Ο ΑΓΙΟΣ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἐκθέτει τὰ ἐπιμέρους τμήματα τῆς Θείας Λειτουργίας, περιγράφοντας τὴν ἀναγωγή, τὸ ἀνέβασμα, τῆς πορείας τοῦ πιστοῦ στὸ καθένα ἀπ’ αυτά. Κατὰ τὴν «πρώτη εἴσοδο» (τὴ λεγόμενη Μικρή Εἴσοδο), ὁ πιστὸς «ἀποβάλλει τὴν ἀπιστία, αὐξάνει τὴν πίστη, ἐλαττώνει τὴν κακία, προοδεύει στὴν ἀρετή καὶ ἐξαφανίζει τὴν ἄγνοια μὲ τὴν προσθήκη τῆς γνώσης».

Αὐτὸ συμβαίνει διότι κατὰ τὴν πρώτη εἴσοδο ἐμφανίζεται συμβολικὰ ἀνάμεσά μας ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστης. Ἀκολουθεῖ ἡ ἀκρόαση τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου δηλώνονται ὅλες οἱ πλευρὲς τῆς πίστης, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς γνώσης. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος σημειώνει ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι «ἡ συντέλεια τοῦ Ἡ «εἴσοδος τῶν ἁγίων μυστηρίων» (ἡ Μεγάλη Εἴσοδος) ὑπενθυμίζει στὸν πιστὸ τὴ Θεϊκὴ Οἰκονομία γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ σωτηρία αὐτὴ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴ Σταυρικὴ θυσία, τὴν ὁποία συμβολίζει ἡ Μεγάλη Εἴσοδος.

Ἀκολουθεῖ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐκδήλωση καὶ τὴν κατοχύρωση τῆς ὁμόνοιας καὶ τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν Χριστιανῶν κλήρου καὶ λαοῦ. Χωρὶς τὶς ἀρετὲς αὐτὲς εἶναι ἀδύνατη ἡ συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ στὸ ὑπόλοιπο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» ποὺ ἀκολουθεῖ, θυμίζει στοὺς πιστοὺς ὅλες τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: τὴ δημιουργία, τὴ σωτηρία ἀπὸ τὸ Χριστό, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴ ζωὴ τοῦ ἁγιασμοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Τρισάγιος Ὕμνος ἐκφράζει τὴ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἰσότιμη μὲ τοὺς Ἀγγέλους στὸ θέμα τῆς δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ εἶναι σημαντικότατο, διότι συνειδητοποιοῦμε τὴν ἕνωση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου (ἄνθρωποι) μὲ τὸν πνευματικὸ κόσμο (Ἄγγελοι) κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία.

Ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ διαδηλώνει τὴν υἱοθεσία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Θεό. Τονίζεται, ἔτσι, ὅτι μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ πιστοὶ ἀξιώνονται ν’ ἀποκαλέσουν τὸ Θεὸ Πατέρα καὶ νὰ αἰσθανθοῦν τὴν οἰκειότητα τῆς ἕνωσής τους μὲ τὸ Θεό. Ἡ ἑνότητα τοῦ πιστοῦ μὲ τὸ Θεὸ κορυφώνεται μὲ τὴ «μετάληψη τῶν ἀχράντων καὶ ζωοποιῶν Μυστηρίων». Ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Μάξιμος, μὲ τὴ Θεία Μετάληψη ὁ ἄνθρωπος ἀξιώνεται νὰ γίνει Θεὸς κατὰ χάριν. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ δρόμο τῆς θέωσης, δηλαδὴ τῆς ἀνύψωσής του πρὸς τὴν τελικὴ ἑνότητα καὶ ταυτότητα μὲ τὸ Θεό.

δ.