Αρχική » Επίκαιρα κείμενα
Των λυπηρῶν ἐπαγωγαὶ χειμάζουσι τὴν ταπεινήν μου ψυχήν, καὶ συμφορῶν νέφη, τὴν ἐμὴν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε, ἀλλ’ ἡ φῶς τετοκυῖα, τὸ θεῖον καὶ προαιώνιον, λάμψον μοι τὸ φῶς τὸ χαρμόσυνον.
Ο Μέγας Παρακλητικός είναι γραμμένος σε προσωπικό ύφος και κρύβει οδύνη, αγωνία, παράπονο και ελπίδα. Εν τω μεταξύ " μιλάει" για πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων.Ποιον από μας δεν τον κύκλωσαν οι θλίψεις σαν την κηρήθρα οι μέλισσες και σε ποιον από μας δεν έκλεισαν κατάμουτρα πόρτες φίλων και γνωστών. Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός μοιάζει σπαρακτικά σιωπηρός όταν Τον χρειάζεσαι. Η πόρτα της Παναγιάς είναι όμως ανοικτή για όποιον την επικαλείται, ανεξάρτητα από τον βαθμό της πίστης του. Εύκολα λοιπόν ταυτίζεται κανείς με τον ποιητή. Ειδικά εκεί όπου θυμάται τις πρότερες ευεργεσίες της Παναγίας και είναι σίγουρος ότι θα εισακουστεί και θα ευεργετηθεί και πάλι. Εννιά στις δέκα φορές ψάλλοντας τον παρακλητικό κανόνα του Λάσκαρη καρδιακά και βιωματικά εισακούστηκα.
Τεράστια στιγμή για την ορθόδοξη υμνογραφία αυτό το ποίημα. Νομίζει κανείς ότι ζήτησε τη σύνθεση του η ίδια η Παναγία επειδή διψάει την σωτηρία μας και τίποτα άλλο δεν της δίνει χαρά παρά να την παρακαλούμε συνεχώς να μεσιτεύει στον γιο της για όλους εμάς.
"Έλεγε τον Μέγαν Παρακλητικόν Κανόνα , τον εις την Παναγίαν, όπου διεκτραγωδούνται τα παθήματα και τα βάσανα μιας ψυχής και την σειράν όλην των κατανυκτικών ύμνων, όπου εις βασιλεύς Έλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, από Λατίνους και Άραβας και τους ιδικούς του, διεκτραγωδεί προς την Παναγίαν τους ιδίους πόνους του, και τους διωγμούς, όσους υπέφερεν από τα στίφη των βαρβάρων, τα οποία ονομάζει «νέφη».
Είτα, κατά μικρόν, αφού είπεν όσα τροπάρια ενθυμείτο από στήθους,ύψωσεν ακουσίως την φωνήν, και ήρχισε να μέλπη το αθάνατον εκείνο:
«Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε
Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα,
Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα»,
...Και είτα προσέτι, παρεκάλει διά του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, «μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων...». Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως...
(Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ρεμβασμός του δεκαπενταύγουστου").
Δημήτριος Τζαφέρης Θεολόγος
Λαμπαδάριος Ιερού μας Ναού
|
Πατήστε εδώ για να το δείτε