όμως, καθώς γυρίσαμε το κλειδί αντίστροφα, κλείνοντας τις θύρες, ένα σφίξιμο απόμεινε στην καρδιά.Χαρμολύπης σφίξιμο, γιατί ξέρουμε μέν πως το σπίτι δεν απομένει μοναχό, όμως εμείς δεν το γνωρίζουμε μέχρι πότε θα έχουμε αυτή την ευλογία να γυρίζουμε το κλειδί και ν᾿ ανοίγουμε ή να κλείνουμε το σπίτι.Γιατί κάποτε θα κρυσταλλώσουν και τα δυό: Και το κλειδί και το χέρι… Θα νεκρωθούν δηλαδή. Όμως ας ευχηθούμε μέρα που είναι: Και του χρόνου η Πασχαλιά.

π.Κ.Κ

Πηγή: Ημερολόγιο Αποδημίας

https://oikohouse.wordpress.com